Η 96η Απονομή των Αμερικάνικων Βραβείων Όσκαρ έλαβε τέλος όπως κάθε χρόνο, μόνο που αυτή τη φορά ήταν εξαιρετικά δύσκολη στην παρακολούθησή της, όχι για την βασανιστικά αργά ώρα Ελλάδος κατά την οποία διεξάγεται από τους δικούς μας δέκτες και που μας κάνει όλους να ξενυχτάμε βλέποντας τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν τις πρώτες πρωινές ώρες τις επόμενης ημέρας, αλλά για την σαδιστικά βαρετή εξέλιξή της που είναι η επικρατέστερη αιτία των φετινών χασμουρητών ή ακόμα και… ροχαλητών!
Από το πρώτο λεπτό κιόλας με τον Τζίμι Κίμελ να προλογίζει για τέταρτη φορά τα πολυαναμενόμενα Όσκαρ, αιωρούταν μια διάχυτη ανία τόσο από τον ίδιο τον παρουσιαστή όσο και από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι όσο ασφυκτικά και να γέμισαν το Dolby Theatre, η “ζεστασιά” και η οικειότητα ήταν οι ηχηρές “απουσίες” της βραδιάς. Υπήρχε μια μόνιμη αίσθηση του “άντε να τελειώνουμε” και αυτό δεν σταμάτησε να υφίσταται και τις 3 ώρες και κάτι που κράτησε η τελετή, με τον κωμικό να δείχνει ότι δεν βρίσκεται εκεί με τη θέλησή του και προσπαθεί όπως κάθε χρόνο να κάνει λίγο crowd control, να παίξει λίγο με τα γραμμένα αστειάκια του που είχε ετοιμάσει από πριν και τα οποία πέρα από πολύ σύντομα και αδιάφορα, ήταν υπερβολικά family friendly, τόσο ώστε κανένας υπερευαίσθητος καλεσμένος να μην προσβληθεί, καμία “Κάρεν” τηλεθεάτρια να μη ζητήσει μετά την λήξη της τελετής την κεφαλή του επί πίνακι. Γενικώς μια πάρα πολύ βαρετή, αδιάφορη και κυρίως διεκπεραιωτική αντιμετώπιση από όλη την ομήγυρη με το ανύπαρκτο “χιούμορ” του παρουσιαστή να πρωταγωνιστεί και να κλέβει τις εντυπώσεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ακαδημία των Όσκαρ κάηκε από τον χυλό και τώρα φυσάει και το γιαούρτι από το περιστατικό με το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ και έπειτα, αλλά και όπως πάντα εξαιτίας της υπέρ το δέον αποστειρωμένης πολιτικής ορθότητας, η οποία δείχνει τη δύναμή της και στα φετινά Όσκαρ με το να στρογγυλεύει τα πάντα, να μην τολμάει να περάσει κανείς τη “γραμμή” που αυτή αυθαίρετα έχει θέσει, προκειμένου να μένουν όλοι ευχαριστημένοι (δεν πήγε καθόλου καλά αυτό). Έλα όμως που το αποτέλεσμα είναι μια νερόβραστη, άχρωμη, άοσμη, οδυνηρά πληκτική στην παρακολούθησή της Απονομή, στην οποία όσο καλός ηθοποιός και να είναι κανείς (και αν μη τι άλλο υπήρχαν αρκετοί εκεί), δεν μπορεί να κρύψει την βαρεμάρα του και αυτό το εκλαμβάνει αυτομάτως ο θεατής βλέποντας τους παρευρισκόμενους να έχουν ένα βλέμμα “πάρτε με από εδώ” (Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μάικλ Κίτον, Στίβεν Σπίλμπεργκ και πολλοί πολλοί άλλοι) και τους βραβευμένους να δίνουν την αίσθηση και τη σοβαρή υποψία ότι είναι από πριν ενήμεροι για την βράβευσή τους. Σχεδόν κανένας δεν έδειξε ιδιαίτερα ενθουσιασμένος, κανένας δεν ούρλιαξε από χαρά, δεν εκδήλωσε το παραμικρό σημάδι ζωντάνιας και έκπληξης, για κάτι που υποτίθεται το περιμένουν όλοι πως και πως μένοντας άυπνοι για πολλά βράδια πριν την Απονομή, από την αγωνία τους και το άγχος όπως είναι και το φυσιολογικό.
Πού είναι οι ωραίες εποχές με τα ακατάσχετα γέλια, τα ζεστά χειροκροτήματα, τα ουρλιαχτά, τις τούμπες, τις πίτσες και τα ευτράπελα; Πού είναι όλα αυτά που σπάγανε την μονοτονία ακόμα και με τα στημένα σκετσάκια μεταξύ των καλεσμένων που βγάζανε όμως κάτι αληθινό και προσφέραν στο κοινό πέρα από το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς και μια χαλαρή βραδιά γεμάτο γέλιο και συγκινήσεις; Πού είναι εν τέλει οι καυστικοί κωμικοί που απαξιούσαν για το πώς θα νιώσει ο οποιοσδήποτε με το εκάστοτε αστείο τους και σαν οδοστρωτήρες παρέσυραν όποιον άτυχο έπεφτε στο μάτι τους για να τον εκθέσουν και να γελάσουν όλοι μαζί μετά; Ελπίζουμε του χρόνου να υπάρξει μια μεγαλύτερη προθυμία από την πλευρά της Ακαδημίας να δώσει λίγο παραπάνω ζωή στον ιστορικό αυτό θεσμό αν και αυτό που είναι σίγουρο πάντα, είναι ότι ο πάτος είναι απύθμενος και κανείς δεν ξέρει πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.
