Ο Richard Linklater, πιστός στο αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά, δοκιμασμένος σε πολλά είδη, ακόμα και σε animation, είναι περισσότερο γνωστός με μια πιο πρόσφατή του -σχετικά- ταινία ως σκηνοθετική ιδιοφυία πίσω από το “Boywood”, μια ταινία η οποία γυρίστηκε σε περίοδο 12 πραγματικών χρόνων χωρίς αλλαγή των ηθοποιών ή προσθήκη κάποιου cgi. Ένα στοίχημα το οποίο το είχε πιστέψει για πολλά χρόνια και όχι απλά του βγήκε, αλλά του χάρισε άπειρους επαίνους διότι πρόκειται πέρα από ένα σπάνιο επίτευγμα και για ένα συμπαγές έργο. Είναι επίσης και ο δημιουργός της ρομαντικής τριλογίας “Πριν τα Ξημέρωμα”-“Πριν το Ηλιοβασίλεμα”-“Πριν τα Μεσάνυχτα”, με τους Ίθαν Χοκ και Τζούλι Ντελπί.
Στην “Τελευταία Σημαία” (“Last Flag Flying”) του 2017, ο Αμερικανός σκηνοθέτης σκέφτηκε κάτι που φαντάζει ιεροσυλία: να επιστρατεύσει δύο λατρεμένους στο κοινό ηθοποιούς οι οποίοι έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με τον τηλεοπτικό τους ρόλο, που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι δεν είναι υπαρκτοί οι χαρακτήρες τους, πόσω μάλλον να τους δουν να υποδύονται κάποιους άλλους. Πήρε λοiπόν δύο διαφορετικά σύμπαντα, αισθητικές και είδη, το κωμικά ιδιοφυές “Office” και το αριστουργηματικό δράμα χαρακτήρων “Breaking Bad“, “έγδυσε” τους ηθοποιούς από τους μεγαλειώδεις ρόλους που είχαν στις συγκεκριμένες σειρές και τους “ξαναβάφτισε”.
Κινηματογράφος και διαστροφή: Τρεις ταινίες που σόκαραν τους θεατές αλλά “έσπασαν” τα ταμεία
Στην ταινία οι ρόλοι αντιστρέφονται, τα σύμπαντα συγχωνεύονται και οι πρωταγωνιστές μεταλλάσσονται. Ο Steve Carell, ο αγαπητός μας “Michael” τον οποίο είχαμε συνηθίσει σε μια κωμική φρενίτιδα στον ξεκαρδιστικό ρόλο του στο ακραία διασκεδαστικό “Office”, εδώ παίζει έναν λαβωμένο ψυχικά πατέρα ο οποίος χήρος εδώ και λίγα χρόνια έχοντας χάσει τη γυναίκα του από καρκίνο, μόλις μαθαίνει ότι ο γιος του έπεσε νεκρός στη θητεία του στον πόλεμο του Ιράκ. Ναι, όπως καταλαβαίνετε η ιστορία διαδραματίζεται το σωτήριο έτος 2003, τότε που η Αμερική εξ αφορμής του πολύνεκρου δυστυχήματος των δίδυμων πύργων, εισέβαλλε στο Ιράκ εξαπολύοντας πόλεμο. Φυσικά, όπως κάθε πόλεμος έχει θύματα και από τις δύο πλευρές έτσι και εδώ ο γιος του Larry (Steve Carell), πεθαίνει άδικα έχοντας πέσει σε ενέδρα μαζί με την μεραρχία του από τον εχθρό. Το συμβάν αυτό θα κάνει τον πατέρα να χτυπήσει την πόρτα δύο πρώην συφάνταρών του, με τους οποίους υπηρέτησε μαζί στο Βιετνάμ προ 30ετίας.
Ο Bryan Cranston είναι ο ένας από αυτούς, εδώ ως Sal, ένας ορκισμένος εργένης, ανώριμος μέχρι τα μπούνια, ιδιοκτήτης ενός παρακμιακού μπαρ. Τη ζωή του δεν την έχει τακτοποιήσει ακόμα, παραμένει ένας ρέμπελος, ένας ασταμάτητος χαβαλές σε κόντρα ρόλο από αυτόν του αγαθού καθηγητή Χημείας που μετατρέπεται σε αδυσώπητο βαρόνο ναρκωτικών στο “Breaking Bad”. Εδώ είναι το πειραχτήρι, ο καλόψυχος κάφρος που σπάει πλάκα με τα πάντα χωρίς φίλτρα συμπεριφοράς, ένας 50αρης μπέμπης που ζει σαν φοιτητής. Ο τρίτος της παρέας είναι ο Richard (Laurence Fishburne), ένας ιερέας που έχει αφιερωθεί στο Θεό και διδάσκει τον Λόγο του στην ενορία της πόλης του. Eίναι με διαφορά ο πιο σοβαρός εκ των τριών λόγω της ιδιότητάς του, ένας σωστός οικογενειάρχης, ένας εσωστρεφής χαρακτήρας που δεν ανοίγεται εύκολα.
