Είδα για πρώτη φορά τον “καθιστό άνδρα” (τρίπτυχο) του Σωτήρη Σόρογκα, που ίσως να είναι και ο Μπελογιάννης, στην έκθεση για την ποίηση του Σεφέρη μέσα από τη ζωγραφική στο Τελλόγλειο.
Ο Σόρογκας θαύμαζε και είχε εμπνευστεί αρκετά από τον Σεφέρη, δυστυχώς όμως όταν βρήκε το θάρρος να του γράψει για να συναντηθούν, ο ποιητής είχε ήδη εισαχθεί άρρωστος στον Ευαγγελισμό. Μάλιστα το συγκεκριμένο έργο παραπέμπει στο γνωστό στίχο “για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη”.
Αν κοιτάξει κάνεις την εξέλιξη της φθοράς -γιατί και η φθορά εξελίσσεται- από την πλήρη σωματική υπόσταση (1η εικόνα) ο άνδρας μεταβαίνει σε ένα άλλο στάδιο που ουσιαστικά σηματοδοτεί το δρόμο της εξάλειψης (2η εικόνα), όπου έχουν πλέον οριστικά χαθεί και δεν γίνονται ορατά ούτε καν αμιδρώς διακριτά το πρόσωπο και τα χέρια του. Σημειωτέον το γαρύφαλλο έχει χάσει το χρώμα του. Κάθε έννοια φωτός απουσιάζει.
Το πρόσωπο είναι η σάρκινη αποτύπωση του πνεύματός μας. Η ταυτότητά μας, το σημείο που μας καθιστά ξεχωριστούς, μοναδικούς, γοητευτικούς. Είναι αυτό που οι άνθρωποι παρατηρούν, θυμούνται και ερωτεύονται. Το άλφα και το ωμέγα μας. Κι όμως ο Σόρογκας στο στάδιο της φθοράς εξισώνει το τόσο σημαντικό πρόσωπο με τα χέρια την αφή. Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται και η ψυχιατρική διάσταση αναφορικά με τον άνθρωπο που αισθάνεται να φθείρεται κυρίως από την αναμονή για τα πάντα ή το ενδιαφέρον για το τίποτα, ο οποίος νιώθει ανάξιος να αγγίξει το οτιδήποτε, γιατί ακριβώς η αφή συνδέεται με το συναίσθημα. Αυτό που αγγίζει κανείς, το νιώθει, μπαίνει στη σφαίρα του. Ο φθειρόμενος αρνείται να νιώσει και ουσιαστικά αδρανοποιεί τα χέρια του. Τα σκουπιδιάζει.
Τα πόδια ωστόσο μένουν, κατά τι φθαρμένα, για να κουβαλούν τιμωρητικά αυτόν που σταδιακά εξαλείφεται,αυτοτιμωρητικά για την ακρίβεια, γιατί ο φθειρόμενος πια εθίζεται στη φθορά και θέλει να ζει με αυτή, μέχρι που τελικά θα οδηγηθεί στην πλήρη εξάλειψη, στο στάδιο του αδειανού πουκαμίσου (3η εικόνα), αν δεν ζωγραφίσει με το φως.
