Μια σιωπή φόβου. Μια σιωπή αμηχανίας. Ακόμα και ντροπής. Μια σιωπή που παλεύει να γίνει φωνή. Μια νόσος που πρέπει να γίνει αποδεκτή. Το AIDS.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο ΚΘΒΕ δίνει το στίγμα του κατά του στιγματισμού με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά
του AIDS υλοποιώντας την ιδέα της Νεφέλης Ανθοπούλου. Ο εικαστικός και σκηνογράφος Γιάννης Πρώιος, που, κατά πώς απέδειξε, διαθέτει και συγγραφικό τάλαντο, μεταφέρει σε μορφή θεατρικού μονολόγου επτά αληθινές ιστορίες οροθετικών. Η Ελένη Τριανταφυλλάκη επιμελείται σκηνοθετικά τους ηθοποιούς Νεφέλη Ανθοπούλου, Χρήστο Νταρακτσή, Λίλιαν Παλάντζα, Ευγενία Πανταζόγλου, Χάρη Παπαδόπουλο, Κική Στρατάκη και Στέργιο Τζαφέρη στις ολοζώντανες αφηγήσεις τους.
AIDS, λοίμωξη HIV, οροθετικός. Λέξεις που θεωρούμε ότι δε μας αφορούν. Κι, όμως, βρίσκονται τόσο δίπλα μας. Ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους, ωστόσο. Ο ιός του AIDS, γιατί περί ιού πρόκειται, μεταδίδεται μονάχα μέσω κάποιας λύσης συνεχείας του δέρματος. Επομένως, η μετάδοση με την επαφή, τη χρήση κοινών αντικειμένων κ.λ.π. είναι απλώς «φαντάσματα». Ομάδες υψηλού κινδύνου αποτελούν οι χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών, καθώς και οι ομοφυλόφιλοι. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποκλείει άλλες ομάδες από τη νόσο. Δεν υπάρχει εμβόλιο για τον ιό, υπάρχουν όμως πλέον φάρμακα που τον θεραπεύουν. Στην ουσία, ο ιός καταστρέφει έναν υποπληθυσμό λεμφοκυττάρων καθιστώντας τον οργανισμό ευάλωτο σε διάφορες λοιμώξεις. Ο δε οροθετικός είναι εκείνος που έχει μολυνθεί, και όχι εκείνος που νοσεί.
Οι ιστορίες που ακούσαμε όσοι παρευρεθήκαμε στις 2 Δεκεμβρίου (την επομένη της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του AIDS) στο Βασιλικό Θέατρο μίλησαν απευθείας στην καρδιά και στη συνείδησή μας.
[dropcap size=big]Ι[/dropcap]στορίες όπως αυτή του Ορέστη, που οι 
γονείς του τον απαρνήθηκαν ακόμη και στο θάνατό του. Του νεαρού που ο παπάς αρνήθηκε να διαβάσει καθώς έφευγε από τη ζωή μέσα στο νοσοκομείο. Της απογοητευμένης από την πλαστική επέμβαση στα χείλη της κυρίας που στο άκουσμα ότι ο ταξιτζής που τη μεταφέρει έχει AIDS απάντησε «Ε, και τι σκας; Σε σένα τουλάχιστον δε φαίνεται!». Της μάνας που στο οικογενειακό τραπέζι, όπου μόλις ανακοινώθηκε ότι η κόρη της πάσχει από τη νόσο, ανήγγειλε: «Θα φάμε όλοι από το ίδιο μαχαιροπίρουνο. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι!». Της αλλοδαπής που συνελήφθη… γιατί δεν είχε χαρτιά. Της χήρας που αντίκρισε τη σορό του άντρα της μέσα σε σακούλα κατά την εκταφή του.
Το θέατρο, ας μη ξεχνάμε, επιτελεί και ρόλο κοινωνικό. Ανάλογες δράσεις πρέπει να χαίρουν της στήριξής μας ώστε να συνεχίσουν να συμβαίνουν.
