«Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε γύρω-γύρω τη θάλασσα, τριγυρισμένη από νησιά και στεριές, χαμηλά την Ύδρα, τις Κάβο-Κολόνες, τον Πόρο, την Αίγινα, τη Σαλαμίνα, την Πελοπόννησο. Ύστερα σήκωσε το χέρι του κ’ έγραψε ένα μεγάλο κύκλο γύρω στο κορμί του. -Βλέπεις πόσες στεριές μπορείς να δέσεις με μια φελούκα! Είπε θαμάζοντας. Η καθεμιά μπορεί να γίνει χρυσάφι, αν το θελήσουμε. Άκου με που σου λέω! Και με το τεντωμένο χέρι του έγραψε άλλη μια φορά έναν κύκλο γύρω στη σειρά από στεριές, ενώ μες στα μάτια του πύκνωνε το ίδιο όραμα που κάποτε έλαμψε στα μάτια εκείνων που αναπαύονται, εδώ και χιλιάδες χρόνια, στη γη της Αναβύσσου, στη γη του. -Ξέρεις από δυναμίτη; Ρώτησε ακόμα το Χαρίτο. -Ξέρω. -Φοβάσαι τίποτα; -Δε φοβάμαι τίποτα. -Καλά, είπε ο Γλάρος κ’ έκλεισε την κουβέντα. Και το νερό που ήρθε απ’ τα ρουμανικά δάση έσκιζε το νερό κουβαλώντας ερημιά, κανάτια και όνειρα.»
You are currently viewing a placeholder content from X. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
