Μια αλήθεια με τέσσερα πρόσωπα
[dropcap size=big]Γ[/dropcap]ρήγορη. Εύστοχη. Χωρίς περιττά στολίδια, χωρίς υπερβολές. «Το ξύπνημα της άνοιξης» είναι ταινία που, από τα πρώτα λεπτά, καταλαβαίνεις πως σίγουρα κάτι έχει να πει. Παραλείποντας μία κλασική εισαγωγή, ξεκινά βίαια σε μαύρο φόντο. Το μόνο φως που υπάρχει στο χώρο είναι η λάμπα πάνω από το τραπέζι της ανάκρισης. Πέντε παιδιά κατηγορούμενα για ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Τέσσερις εντελώς διαφορετικές οικογένειες, συνδεδεμένες με μοναδικό κρίκο την ίδια φρίκη στα μάτια τους.
Η έφηβη Ιωάννα – που ζει με την αισθητικό-μητέρα της, την οποία ελάχιστα υπολογίζει – ερωτεύεται παράφορα το γοητευτικό Αλέξανδρο, ληστή στο επάγγελμα, και δηλώνει τρομερά εντυπωσιασμένη. Μέσα στον ενθουσιασμό της αποφασίζει να τον συστήσει στον -επίσης έφηβο- φίλο της, Χρήστο, ο οποίος τάσσεται υπέρ των αντιεξουσιαστικών οργανώσεων (παρόλο που η μητέρα του έχει μία αξιοσέβαστη θέση σε Υπουργείο). Ο Αλέξανδρος, ήδη συνεργάζεται με τον Ερμίρ και τον Άρη, δύο αδέρφια από την Αλβανία (με τον μικρό Άρη να είναι μόλις 15 χρονών) και, αφού έρχονται όλοι σε επαφή, αποφασίζουν να δουλέψουν μαζί.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο σενάριο ξετυλίγεται αναδρομικά, μέσα από τις ομολογίες των νεαρών στο αστυνομικό τμήμα. Ο καθένας τους ανακρίνεται μόνος του και, μέχρι στιγμής, τα λεγόμενα όλων συμπίπτουν. Με δυνατά φλας μπακ, εξιστορείται η αφετηρία της σχέσης τους, αλλά και η αρχή της «οργάνωσης», παρουσιάζονται οι χαρακτήρες τους, οι ιδέες και οι αδυναμίες τους. Τα γρήγορα πλάνα διακόπτονται διαρκώς από εικόνες με συνθήματα στους τοίχους, πορείες και περιπολικά να καίγονται.
Από το σημείο που εμφανίζεται το πρώτο όπλο στα χέρια των παιδιών, η ταινία χαράζει κλιμακωτά μία σωστή κορύφωση, που δεν ξέρεις πού μπορεί να καταλήξει. Το επιλεγμένο soundtrack (Drog-A-Tek) πλαισιώνει με τον πιο δυναμικό τρόπο την ένταση των προβολών και, όσο κυλά η ιστορία, οι χαρακτήρες ξεκινούν να παίρνουν την τραγική τους μορφή. Θύματα και θύτες, με την κατάσταση να γλιστρά από τα χέρια τους και αυτοί να την ακολουθούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως τίποτα πλέον δεν είναι υπό τον έλεγχο τους.
[dropcap size=big]Λ[/dropcap]ίγο πριν το τέλος της ανάκρισης, ζητείται από τον καθένα να εξιστορήσει αυτά που συνέβησαν τη στιγμή του μεγάλου εγκλήματος. Στη στιγμή αυτή, που αποτελεί και την αποκορύφωση της ταινίας, προβάλλονται τέσσερις διαφορετικές εκδοχές σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη, καθώς στην τελική ομολογία ο ένας κατηγορεί τον άλλο. Οι τέσσερις αυτές εκδοχές παρουσιάζονται η μία πιο σκληρή από την άλλη. Φρικτές εικόνες, ένταση και αγωνία. Στο τέλος της ταινίας, πραγματικά, δε θέλεις να γνωρίζεις ποια ήταν η αληθινή ιστορία.
Παρά το κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενό του, το φιλμ δεν παίρνει θέση σκηνοθετικά από τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη. Αρκείται στην εξιστόρηση όπως τα παρουσιάζουν οι πρωταγωνιστές, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία. Μια ματιά στο πόσο εύκολα παρεκτρέπονται οι άνθρωποι. Πώς κάτι που μοιάζει μικρό και ακίνδυνο μπορεί να πάρει διαστάσεις που κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει. Μία ιστορία για πέντε παιδιά, που ούτε τα ίδια γνώριζαν μέχρι πού ήταν ικανά να φτάσουν.
[su_youtube url=” https://www.youtube.com/watch?v=3cRgU2Vf0tY” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
Σενάριο: Κωνσταντίνος Γιάνναρης, Μαρία Πάουελ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης
Ήχος: Ορέστης Καμπερίδης
Μουσική: Drog-A-Tek
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Δήμητρα Παναγιωτοπούλου
Κοστούμια: Κατερίνα Παπανικολάου
Μακιγιάζ: Κατερίνα Βαρθαλίτου
Με τους: Δάφνη Ιωκακειμίδου Πατακιά, Κωνσταντίνος Ελμα-τζίογλου, Κώστας Νικούλις, Άγγελος Τζέγια, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Γιούλη Τσαγκαράκη, Ράνια Σχίζα, Λεφέβρ Ζουλί, Γιάννης Τσορτέκης, Μούτσο Φαμπρίτσιο, Αρμάνδος Νταούτι, Μαρλέν Καμίνσκι, Άντριαν Φρήλινγκ
Κείμενο: Πέππυ Λουπεϊδου (Lavart)
