«Τάνγκο είναι τα πάντα γύρω μας»

Για πάρα πολύ καιρό ένοιωθα άβολα με τις αγκαλιές. Το τάνγκο με «ξεκλείδωσε» σε αυτό το κομμάτι. Τώρα με τον κορονοϊό ήμουν πολύ επιφυλακτικός, δεν αγκάλιαζα. Ακόμα είμαι.

Τάνγκο είναι τα πάντα γύρω μας! Το soundtrack ολόκληρης της ζωής μας θα μπορούσε να είναι ένα τάνγκο. Ή μάλλον, πιο συγκεκριμένα, θα μπορούσε να είναι η μουσική από μια ολόκληρη μιλόνγκα [1. βραδιά χορού], όπου συνυπάρχουν και τα τρία είδη αυτού του χορού. Το τάνγκο, στις στιγμές της ζωής μας που είναι γεμάτες από ένταση, το βαλς στις πιο ήρεμες, που έχουν κάτι από τη μεσημεριανή ραστώνη του Αυγούστου κι ας είναι Δεκέμβρης, ενώ στις υπόλοιπες, τις παιχνιδιάρικες, να κυριαρχεί η μιλόνγκα [2. είδος χορού, θεωρείται πρόδρομος του τάνγκο]. Στις ενδιάμεσες παύσεις, τις μεταβάσεις ή στα διαλείμματα για τσιγάρο, τέλος πάντων, να παρεμβάλλονται οι κορτίνες [κουρτίνες], εκείνα τα κομμάτια της επιλογής μας, που μας κάνουν να χορεύουμε λες και δεν μας βλέπει κανείς, ακόμα και να τραγουδάμε, όπως όταν είμαστε στο ντους. Με ένα τάνγκο, μπορείς να πεις τα πάντα.

 «Η Ιστορία;»

Το Αργεντινό Τάνγκο, κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς ξεκίνησε. Υπήρχε σίγουρα στις αρχές του 20ου αιώνα, όπως μαρτυρούν πολλές ηχογραφήσεις της εποχής. Κατ’ ευφημισμόν χαρακτηρίζεται ως «αργεντινό» ενώ θα έπρεπε, ακριβέστερα, να θεωρείται προϊόν του Ρίο Ντε Λα Πλάτα, αφού άνθισε στη γύρω περιοχή και έφτασε μέχρι το Μοντεβιδέο, πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, η οποία χαρακτηρίζεται και ως «δεύτερη γενέτειρά» του. Στην αρχή, χορευόταν στις φτωχογειτονιές και στα πορνεία, όσο οι θαμώνες περίμεναν, υπομονετικά, με τη συνοδεία αλκοολούχων ποτών. Οι γυναίκες που χόρευαν τάνγκο ήταν ελάχιστες. Οι άλλες, οι «αμέμπτου ηθικής» δεν καταδέχονταν. Έτσι, οι πρώτοι χορευτές και, ίσως αργότερα, οι πρώτοι διδάξαντες εξασκούνταν μεταξύ τους και τελειοποιούσαν την τεχνική τους. «Γύρω από όλα τα πράγματα δεν υπάρχει ένας μύθος που τα διατηρεί; Μήπως και αυτά είναι στοιχεία εκείνου του μύθου;» αναρωτήθηκα. Χωρίς να χάσω χρόνο και εφόσον ο εγκλεισμός δείχνει να φτάνει στο τέλος του, εν όψει καλοκαιριού (από Σεπτέμβρη βλέπουμε) σκέφτηκα πως όλα αυτά και άλλα πολλά, πρέπει να τα συζητήσω με άλλους χορευτές.

«Μα καλά, χορεύουν οι άνθρωποι σήμερα; Εννοώ, όχι σε κλαμπ που κουνιούνται στο ρυθμό που επιλέγει ο Dj, ούτε στα ‘σκυλάδικα’, αλλά να ετοιμαστούν και να πουν “σήμερα θα πάμε για χορό”» με ρώτησε ο Γιώργος. Γέλασα, όχι με την ερώτηση, αλλά με τη χαριτωμένη προσπάθειά του να εξηγήσει τόσο καλά αυτό που εννοεί μην τυχόν και τον παρεξηγήσω.

Μια νοσταλγία και πολλά ερωτήματα μου έρχονται στο μυαλό. Γιατί επιλέγω να χορεύω τάνγκο; Λειτουργεί, άραγε, η αγκαλιά με τον ίδιο τρόπο εντός και εκτός χορού; Πόσο καιρό έχω να αγκαλιαστώ και να χορέψω τώρα με όλες αυτές τις καραντίνες; Σκέφτηκα μερικούς φίλους «τανγκέρους» και αποφάσισα να συζητήσω μαζί τους τέτοιους παρόμοιους προβληματισμούς. Απηύθυνα την ερώτηση πρώτα στη δασκάλα μου, Νάντια, που ξεκίνησε να διδάσκει ενώ ήταν μόλις 17 χρονών! Κανόνισα να πιώ μαζί της έναν πρωινό ελληνικό καφέ σε ένα γραφικό και ήσυχο στενό του κέντρου, κάθετο στη Δ. Γούναρη. Μόλις τη συνάντησα, το ζεστό χαμόγελό της, με έκανε να νοιώσω τόσο άνετα, ασχέτως που δεν είχα επικοινωνήσει εδώ και καιρό μαζί της. Ήμουν σίγουρη πως θα μάθαινα πολλά από τη συζήτησή μας! «Δεν νομίζω ότι είναι χαρτογραφημένο πολύ σωστά. Έχω διαβάσει πολλά διαφορετικά πράγματα για το πώς ξεκίνησε και γενικά δεν υπάρχουν αξιόπιστες μαρτυρίες από την εποχή. Βασικά, δεν πιστεύω στην ιστορία, στη μία ιστορία, δηλαδή. Ούτε το πότε πραγματικά ξεκίνησε, μπορούμε να πούμε με ακρίβεια. Διότι έχει και αφρικανικής καταγωγής ρυθμούς αλλά και ευρωπαϊκής καταγωγής σχήματα, όπως το ότι χορεύουμε αγκαλιασμένοι. Είναι ζωντανό και αυτό. Δύσκολα μπορείς να πεις ότι “τότε ξεκινάει”». Όσο για τους καβαλιέρους που στην αρχή χόρευαν μεταξύ τους, πράγμα που και η ίδια έχει ακούσει πολλές φορές, σχολίασε πως ίσως να έχει κάποια βάση αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την εκδοχή που λέει ότι χορευόταν στα πορνεία, καθώς αυτό μπορεί να ήταν πιο εφικτό. Ακόμα και την εποχή ή τη θέση της γυναίκας στην οποία δεν επιτρεπόταν ιδιαίτερα να βγαίνει, πόσο μάλλον να χορεύει με άνδρες. «Να εξελιχθώ μεταξύ ανδρών για να μην εκτεθώ μετά» είναι μία ακόμα σκέψη που θα μπορούσε να περνάει από το μυαλό τους. Γελώντας, πρόσθεσε: «από το να πρέπει να επιλέξω εγώ ποια εκδοχή είναι η σωστότερη για κάτι που συνέβαινε πριν έναν –τουλάχιστον- αιώνα, προτιμώ να μην έχω άποψη».

