Το παρακάτω απόσπασμα από τον Σαίξπηρ διεισδύει στα βάθη των ανθρώπινων συναισθημάτων, αποτυπώνοντας τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της καταπιεσμένης θλίψης και της επιθυμίας για ειρήνη.
Η μαεστρία του Σαίξπηρ στη γλώσσα και το συναίσθημα ζωγραφίζει μια ζωντανή εικόνα μιας ψυχής που βασανίζεται από εσωτερική αναταραχή, αλλά πασχίζει για ηρεμία. Η έκκληση του ομιλητή να αφήσει τη θλίψη να κοιμηθεί μιλάει για μια καθολική λαχτάρα για θεραπεία και για τον φόβο της αντιμετώπισης οδυνηρών αναμνήσεων. Το απόσπασμα απεικονίζει με οδυνηρό τρόπο την ένταση της επιθυμίας να εκφραστούν και να απελευθερωθούν τα συσσωρευμένα συναισθήματα και της επιλογής να διατηρηθούν συγκρατημένα για λόγους αυτοσυντήρησης.
Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!
Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.
Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.
Ή μήπως μπορώ ότι θέλω;
Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.
Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.
