Σαν σήμερα, 19 Δεκεμβρίου

Εντίθ Πιάφ, μια ζωή σαν ταινία

«Απ’ όλα τα καλά, απ’ όλα τα κακά που συνέβησαν στη ζωή μου
Δεν μετανιώνω για τίποτα, πάλι τα ίδια θα έκανα…»

[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να μικροσκοπικό πλάσμα με φωνή που έκανε όποιον την ακούει να ριγεί. Φωνή αισθαντική, με μια τρυφερή βραχνάδα που αποτέλεσε σύμβολο της Γαλλικής Αντίστασης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Εντίτ Ζιοβανά Γκασιόν, αργότερα Εντίθ Πιάφ, γεννήθηκε στο Παρίσι σαν σήμερα το 1915. Τα «αγκάθια» τη βρήκαν ήδη απ’ την παιδική της ηλικία, με τους γονείς της να την εγκαταλείπουν στα πρώτα χρόνια της ζωής της. Ο πατέρας, ακροβάτης του δρόμου, η μητέρα τραγουδίστρια σε καφέ, κι εκείνη με μια γιαγιά που διατηρούσε οίκο ανοχής. Στα 15 άρχισε να βγάζει μόνη το ψωμί της, ξεκινώντας από τους μικρούς δρόμους του Παρισιού, μέχρι την ημέρα που ένας ιδιοκτήτης καμπαρέ την άκουσε τυχαία και της ζήτησε να παίξει στο μαγαζί του. Ήταν αυτός που της έδωσε και το χαϊδευτικό όνομα La Mome Piaf. Το μικρό σπουργίτι με τη λεπτοκαμωμένη φιγούρα, το φοβισμένο βλέμμα, αλλά και με μια ενέργεια και σπιρτάδα που ξεχώριζε.

[dropcap size=big]Θ[/dropcap]α μπορούσε κανείς να την συσχετίσει με τις τραγουδίστριες των αμερικανικών μπλουζ, όπως τη Μπέσι Σμιθ ή τη Μπίλι Χόλιντεϊ, καθώς με την ερμηνεία της είναι σαν να βγάζει από μέσα της όλο της το είναι.  Στα τραγούδια εξυμνεί τον έρωτα, τη θλίψη και τις απώλειες, βγαλμένα όλα από τη δική της ζωή που ήταν γεμάτη θύελλες. Έρωτες που χάθηκαν, δυο γάμοι, ένα χαμένο παιδί, ατυχήματα και τραυματισμοί, εξαρτήσεις και πάθη. Ερμήνευσε τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, ενώ έγραψε και η ίδια. Ταυτίστηκε με το Non, je ne regrette rien και το La Vie en Rose. Η ζωή της ολόκληρη σαν ταινία -που φυσικά γυρίστηκε- και το όνομά της ένας θρύλος της γαλλικής σκηνής.

[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=roAimP01V4E” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]

[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=jNRd-cHLvvc” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]

[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=ZKDDS7zhAzM” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]

Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3

Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)