Το πολιτικό “HΘMΣCΘMING” της Beyoncé

Μια άποψη για το νέο μουσικό ντοκιμαντέρ της Αμερικανής τραγουδίστριας.

Ήταν ένα χρόνο πριν. Απρίλιος 2018, ακριβή ημερομηνία δεν θυμάμαι. Όλη η αρχική σελίδα του Facebook, τα στόρι στο Instagram είχαν γεμίσει με βίντεο και φωτογραφίες από την εμφάνιση της Beyoncé στο Coachella, ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα μουσικά φεστιβάλ.

Η καλλιτέχνις με τις αμέτρητες επιτυχίες, το υψηλό star quality και την αψεγάδιαστη εικόνα πραγματοποίησε μια εμφάνιση για την οποία μίλησαν τραγουδιστές, ηθοποιοί, δελτία ειδήσεων ακόμη και πολιτικοί. Ναι, πολιτικοί. Γιατί αυτό που «γέννησε» ήταν άκρως πολιτικό. Ήταν μια δήλωση, που άλλες φορές το μήνυμά της ήταν ξεκάθαρο και εμφανές και άλλες φορές το έψαχνες μέσα από τους στίχους, τα ρούχα και τις κινήσεις των χορευτών.

Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Η Beyoncé είχε ανακοινωθεί ως μία εκ των headliner του φεστιβάλ το 2017. Ήταν η πρώτη Αφρο-Αμερικανή τραγουδίστρια που θα λάμβανε θέση headliner στο Coachella. Μερικούς μήνες πριν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση όμως, ήρθε η είδηση της εγκυμοσύνης της, κάτι που φυσικά την οδήγησε στο να ακυρώσει τη συμμετοχή της. Την επόμενη χρονιά, εννοείται πως η παραγωγή του Coachella την ήθελε πίσω. Και την κατάφερε.

Το “Homecoming” είναι μια μουσική ταινία – ντοκιμαντέρ, η οποία πραγματεύεται τη συναυλία της Beyoncé στο Coachella το 2018, αλλά και την προετοιμασία της γι’ αυτήν. Εκατό σαράντα λεπτά μουσικής, χορού, συγκίνησης, διασκέδασης, ενοποίησης και πολιτικού σχολίου ξεκίνησαν να προβάλλονται από τις 17 Απριλίου στην πλατφόρμα του Netflix. Ήδη από την ανακοίνωση και το τρέιλερ μερικές ημέρες πριν, τα μέσα και οι fans αφηνίασαν. Το “Homecoming”, όπως λέει και ο τίτλος, είναι μια ταινία για την Beyoncé και την επιστροφή της στη μουσική μετά την τελευταία της εγκυμοσύνη. Πρόκειται για έναν συνδυασμό πλάνων από την φαντασμαγορική συναυλία μαζί με πλάνα από προσωπικές στιγμές της κατά την προετοιμασία της για το μεγάλο αυτό σόου. Το σπικάζ γίνεται από την ίδια και έχει μορφή τηλεφωνικής κλήσης, σαν εκείνες που ξεκινάς να εξιστορείς απλά την ημέρα σου και καταλήγεις να «κρέμεσαι» πάνω από το ακουστικό, περιμένοντας μια αντίδραση στα όσα λες.

Όλοι έχουμε συνηθίσει μπροστά στην αψεγάδιαστη, άκρως επαγγελματική και μερικές φορές «κρύα» εικόνα της Queen B. Στο “Homecoming”, η τραγουδίστρια επιχειρεί να ανοίξει ένα μικρό παράθυρο στη ζωή της, την οικογένειά της, τις δυσκολίες της να συνδυάσει καριέρα και οικογένεια. Αλλά η ίδια είναι αυτή που επιλέγει να ανοίξει το παράθυρο όσο της αρέσει. Άλλες φορές λίγο και άλλες πολύ. Την βλέπουμε με παραπάνω κιλά, να ιδρώνει, να χάνει βήματα, να εκνευρίζεται, να μιλά με τους χορευτές και τη μπάντα της για να τελειοποιήσουν κάποια ζητήματα. Αλλά δεν την βλέπουμε να σπάει.

Η συναυλία αυτή ήταν ένα αποτέλεσμα προσωπικής της δουλειάς και μελέτης, αλλά παρόλα αυτά… ας μην κοροϊδευόμαστε. Η ομάδα που την περιτριγυρίζει πρέπει να είναι λίγο μικρότερη από τον πληθυσμό της Έδεσσας. Φώτα, σκηνικά, μπάντα, χορευτές, ρούχα ακόμη και η σκηνή ίδια αγγίζουν την εντέλεια και συμμετέχουν στην αφήγηση μιας ιστορίας. Μιας ιστορίας ενός κοριτσιού που ξεκίνησε να γίνει σταρ και τα κατάφερε. Στο ταξίδι αυτό όμως, δεν ξέχασε τις ρίζες της, την κουλτούρα της, αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να είσαι γυναίκα και μάλιστα Αφρο-Αμερικανή σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο «λευκής» υπεροχής. Σε αυτές τις δύο ώρες, τίμησε την ιστορία των προγόνων της, τραγούδησε για τις γυναίκες και γενικά χόρεψε σαν μία από τις πιο τελειομανείς performers που υπάρχουν αυτή τη στιγμή.

Σε κάθε κίνησή της και νότα που έβγαινε από το στόμα της, φαινόταν ξεκάθαρα κάθε σπιθαμή της φιλοδοξίας της να δημιουργήσει μια συναυλία την οποία όλοι θα θυμούνται και θα θαυμάζουν. Και μεταξύ μας, η αλήθεια είναι πως τα κατάφερε. Ξεκίνησε με το “Crazy in Love” και συνέχισε με όλες τις μεγάλες της επιτυχίες από όλη της τη δισκογραφία, “4”, “Beyoncé”, “Lemonade” κ.ο.κ., καλώντας μάλιστα στη σκηνή μαζί της ακόμη και τον σύζυγό της, Jay Z, την αδελφή της, Solange, αλλά και τις δυο κολλητές της Kelly Rowland και Michelle από τις Destiny’s Child. Ενδιάμεσα από τα τραγούδια, η κυρία Carter, άνοιγε την πόρτα για να εισέλθουμε στον κόσμο της, όπου μίλησε, εκτός των άλλων, για θέματα διάκρισης, θέματα κοινωνικοπολιτικά (βλ. κίνημα Black Lives Matter) αλλά και προσωπικά.

Το ρίσκο το “Homecoming” να αποτελέσει ένα ακόμη concert film σαν αυτά του Justin Timberlake και της Taylor Swift ήταν μεγάλο. Η Beyoncé πήρε την καλύτερη συναυλία που έχει κάνει ποτέ στην καριέρα της και την μετέφερε με τρόπο αριστοτεχνικά κινηματογραφικό στην οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή, εκμεταλλευόμενη κάθε χαρακτηριστικό του μέσου αυτού. Η μουσική και η συναυλιακή performance φιλοξενούνται σε μια οθόνη και έρχονται σε στενότερη επαφή με τον θεατή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που η παραμικρή λεπτομέρεια σε επίπεδο σκηνοθεσίας και παραγωγής έχει περάσει από τα χέρια της ίδιας.

Το “Homecoming” ήρθε σαν έκπληξη, αλλά έφερε και μια ακόμη έκπληξη μαζί του. Η Beyoncé την ίδια ημέρα κυκλοφόρησε και το live albumαπό τη συναυλία, το οποίο μάλιστα περιλαμβάνει και δύο νέα τραγούδι, το “Before I Let Go”, διασκευή από το ομότιτλο R&B χιτ του 1981 των Maze και Frankie Beverly, και το “I Been On”.