Πασκάλ Μπρυκνέρ: «Ο έρωτας μας αποζημιώνει για την έλλειψη νοήματος της ζωής»

Το απόσπασμα του Πάσκαλ Μπρυκνέρ αντικατοπτρίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης στη διαμόρφωση της αντίληψης που έχει κανείς για τον κόσμο και τον εαυτό του. Όταν τα άτομα βιώνουν την αγάπη, η κατανόησή τους γίνεται σαφέστερη και ξαναγεννιούνται σε έναν κόσμο που εμφανίζεται πιο βαθύς και περίπλοκος από ό,τι είχαν συνειδητοποιήσει προηγουμένως.

Το απόσπασμα υποδηλώνει ότι η αγάπη αντισταθμίζει την εγγενή έλλειψη νοήματος στη ζωή. Ωστόσο, όταν η αγάπη αποτυγχάνει, η απουσία νοήματος γίνεται πιο έντονη και συντριπτική. Ο Μπρυκνέρ περιγράφει το παράδοξο συναίσθημα του να είσαι ταυτόχρονα άδειος και κορεσμένος όταν είσαι μόνος, υπογραμμίζοντας τις υπαρξιακές προκλήσεις που αντιμετωπίζεις σε στιγμές αποχωρισμού.

Η αναφορά του “εγώ” που επιστρέφει σαν μπούμερανγκ μετά από μια αποτυχημένη ερωτική σχέση υπογραμμίζει τη δυσκολία της πλοήγησης στον εαυτό, τη ρουτίνα και τις πεζές πτυχές της ζωής χωρίς την εμπλουτιστική παρουσία της αγάπης. Το βάρος των καθημερινών καθηκόντων, ο εσωτερικός μονόλογος και η αίσθηση του χρόνου που ξεγλιστράει συμβάλλουν σε μια βαθιά αίσθηση κενού.

Μαλβίνα: «Η ντροπή τελειώνει οριστικά όταν τελειώνει ο έρωτας»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Pascal Bruckner, «Το παράδοξο του έρωτα», εκδ. Πατάκη.

Όταν ερωτευόμαστε, τα πράγματα γίνονται ανάγλυφα, κι εμείς ενσαρκωνόμαστε πάλι μέσα στον αδιαφανή κόσμο, που τον ανακαλύπτουμε τώρα πλουσιότερο, πυκνότερο από ό,τι υποψιαζόμασταν.

Ο έρωτας μας αποζημιώνει για την έλλειψη νοήματος της ζωής -γι’ αυτό, όταν αποτυγχάνει, η έλλειψη νοήματος μας καταβάλλει.

Μόνος νιώθω άδειος και ταυτόχρονα κορεσμένος: αν είμαι μόνος, περισσεύω.

Στην τρομερή στιγμή του χωρισμού, αυτό το «εγώ» που είχα ευχηθεί να βάλω σε παρένθεση γυρίζει πίσω σ’ εμένα σαν μπούμερανγκ, μαζί με ανώφελες έγνοιες.

Και να΄μαι πάλι φορτωμένος μ’ ένα νεκρό βάρος: σηκώνομαι, πλένομαι, τρέφομαι, υπομένω την παραφροσύνη του εσωτερικού μου μονολόγου, σκοτώνω την ώρα, περιπλανιέμαι σαν την άδικη κατάρα.

Αυτό το κενό είναι υπερπλήρες.

«Ταμεγάλα, αδυσώπητα πάθη συνδέονται με το ότι κάποιος φαντάζεται ότι βλέπει το πιο κρυφό «εγώ”» του να τον κατασκοπεύει πίσω από τα μάτια του άλλου», γράφει ο Ρόμπερτ Μουζίλ.

Αλλά το μυστικό αυτού του «εγώ» έγκειται στο ότι το έχει κατασκευάσει ολοκληρωτικά ο άλλος, μέσω της έκστασης και του ενθουσιασμού που μας έχει προκαλέσει: ανήκουστη απόλαυση του να σ’ αγαπούν, δηλαδή να σε σώζουν από την ύπαρξή σου.

Ο έρωτας έχει γεννητική ικανότητα, εκκολάπτει και δημιουργεί κάτι που υπήρχε μόνο σε λανθάνουσα κατάσταση.

Μας απελευθερώνει από το αναμάσημα του φτωχικού μας «εγώ» που συνιστά το προσωπικό μας βάθος.

Και μας προσφέρει ένα άλλο, πλουσιότερο, που μας ενδυναμώνει και μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα.