O θάνατος σημαντικών προσώπων στην Αρχαία Ελλάδα συχνά συνέβαινε λόγω εξορίας, φυλάκισης ή παρόμοιων περιστάσεων.
Η εξορία ήταν μια κοινή τιμωρία για όσους θεωρούνταν απειλή για το κατεστημένο. Η φυλακή, μια άλλη μοίρα που έπληξε επιφανείς Έλληνες, τους έπνιγε τις φωνές τους σε πέτρινους τοίχους. Είτε κατηγορήθηκαν για προδοσία, αίρεση, είτε απλώς για δυσμένεια από αυτούς που κατείχαν την εξουσία, αυτά τα άτομα κατέληξαν στην αιχμαλωσία, απογυμνωμένα από την ελευθερία και την επιρροή τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο θάνατος ήρθε ως αποτέλεσμα των σκληρών συνθηκών εγκλεισμού ή μέσω των εσκεμμένων πράξεων των εχθρών τους.
Οι ιστορίες αυτών των Αρχαίων Ελλήνων χρησιμεύουν ως προειδοποιητικές ιστορίες, υπογραμμίζοντας την ευθραυστότητα της εξουσίας και τους κινδύνους της αμφισβήτησης των κοινωνικών κανόνων. Παρά το τραγικό τους τέλος, η κληρονομιά τους διαρκεί, οι ιδέες τους συνεχίζουν να διαμορφώνουν την πορεία της ιστορίας και να εμπνέουν τις μελλοντικές γενιές.
Όλοι οι σημαντικοί Αρχαίοι Έλληνες είχαν κάτι κοινό στον τρόπο που πέθαναν. Κατατρέχθηκαν από τον τόπο τους.
Ας δούμε πώς έφυγαν από τη ζωή εμβληματικές μορφές της Αρχαίας Ελλάδας:
Πυθαγόρας 500 π.Χ. ετών 80: εξορία από πείνα.
Μιλτιάδης 489 π.Χ. ετών 65: φυλακή.
Αριστείδης 468 π.Χ. ετών 72: εξορία από πείνα.
Θεμιστοκλής 461 π.Χ. ετών 66: εξορία.
Αισχύλος 456 π.Χ. ετών 69: εξορία.
Περικλής 429 π.Χ. ετών 66: παραιτήθηκε κατηγορούμενος.
Φειδίας 429 π.Χ. ετών 66: φυλακή.
Αναξαγόρας 428 π.Χ. ετών 72: εξορία
Ηρόδοτος 429 π.Χ. ετών 59: εξορία.
Ικτίνος 420 π.Χ. ετών: εξορία.
Σοφοκλής 406 π.Χ. ετών 90: εξορία από πείνα.
Ευριπίδης 406 π.Χ. ετών 74: εξορία.
Αλκιβιάδης 404 π.Χ. ετών 48: εξορία.
Σωκράτης 399 π.Χ. ετών 71: ήπιε το κώνειο.
Θουκυδίδης 396 π.Χ. ετών 64: εξορία.
Αριστοφάνης 385 π.Χ. ετών 61: εξορία από πείνα.
Πλάτων 347 π.Χ. ετών 80: εξορία..
Ισοκράτης 338 π.Χ. ετών 99: εξορία.
Δημοσθένης 322 π.Χ. ετών 62: ήπιε δηλητήριο.
Πώς έβριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες; – Τελικά, δε διαφέρουν και πολύ από εμάς!
