Μαλβίνα: «Οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στον…»

Η Μαλβίνα αντιπαραβάλλει την απουσία ενός αρκούδου (σύμβολο άνεσης και ζεστασιάς) με την παρουσία σκουπιδιών, υποδηλώνοντας μια ζωή γεμάτη με ανούσια αγαθά και ασχολίες.

Η Μαλβίνα ασκεί κριτική στον τρόπο ζωής και στη νοοτροπία των μικροαστών, όρος που χρησιμοποιείται συχνά για να αναφερθεί στην κατώτερη μεσαία τάξη. Στη δήλωσή της, υποδηλώνει ότι οι μικροαστοί μπορεί να μην σκέφτονται την αυτοκτονία επειδή πιστεύουν ότι η ζωή τους ανήκει στον Θεό, υποδηλώνοντας μια αίσθηση παραίτησης ή έλλειψης εξουσίας στη ζωή τους.

Επιπλέον, υπονοεί ότι παρά την αντίληψη ότι η ζωή τους ανήκει στον Θεό, στην πραγματικότητα οι μικροαστοί δεν αποφασίζουν ενεργά για τη μοίρα τους. Μπορεί να είναι παθητικοί τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο. Η Μαλβίνα τους κατηγορεί για επιλεκτική μνήμη, ξεχνώντας ό,τι δεν τους ταιριάζει. Παρά ταύτα, ισχυρίζεται ότι αδυνατούν να ζήσουν ένα αξιοπρεπές παρόν, ενώ επενδύουν σε μακροπρόθεσμα όνειρα που συχνά επισκιάζονται από τον θάνατο.

Έλλειψη πάθους και βαθιάς σύνδεσης στις σχέσεις των μικροαστών, αποφεύγουν την οικειότητα και τελικά παντρεύονται από ευκολία και όχι από γνήσια στοργή. Κάτι καταλάβαμε Μαλβίνα και οι αφορμές να σε διαβάζουμε πολλαπλασιάζονται.

Πασκάλ Μπρυκνέρ: «Ο έρωτας μας αποζημιώνει για την έλλειψη νοήματος της ζωής»

Απόσπασμα από άρθρο της Μαλβίνας Κάραλη, με τίτλο “Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;” – Δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1995 στο τεύχος 18 του Περιοδικού 01.

Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.

Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος.

Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια.

Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει.

Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πως ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια.

Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις.

Την ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της στο πρόσωπο του προέδρου.

Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται.

Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται.

Ζητάει τα πάντα και δεν δίναι τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα.

Γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι.

Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος.

Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς.”