Στη σκηνική διαδικασία, οφείλουμε να εργαζόμαστε πάνω στη διαστολή των στιγμών. Ανεξαρτήτως της ρυθμικής επιλογής που κάνουμε όσον αφορά την εκτέλεση, οι στιγμές μεγεθύνονται και αποκτάνε τους δικούς τους χρονικούς κανόνες. Σαν σκηνοθέτης αγαπώ αφάνταστα αυτήν τη διαδικασία διαστολής και κατανόησης της Στιγμής.
Είναι τώρα κάποια χρόνια που με απασχολεί το θέατρο για βρέφη και για νήπια ως είδος θεάτρου αλλά και ως είδος επικοινωνίας με τον άνθρωπο γενικότερα. Από τη μία η δύναμη της εικόνας, της δράσης, του ήχου χωρίς την ύπαρξη λόγου και από την άλλη πολύ μικροί άνθρωποι που κάνουν το πρώτο τους βήμα στον κόσμο του θεάτρου και δεν περιμένουν τίποτα από εσένα. Απλά βρίσκονται εκεί. Αυτό το τίποτα είναι πολύ κοντά στο πάντα γιατί σου δημιουργεί την ανάγκη να φτιάξεις έναν κόσμο που να τους προσφέρεις τα πάντα. Δε λέω ότι πετυχαίνει αλλά δημιουργεί …
Η συνεργασία και το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου προέκυψε μετά από συζήτηση με τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ κ. Γιάννη Αναστασάκη.
Δεν είχα σκηνοθετήσει κωμωδία. Δεν ήξερα πώς γίνεται. Ούτε τώρα ξέρω.
Κεφάλαιο πρώτο. Μνήμες φορετές. Μνήμες άλλων. Το «επέπρωτο».
Όταν γεννήθηκα όλοι το ήξεραν: θα βγω στο σανίδι. Η μητέρα μου έκανε πρόβες σε ένα θεατρικό. Ο πατέρας μου πήρε τα αποτελέσματα της εγκυμοσύνης από τον γιατρό και έτρεξε να την κατεβάσει από τη σκηνή. Όλες αι παραβρισκόμενες εν τη πρόβα γυναίκες είπαν λιλιπουπολίτικα «το παιδί θα γίνει θεατρίνα». Άντρες δεν υπήρχαν επί σκηνής γιατί η παράσταση -και η ομάδα- ήταν από το φεμινιστικό κίνημα της εποχής.
Στην δεκαεξάχρονη εμπειρία μου ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και στην μετέπειτα ως καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Καποδιστριακού η παιδική λογοτεχνία αποτελούσε και αποτελεί σημείο αναφοράς και εστία ενδιαφερόντων μου. Η Άλκη Ζέη και το έργο της, ως ο σημαντικότερος σταθμός στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας, ειδικότερα το εμβληματικό της κείμενο: Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου που σημάδεψε γενιές και γενιές.
Με αφορμή το ανέβασμα του «Ελέφα» στο ΚΘΒΕ, συνειδητοποιώ ότι είναι η πολλοστή φορά, είτε στο πλαίσιο της δουλειάς μου παλαιότερα με τον θίασο «Κανιγκούντα» είτε αργότερα, που επιχειρώ την προσέγγιση θεατρικών έργων τα οποία πρωτοπαρουσιάζονται ή έχουν ανέβει ελάχιστες φορές στην Ελλάδα: η «Ηλέκτρα» του Χοφμανσταλ, το έμμετρο βουκολικό είδύλλιο «Βοσκοπούλα», το «Γένεσις Νο2» του Ιβάν Βιριπάεφ, «Οι Έμποροι»…
Οι ερωτικές επιστολές του Τζέιμς Τζόυς προς τη Νόρα Μπάρνακλ με εξέπληξαν από την πρώτη ανάγνωση. Για την ακρίβεια, γαργάλησαν το νου και την…
Το «Χίλιες και μια Ιστορίες» ήταν μια επιλογή της υπεύθυνης του Μικρού Εθνικού, Σοφίας Βγενοπούλου. Εκείνη μας «σύστησε» με το έργο και εμείς πολύ…
Ήταν -θυμάμαι- άνοιξη του 2018, όταν χτύπησε το τηλέφωνο… Ναι, και αυτή η ιστορία ξεκινά με ένα τηλεφώνημα, όπως είθισται να ξεκινούν τις περισσότερες…
Όταν μου προτάθηκε από το Εθνικό Θέατρο να σκηνοθετήσω την «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» σε διασκευή για μιούζικαλ, ομολογώ πως αρχικά με δελέασε περισσότερο η ιδέα…