«Και σήμερα;»

Σήμερα, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Πρόκειται για έναν κοινωνικό χορό που βασίζεται στη συνύπαρξη, στον «διάλογο» μεταξύ δύο ανθρώπων. Αν και φαινομενικά οι κανόνες αυτού του «διαλόγου» είναι αυστηροί, στην πραγματικότητα, είναι πολύ ελεύθερος. Όπως σε κάθε γλώσσα υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν σπαστά ή σωστότερα, χρησιμοποιούν αργκό ή πιο φροντισμένο λεξιλόγιο, έτσι και στο τάνγκο, όλοι μιλούν τη γλώσσα με τον δικό τους προσωπικό τρόπο, μιλούν όμως, την ίδια γλώσσα. Από τη στιγμή που θα μάθεις να τη μιλάς, έχεις τη δυνατότητα να τους κατανοείς όλους, οποιαδήποτε εκφορά και αν επιλέγουν να χρησιμοποιούν. Έτσι, ο χορός αυτός έχει αποκτήσει μια τεράστια κοινότητα παγκοσμίως, από την οποία δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Θεσσαλονίκη.

Στην όμορφη αυτή πόλη, η κοινότητα του τάνγκο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιοδήποτε άλλο σινάφι. Στη χρήση αυτής της λέξης συμφώνησε ιδιαίτερα η Νάντια, μη διστάζοντας να μιλήσει ευθέως για ανταγωνισμό και κακοποιητική συμπεριφορά μεταξύ των επαγγελματιών χορευτών. «Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Ό,τι βλέπεις στην κοινωνία θα το δεις και μες στην κοινότητα του τάνγκο. Θα δεις κόσμο μαλωμένο, κόσμο να πηγαίνει ο ένας με τον άλλον, κόσμο να πηγαίνουνε οι άλλοι με τους άλλους, κόσμο να μην πηγαίνει κανένας με κανέναν, αλλά να μιλάνε λες και είναι φίλοι από χρόνια. Υπάρχουν όλα αυτά. Υπάρχουν και πολλά αρνητικά συναισθήματα όπως και πολλά θετικά». Βιάστηκε να σχολιάσει ο Γιάννης, καθήμενος σε μια παλιά καρέκλα γραφείου με ρόδες, στο ημίφως που δημιουργούσε το χαμηλωμένο παντζούρι για να μην «καίει» το δωμάτιο ο πρωινός ήλιος.

«Υπάρχει κάτι σημαντικότερο από την αγκαλιά;»

Κάποτε ρώτησα κάποιον αν θέλει μία αγκαλιά κι εκείνος, χωρίς να με κοιτάξει, μου απάντησε «αν έχεις ανάγκη να μου τη δώσεις, δώσ’ τη μου». Αποκαρδιωμένη, προτίμησα να μην το κάνω.

Όσοι άνθρωποι υπάρχουν, τόσες είναι και οι διαφορετικές αγκαλιές. Άλλες μας αρέσουν, νοιώθουμε να «κουμπώνουμε» μέσα τους, μας δίνουν χαρά ή μας παρηγορούν, μας γεμίζουν αγάπη και ίσως η ψυχή μας «συνομιλεί» μυστικά με την ψυχή του άλλου. Άλλες είναι ξεψυχισμένες, χωρίς στοργή, ψυχρές και δεν μας «κάνουν». «Κάθε άνθρωπος βγάζει κάτι διαφορετικό». Πολλές φορές δίνουμε εμείς πρώτοι μια αγκαλιά και άλλες τη δεχόμαστε. Όπως και να έχει, είναι μια ενέργεια ιερή.

Τα πολλαπλά οφέλη της έχουν αποδειχθεί από πολλές διαφορετικές έρευνες. Μερικά από αυτά είναι ότι όχι μόνο «ανεβάζει» τη διάθεσή μας στιγμιαία, αλλά μειώνει το άγχος, ενισχύει γενικά την ψυχολογία μας, τη σωματική μας υγεία, το ανοσοποιητικό μας σύστημα, μειώνει την υπέρταση, μεγαλώνει ψυχικά και νοητικά πιο υγιή παιδιά, «μειώνει» τον πόνο –παρηγορεί- ισχυροποιεί τη σχέση και τη σεξουαλική επαφή. Όλα αυτά και πολλά ακόμα συμβαίνουν μέσω ορμονών που εκκρίνονται στο σώμα μας κατά τη διάρκειά της.

Η μέση διάρκεια μιας αγκαλιάς, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι 3 δευτερόλεπτα. Αρκετός, ίσως, χρόνος για να νοιώσουμε όμορφα για μία στιγμή. Είναι στ’ αλήθεια, όμως;

5+1 οφέλη της αγκαλιάς για τα μικρά παιδιά

Για να τεθούν σε λειτουργία οι θεραπευτικές ιδιότητες της αγκαλιάς, αυτή πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα! Σχεδόν 6 φορές παραπάνω! Στο δικό μου μυαλό, ακόμα και το κάτι λιγότερο από μισό λεπτό, φαίνεται εξίσου μικρό χρονικό διάστημα για να επιτραπεί η επικοινωνία των συναισθημάτων προς έναν άλλον άνθρωπο. Ίσως αυτός να είναι, τελικά, ένας από τους λόγους που επιλέγω να χορεύω αργεντινό τάνγκο.

«Και σε μια αγκαλιά τάνγκο, έχασα τον εαυτό μου για πάντα»

Χαρακτηριστικό του τάνγκο, είναι η postura, η αυστηρή θέση των σωμάτων των χορευτών. «Είναι αρκετά ελεύθερο. Είναι αυτοσχεδιασμός και αυτό το έχουν λίγοι χοροί.

Είναι κατά βάση αυτοσχεδιαστικό», βιάστηκε να ξεκαθαρίσει η Νάντια. Η απόσταση μεταξύ των δύο σωμάτων ορίζεται επί τόπου από τους εκάστοτε χορευτές και την αγκαλιά τους. Αν όχι το σημαντικότερο, λοιπόν, ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία του χορού, είναι η αγκαλιά. Να μην είναι «βαριά», να είναι καμπύλη και να μην σε δυσκολεύει σωματικά. Αγκάλιασε όπως θες. Με την ψυχή σου ή και χωρίς αυτήν, με τη χαρά ή τη μελαγχολία της ημέρας σου, αρκεί το σώμα σου να έχει τη σωστή θέση κάθε φορά.

«Στο τάνγκο είναι δύσκολες οι ισορροπίες. Οι μικρές διαφορές που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, στην αγκαλιά φαίνονται τεράστιες. Γιατί δεν μπορείς να τις στρογγυλέψεις, να πάρεις τον χρόνο σου αν κάτι π.χ. σε πειράξει και να επικοινωνήσεις μετά αυτό που θέλεις στον άλλον. Η επικοινωνία είναι άμεση και πολύ ξεκάθαρη, δεν μπορείς να κρυφτείς». «Όταν πας να χορέψεις με κάποιον, νοιώθει την ενέργειά σου, νοιώθει τα πάντα, νοιώθει πότε παίρνεις ανάσα και κυρίως πότε δεν παίρνεις. Είναι όλα εδώ». Πρόσθεσε ο Γιάννης προσπαθώντας να βολευτεί λίγο καλύτερα στην καρέκλα του. «Αν δεν είσαι σε πολύ αρχικό επίπεδο που σκέφτεσαι πολλά, και μπαίνεις στη ροή του χορού, από ένα σημείο και μετά το μυαλό πάει περίπατο. Σκέφτεσαι μόνο την αγκαλιά, τη μουσική και αναμιγνύεσαι με τις ενέργειες».

«Ούτε ψυχοθεραπεία, ούτε φλερτ»

Τι συμβαίνει με την αγκαλιά στον χορό; Η διάρκεια ενός κομματιού τάνγκο είναι minimum 4 λεπτά! Αυτό μας δίνει 12 θεραπευτικές αγκαλιές των 20 δευτερολέπτων! Ένας ολόκληρος χορός, μια tanda, μια ακολουθία, δηλαδή, τριών κομματιών, κρατάει από 12 μέχρι 15 λεπτά. Εδώ χωρούν ακόμα περισσότερες, πόσο μάλλον σε μία ολόκληρη milonga των τριών ή και παραπάνω ωρών!

«Αν χορεύεις για την αγκαλιά, θα είναι πάντα θεραπευτικό, πιστεύω. Αλλά αυτό είναι συνθήκη. Δεν είναι αυτονόητο. Μπορεί να το κάνεις από την αρχή, αλλά είναι μια πολύ ιδιαίτερη προϋπόθεση, λίγοι χορεύουν για την αγκαλιά. Και δεν είναι ντε και καλά το ζητούμενο. Θα ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα, αν σαν προϋπόθεση υπήρχε το να αγκαλιάσουμε, να έχουμε κατανόηση στη σχέση και μετά όλα τα άλλα. Ναι, εκεί νομίζω θα ήταν πολύ θεραπευτικό». Μια δασκάλα δεν θα μπορούσε να μην διαχωρίζει πολύ προσεκτικά τα πράγματα, σκέφτηκα, ενώ εκείνη συμπλήρωνε πως «η διαφορά με το τάνγκο είναι ότι, για να φτάσεις να πεις ότι ο χορός σου είναι αγκαλιά, πρέπει να έχεις λύσει τα τεχνικά, να είσαι ανοιχτός στο να αγκαλιάσεις πραγματικά τον άλλον, οπότε και μόνο αυτά σαν προαπαιτούμενα, είναι πολύ ιδιαίτερα και πολύ δύσκολα. Δεν είναι ότι απλά κάνουμε μια αγκαλιά. Αν ήταν έτσι, ακόμα και θυμωμένη να είμαι εγώ κι εσύ πολύ δεκτική εκείνη τη στιγμή, δεν θα εισβάλω στον χώρο σου. Αλλά αν εγώ είμαι θυμωμένη κι εσύ είσαι ευάλωτη, ανοιχτή σε αυτό που κάνω και το πάρεις μέσα σου, όσο εγώ δίνω βήματα και σε καθοδηγώ ή αν με καθοδηγείς εσύ, με πονάς, στηρίζεσαι πάνω μου, θυμώνεις και κάνεις τα δικά σου με βίαιο τρόπο, παύει να είναι μόνο μια αγκαλιά. Εκείνη τη στιγμή δεν είναι μόνο συναισθηματικό, είναι και γνωστικό. Να καταλάβει ο άλλος πού βρίσκεται το σώμα του, το επίπεδό του, αλλά και του παρτενέρ του. Είναι πολύπλευρο και πολύπλοκο. Δεν μπορείς να πεις ότι “το τάνγκο είναι θεραπευτικό ‘τελεία’. Είναι θεραπευτικό όταν…”. Μπορεί να γίνει και παραβιαστικό. Πολύ».

Για να μιλήσω για την αγκαλιά, δεν μπορούσα να αρκεστώ μόνο στις απαντήσεις της Νάντιας. Έπρεπε να ρωτήσω και τους υπόλοιπους. Έτσι, ήπια την πρώτη μπύρα μετά τον εγκλεισμό με την Ελένη, που χορεύει 12 χρόνια τώρα και αυτός ο τελευταίος χρόνος είναι το μεγαλύτερο διάστημα, έκτοτε, που δεν έχει χορέψει καθόλου, όπως μου είπε. Τη συνάντησα στα Λαδάδικα, καθώς σουρούπωνε. Κατηφορίζοντας από τη γεμάτη κόσμο Βαλαωρίτου, σκεφτόμουν πως όλοι μας είχαμε μεγάλη ανάγκη να βγούμε έξω μετά από τόσον καιρό. Η αγκαλιά της ήρθε να με ‘ξυπνήσει’ και διαπίστωσα πως είχε κάτι το χορευτικό, το σπιρτόζικο. Με έκανε να χαμογελάσω και μετά να γελάσω που φορούσαμε μάσκες για να προστατευθούμε από τον κορονοϊό, αλλά αγκαλιαστήκαμε τόσο σφιχτά. Οι αγκαλιές τής λείπουν πολύ. «Η αγκαλιά του τάνγκο δεν είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες. Γι’ αυτό και χαρακτηριζόμαστε. Αλλιώς αγκαλιάζεις εσύ, αλλιώς εγώ». «Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό lead, διαφορετικό follow, οπότε κάθε φορά μαθαίνεις, με κάθε άνθρωπο που χορεύεις». Μου είχε πει η Νάντια ενώ η Ελένη, με την ήρεμη φωνή της πρόσθεσε πως στο τάνγκο έμαθε να αγκαλιάζει ακόμα καλύτερα. Πιο ‘ολοκληρωμένα’.

Πολλοί βλέπουν το τάνγκο ως έναν βαθιά ερωτικό χορό. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Γιάννης μου έδωσε μια ερμηνεία αυτής της εντύπωσης. «Το τάνγκο», σημείωσε χαμογελώντας, «όπως όλοι οι χοροί στους οποίους πρέπει να έρθεις κοντά με τον άλλον, βγάζει από τη μέση το άβολο του να πρέπει να κάνεις την πρώτη επαφή. Δηλαδή, θέλεις να φλερτάρεις κάποιον και πρέπει να πας, να τον κάνεις λίγο να χαμογελάσει, στο πρώτο άγγιγμα να μην νοιώσει άβολα και μετά όλο αυτό να εξελιχθεί μέχρι όπου θες. Στους χορούς αυτούς, τα έχεις παρακάμψει όλα αυτά! Έχεις μπει κατευθείαν στο ‘ψητό’ και μάλιστα με την ευλογία του παρτενέρ. Είναι ο πιο ‘εύκολος’ τρόπος». «Παρ’ όλα αυτά» διόρθωσε η Νάντια, «αυτό είναι ένα επικίνδυνο μονοπάτι. Αν ο παρτενέρ δείχνει με την αγκαλιά και τις ανάσες του ότι απολαμβάνει τον χορό, είναι εύκολο να παρεξηγηθεί, ειδικά αν ο άλλος έχει μια προδιάθεση. Μολονότι η έλξη είναι προς τη στιγμή, ενδέχεται να προσληφθεί ως έλξη προς τον άνθρωπο».

«Εγώ θα είμαι σίγουρα επιφυλακτική»

Με την πανδημία του Covid-19 που ξέσπασε στην Κίνα τον Δεκέμβρη του 2019, έφτασε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2020 και όπως φαίνεται, ήρθε για να μείνει, το πρώτο πράγμα, η πρώτη ‘κοινωνική δραστηριότητα’ που απαγορεύτηκε ως επικίνδυνη για την εξάπλωση αυτού του θανατηφόρου ιού, ήταν η αγκαλιά!

Αν δεν άλλαξε η ζωή μας εξ ολοκλήρου, άλλαξε σίγουρα η καθημερινότητά μας, τουλάχιστον παροδικά. Όσο παροδικός μπορεί να θεωρηθεί ένας εγκλεισμός που διαρκεί, ήδη, πάνω από έναν χρόνο. Όλες οι δραστηριότητες διακόπηκαν. Ειδικά εκείνες που συνδέονται άμεσα με τη συνάθροιση ή τη συνύπαρξη πολλών ατόμων. Καραντίνα. Απαγόρευση κυκλοφορίας. Διαδικτυακά μαθήματα, διαδικτυακές παραστάσεις, διαδικτυακοί καφέδες και ψιλοκουβέντα με φίλους. Ούτε λόγος για ζωντανά θεάματα και φυσικά για χορό.

Δεκατέσσερεις μήνες πριν, η ζωή κυλούσε διαφορετικά. Καθημερινά οι επιλογές ήταν αρκετές για το πού μπορούσες να πας για χορό. Πολλές μιλόνγκες λάμβαναν χώρα μέσα στην πόλη, ενώ συχνά, σημείο συνάντησης ήταν το μικρό και γραφικό Tango Bar που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποιο σκοτεινό πλακόστρωτο δρομάκι του Μπουένος Άιρες. Η ξύλινη πίστα γυαλιζόταν κάθε μέρα, ώστε όλων τα παπούτσια, αν και φτιαγμένα γι’ αυτόν τον σκοπό, να γλιστρούν με ευκολία, καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Η μουσική έπαιζε από νωρίς μα όταν αυτή δυνάμωνε, τα φώτα χαμήλωναν παίρνοντας, συνήθως, κόκκινους και μπλε τόνους με τις γύρω απλίκες να ανάβουν σαν μικρά κεράκια, τότε όλοι ξέραμε πως ξεκινούσε η μιλόνγκα. Οι συζητήσεις γίνονταν χαμηλόφωνες και όλοι αναζητούσαν το ζευγάρι τους για τον εκάστοτε χορό. Οι ντάμες ετοίμαζαν τις miradas [βλέμμα] τους και οι καβαλιέροι τις προσκαλούσαν για χορό με ένα διακριτικό cabeseo [νεύμα].

Όλα αυτά τώρα, έχουν σταματήσει. Η αγκαλιά απαγορεύεται δια ροπάλου, καθώς είναι επικίνδυνη για την υγεία μας! Τι ειρωνεία!

Δεδομένου ότι η μουσική απαγορεύεται στα μαγαζιά, το τάνγκο θα αργήσει να επιστρέψει στις ζωές μας. Όταν, όμως, επιστρέψει, με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό; «Μάλλον με μία φοβία στην αρχή. Ίσως να χρησιμοποιήσουμε και μάσκες, δηλαδή, ή επίσης, αν εμβολιαστούμε όλοι….» μου απάντησε η Ελένη και συμπλήρωσε πως «ίσως να είμαστε λίγο πιο επιφυλακτικοί στην αρχή, να νοιώθουμε πιο ‘μαγκωμένοι’, μετά θα ξεχαστούμε, θα πάρουμε μπρος».

«Ούτως ή άλλως, αν θελήσεις να πας στο εξωτερικό, θα πρέπει να εμβολιαστείς. Αν σου απαγορευτεί η είσοδος σε μιλόγκες, θα φανεί και πόσο θέλεις το τάνγκο στη ζωή σου» διατύπωσε κάθετα ο Γιάννης, ενώ η απάντηση της Νάντιας δεν άργησε να έρθει, λίγο διαφορετικά προσανατολισμένη. «Εγώ ξέρω σίγουρα ότι θα είμαι επιφυλακτική γιατί συνειδητοποίησα και ότι παραβιαζόμουν πολλές φορές. Καθημερινά. Οπότε σίγουρα θα είμαι επιφυλακτική και το ελπίζω κιόλας, ελπίζω να μην το ξεχάσω αυτό. Γιατί τώρα είμαι πιο ισορροπημένη από πριν». Χωρίς ποτέ να χάνει το χιούμορ της, όταν της ζήτησα να κάνει μία πρόβλεψη για τους υπόλοιπους χορευτές, σχολίασε γελώντας πως «θα είναι επιφυλακτικοί στην αρχή, μετά την πρώτη-δεύτερη ώρα της μιλόνγκα θα τα ξεχάσουν όλα, θα ιδρώνουν και πάλι ο ένας πάνω στον άλλον!»

«Κορονοϊός και τάνγκο»

Μιλώντας για την «επόμενη μέρα» του τάνγκο, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ για το πλήγμα που ενδεχομένως να έχει δεχθεί η κοινότητα, για να πάρω, τελικά, την απάντηση πως σίγουρα πολλοί από τους χορευτές, ειδικά τους νέους –σε διάρκεια- θα έχουν απομακρυνθεί ή σταματήσει, μετά από αυτήν την τόσο μεγάλη παύση. Στην περίπτωση, επίσης, που επαναλειτουργήσουν οι μιλόνγκες, αλλά επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε όσους έχουν εμβολιαστεί κατά του ιού, δεν αποκλείεται να υπάρξει ενός είδους πόλωση μέσα στην κοινότητα.

«Ο κορονοϊός δεν έφερε μόνο άσχημα για την κοινότητα του τάνγκο, έφερε και καλά», υπογράμμισε ο Γιάννης, εξηγώντας μου πως «μάλλον θα ανάγκασε αρκετούς να βρουν άλλα χόμπι, γιατί ο χορός απορροφά πολλή ενέργεια μέσα στην ημέρα, πολλή σκέψη και ‘τρώει’ πολύ από τον ελεύθερο χρόνο σου». «Νομίζω πως όλος αυτός ο χρόνος, ήταν και χρόνος επαναπροσδιορισμού, γιατί είδαμε τα πράγματα από κάποια απόσταση. Ας πούμε, εγώ δεν ψήνομαι να πηγαίνω πολύ αργά σε μιλόγκες πλέον, το βρίσκω κακό για το σώμα, για τον ύπνο μου… Θα πηγαίνω μόνο σε απογευματινές, οπότε αμέσως-αμέσως, θα μειωθούν οι επιλογές μου. Βάση αυτού, υποθέτω ότι θα υπάρχει κόσμος που θα σταματήσει, μπορεί να έχει βρει άλλα χόμπι σε όλο αυτό το διάστημα, μπορεί να μην συμφωνεί με το εμβόλιο, πολλά μπορεί. Δεν ξέρω καθόλου για το μέλλον» έκλεισε τη συζήτηση η Νάντια.

Ο Γιάννης, χρησιμοποιώντας το συνηθισμένο λεξιλόγιό του, αν και οφείλω να ομολογήσω πως υιοθετεί ένα διαφορετικό κατά τη διάρκεια του χορού, μίλησε για ‘κλίκες’, για εμβολιασμένους και μη εμβολιασμένους που θα ενεργήσουν με την τακτική «μία σου και μία μου». Σχολιάζοντας, όμως, το σενάριο να επανέλθει το τάνγκο στις ζωές μας σε έναν χρόνο από σήμερα, το οποίο θεώρησε ιδιαίτερα αισιόδοξο, πρόσθεσε «τον πρώτο καιρό, αυτό που υποψιάζομαι, επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, είναι ότι θα πάνε όλοι να χορέψουν με όλους, να το βγάλουν από μέσα τους και μετά μόλις ηρεμήσει λίγο η κατάσταση και βρεθεί μια ρουτίνα, μια σταθερότητα, θα επιστρέψουν οι κλίκες. Θα βγει το άχτι το πρώτο, ότι “έχω την ανάγκη να χορέψω τους πάντες” και μόλις χορέψω τους πάντες και θυμηθώ ότι με τους πάντες δεν τα πάω καλά, θα επιστρέψουμε στην κλίκα».

 

Un tango más (Το τελευταίο μας τανγκό) – τρέιλερ

«Τάνγκο είναι τα πάντα γύρω μας»

Αυτή η φράση τριγυρίζει ακόμα στο μυαλό μου και μου θυμίζει γιατί όσο κι αν θέλω να απεμπλακώ όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορώ. Ε, λοιπόν, ναι! Χορεύουν ακόμα οι άνθρωποι! Εκφράζονται έτσι. Ακόμα και αν οι αγκαλιές είναι «επικίνδυνες», εκείνοι θα συνεχίσουν να χορεύουν αγκαλιασμένοι, γιατί ξέρουν πως μόνο έτσι έχουν νόημα οι στιγμές.

Κείμενο: Ανδριάνα-Άννα Τσιότσιου (Lavart)

 

Πηγές φωτογραφιών: Εξώφυλλο , 1, 10