Η παρέα πλέον επανασυνδέθηκε ύστερα από 30 χρόνια από τότε που υπηρέτησαν μαζί, για να συνοδεύσουν τον Larry που θέλει να δει το σώμα του νεκρού του γιου που μόλις φέρανε με το αεροπλάνο. Η μικρή αυτή διαδρομή που υποτίθεται θα κρατούσε λίγες ώρες θα διαρκέσει για μέρες, διότι υπάρχουν μυστικά που θα αποκαλυφθούν στο μεταξύ και η τριάδα που γνωρίζει εκ πείρας, δεν εμπιστεύεται τους κρατικούς μηχανισμούς και αρμόδιούς της, διότι η αλήθεια θα λάμψει από έναν κολλητό και συφάνταρο του αδικοχαμένου γιου που βρισκόταν εκεί μαζί του. Θα βρουν αναποδιές τεχνικής δυσκολίας προκειμένου να μεταφέρουν οι ίδιοι τελικά τον νεκρό γιο εκεί που νιώθουν ότι πρέπει να ταφεί και όχι τη στρατιωτική κηδεία που του επιφυλάσσει ο στρατός.
Μια ταινία που προς τιμήν της ρίσκαρε αρκετά ως προς στο καστ που μπορούσε είτε να την καπελώσει είτε να χαθεί εντελώς μέσα σε αυτήν, ο Linklater ήξερε ακριβώς πώς να ενσταλάξει το προσωπικό στυλ του ενός στον άλλον, προκειμένου να βγει ένα μεστό παραχθέν αυτής της ένωσης. Οι δύο ηθοποιοί μαζί με τον εξαιρετικό, πολύ εμπειρότερο από αυτούς, Laurence Fishburne, συντονίζονται τόσο αριστοτεχνικά που νομίζει κανείς ότι υπάρχει κάποια κρυφή κάμερα που καταγράφει στιγμές από το backstage. Οι ερμηνείες και οι ρόλοι τους τόσο διαφορετικοί, κουμπώνουν υποδειγματικά, δεν χορταίνεις πραγματικά να τους βλέπεις να συνδιαλέγονται μεταξύ τους, να σπάνε πλάκα ο ένας στον άλλον, να κλαίνε ο ένας στον ώμο του άλλου, να λένε ξεκαρδιστικές φανταροϊστορίες και να βγάζουν τα εσώψυχά τους, όσο διαφωνούν για το αν υπάρχει Θεός.
Ένα υπαρξιακό road movie στο οποίο οι πρωταγωνιστές μας συνειδητοποιούν τον τρόμο του πολέμου, την πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν όταν ήταν πιτσιρίκια, τα κατάλοιπα που άφησε στις ζωές τους το Βιετνάμ, τα καταρρέοντα σύμβολα των θεσμών, τα εμβατήρια που κάποτε ακούγονταν σαν ιερή μουσική ως άβγαλτα παιδιά και πλέον δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ενοχλητική “φασαρία”. Τώρα τα αυτιά τους “καθάρισαν” και η ταφή του γιου του Larry έχει γίνει προσωπικό στοίχημα όλων, σαν μια ομαδική λύτρωση από την κόλαση που έζησαν και οι ίδιοι στον πόλεμο, με τον Linklater να βρίσκεται εκεί αφήνοντας τους έμπειρους πρωταγωνιστές τους χώρο στο γήπεδο για να παίξουν μπάλα ανενόχλητοι, με τον γλυκό “εφησυχασμό” πως έχουν δίπλα τους έναν έμπειρο σκηνοθέτη που ξέρει να τους “μαζέψει” αν χρειαστεί.
Η “Τελευταία Σημαία” δεν τα πήγε καλά στο box office, ίσως από κακό μάρκετινγκ προερχόμενο από λάθος υπολογισμό ότι τα ονόματα που παίζουν αρκούν για να ενωθούν και τα αντίστοιχα κοινά τους από την μικρή οθόνη ή μπορεί και ο ίδιος ο κόσμος να μην ήταν έτοιμος να δει κάτι τέτοιο φοβούμενος από το παρελθόν ότι πρόκειται για άλλη μια αρπαχτή και δεν θέλει να είναι μάρτυρας αυτής, ειδικά από ηθοποιούς με τους οποίους περνάει κάθε βράδυ παρέα μαζί τους μέσα από την οθόνη. Αυτοί όμως που είδανε την ταινία είναι οι ευεργετημένοι για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, αλλά κυρίως διότι πρόκειται για μια πολύ γλυκιά, συγκινητική ταινία με απίστευτες ερμηνείες, διαλόγους δουλεμένους και τρελούς αυτοσχεδιασμούς από λαμπρούς ηθοποιούς των οποίων η χημεία είναι πραγματικά μια αποκάλυψη.
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κείμενο: Σωτήρης Χάιδας (Lavart)
