Ταπεινός. Με εκείνη την ουσιώδη έννοια, που δε στάζει σάλια μα και δεν ξενερώνει. Τον συνάντησα στο καφέ
του θεάτρου Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, αφού παρακολούθησα την παράσταση του «Αβελάρδος και Ελοϊζα» και ξεκινήσαμε την κουβέντα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πού είναι σήμερα ο έρωτας; Πού είναι ο ρομαντισμός;
Γιάννης Καλαβριανός – Που είναι; Παντού είναι. Είναι όπου σε βρίσκει. Ο έρωτας είναι ένα μορφολογικό χαρακτηριστικό. Η ανάγκη μας για έρωτα δεν είναι κάτι που αλλάζει εύκολα επειδή φτωχύναμε ή επειδή κάνει κρύο ή επειδή έγινε σεισμός. Ο έρωτας είναι εγγεγραμμένος μέσα μας. Την ανάγκη για έρωτα την έχουμε με το που γεννιόμαστε. Οπότε το ζήτημα είναι τα στρώματα που μπαίνουν από πάνω και κουκουλώνουν αυτή την ανάγκη.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αβελάρδος και Ελοϊζα = Ρωμαίος και Ιουλιέτα = Ερωτόκριτος και Αρετούσα, όπως είπατε χαρακτηριστικά στη συνέντευξη τύπου. Πού βρίσκονται αυτοί οι έρωτες στο σήμερα;
Γιάννης Καλαβριανός – Πριν από μερικές μέρες διάβασα για μια ιστορία που διαδραματίστηκε στη Ρόδο στην οποία αυτοκτόνησε μια κοπέλα και ύστερα από λίγες μέρες αυτοκτόνησε και το αγόρι της γιατί δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνη. Αυτό είναι τραγική ιστορία. Ένας άνθρωπος σου λέει «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα και πεθαίνω». Αυτά γίνονται συνέχεια. Είχα διαβάσει για έναν Τούρκο πριν από μερικά καλοκαίρια, ο οποίος είχε γνωρίσει μια Αγγλίδα κάπου στο Μπόντρουμ. Αυτή έφυγε και εκείνος πήρε ένα φουσκωτό, διέσχισε όλη τη Μεσόγειο, πέρασε στην Αγγλία, έφτασε στο Πλίμουθ για να τη βρει και αυτή… τον έδιωξε. Δηλαδή ο άνθρωπος κάνει πραγματικά ακραία πράγματα για τον έρωτα. Και αυτά γίνονται ακόμη και στις μέρες μας.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Η σύγχρονη κοινωνία της υπερπληροφόρησης αφήνει τα περιθώρια στους σύγχρονους έρωτες να επιβιώσουν;
Γιάννης Καλαβριανός – Στη σύγχρονη κοινωνία ακριβώς λόγο της πολυπλοκότητας και της υπερπληροφόρησης, όλα έχουν γίνει με τέτοια ταχύτητα που δεν έχουμε ούτε την υπομονή, ούτε την ησυχία να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν με τη ροή τους. Η πληροφορία σήμερα καταλαμβάνει μεγάλο όγκο δεδομένων και δεν αφήνει τον σύγχρονο άνθρωπο να αφεθεί και να πει «αυτό είναι μια ωραία περίπτωση, ας την παλέψω λίγο». Δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και πολλά πολλά.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πώς έχει επηρεάσει η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και φιλολογία τους παραμυθάδες του μεσαίωνα και των μετέπειτα χρόνων στην Ευρώπη;
Γιάννης Καλαβριανός – Δεν ξέρω αν έχει επηρεάσει τους παραμυθάδες πάντως η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία σίγουρα είναι επηρεασμένη από την αρχαία ελληνική. Και έτσι ακριβώς μετά το Μεσαίωνα είναι μια περίοδος που ξανάρχονται και ξαναμπαίνουν στη φιλοσοφική συζήτηση οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, διότι μέχρι τότε το πράγμα είχε μετατοπιστεί προς τη θεολογία. Προς μια σχέση ανθρώπου με το θεό. Έτσι, μετά το Μεσαίωνα ξαναμπαίνει ο άνθρωπος στο επίκεντρο, ως ον, ως οντότητα και ξαναβρίσκει τους κλασικούς.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Στο έργο σας καταφέρατε να πράξετε μια απομυθοποίηση – αποσοβαροποίηση της τότε εποχής, χρησιμοποιώντας το χιούμορ. Κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει σε ανάλογες παραστάσεις ή και σε ταινίες αν εξαιρέσεις τον Παζολίνι.
Γιάννης Καλαβριανός – Δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων ο Μεσαίωνας είναι συνυφασμένος στα μάτια του κόσμου με την έννοια της εκκλησίας, της ιεράς εξέτασης, ή της λάσπης στους δρόμους. Αυτοί οι άνθρωποι τότε, δε λέγαν αστεία, δε γελούσαν; Ή ακόμη και πιο πίσω, οι αρχαίοι Έλληνες δε γελούσαν; Τι κάναν, φιλοσοφούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ;
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αγάπη μέχρι πότε;
Γιάννης Καλαβριανός – Μέχρι πότε; Μέχρι τη στιγμή που θα πάψουν για πάντα οι βροχές, μέχρι τη στιγμή που θα λιώσουν τα βουνά και θα χαθούν τ’ αστέρια. Δηλαδή για πάντα. Όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος θα υπάρχει και η αγάπη.
Συνέντευξη: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
