Όταν ο Νίκος Γκάτσος έγραψε για τον εφιάλτη της Περσεφόνης και την περιβαλλοντική κρίση

Ο προβλεπτικός Νίκος Γκάτσος είδε τον σύγχρονο εφιάλτη της περιβαλλοντικής κρίσης και θέλοντας να κάνει ένα μοίρασμα που θα αντηχεί στην αιωνιότητα έγραψε το παρακάτω ποίημα.

Η ολοκληρωτική τσιμεντοποίηση των πόλεων ήταν ορατή στα μάτια που ήθελαν να δουν όπως αυτά του Νίκου Γκάτσου, όπου σε μια ποιητική του στάση γράφει: «Εκεί που φύτρωνε φλυσκούνι κι άγρια μέντα, κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο…τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα», θέτοντας την πρόσκαιρη επιβίωση πιο πάνω από το γενικό καλό κάποιοι επέλεξαν να εγκαινιάσουν την εποχή των νεκρών πουλιών και του μολυσμένου σύννεφου που στέκεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Η παρακμή της Ελευσίνας επηρέασε τη πένα του Νίκου Γκάτσου νωρίτερα από τους κατοίκους της πόλης.

Μη μπορώντας να δουν το μέλλον δε ζύγισαν μέσα τους την κατάληξη και τη γενεσιουργό αιτία της πράξης τους. Ο Νίκος Γκάτσος είδε, ανησύχησε, αφουγκράστηκε, έγραψε και κάνοντας μια γρήγορη μαντεψιά βγήκε ορθός για τα μελλούμενα.

Περσεφόνη μην ανέβεις στη Γη πορέψου πλάι με τον Άδη ήταν η συμβουλή του Νίκου Γκάτσου. Κάτι θα ήξερε!

6 σπαρακτικά ποιήματα βραχνάς του λογισμού μας

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι και αξίζει να το ακούσετε!

You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.

More Information

Unblock content Accept required service and unblock content

Λίγα Λόγια για τον Νίκο Γκάτσο:

Ο Νίκος Γκάτσος, γεννημένος στην Ασέα της Αρκαδίας από τον αγρότη Γεώργιο Γκάτσο και τη Βασιλική Βασιλοπούλου, αντιμετώπισε από νωρίς τις αντιξοότητες όταν έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικία πέντε ετών. Ο πατέρας του, ένας από τους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, απεβίωσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και τον πέταξαν στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Ολοκληρώνοντας τη στοιχειώδη εκπαίδευση στην Ασέα και το λύκειο στην κοντινή Τρίπολη, ο Γκάτσος εντρυφούσε σε λογοτεχνικά έργα, υιοθέτησε μεθόδους αυτοδιδασκαλίας για τις ξένες γλώσσες και εξερεύνησε τη σφαίρα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Όταν έφτασε στην Αθήνα το 1930 για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (μια προσπάθεια την οποία εγκατέλειψε μετά το δεύτερο έτος), ο Γκάτσος γνώριζε ήδη άριστα τα αγγλικά και τα γαλλικά. Είχε μελετήσει εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Παλαμάς, ο Σολωμός, αλλά και το δημοτικό τραγούδι και παρακολουθούσε τις νεωτεριστικές τάσεις της ευρωπαϊκής ποίησης.

Ο Νίκος Γκάτσος εξέδωσε μονάχα τη ποιητική συλλογή «Αμοργός» (Αετός, 1943) και θεωρείται μια από τις πιο εξέχουσες του ελληνικού υπερρεαλισμού, όπου σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Έπειτα, προχώρησε στην έκδοση τριών ποιημάτων: το «Ελεγείο» (1946, περ. Φιλολογικά Χρονικά) και το «Ο ιππότης κι ο θάνατος» (1947, περ. Μικρό Τετράδιο), που από το 1969 και μετά περιέχονται στο βιβλίο «Αμοργός», και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963, περ. Ο Ταχυδρόμος), αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη.