Σελιδοδείκτης: Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν, της Βιρτζίνια Γουλφ
Κοιτάξτε μέσα σας και η ζωή φαίνεται να απέχει πολύ από το να είναι «έτσι». Εξετάστε για μια στιγμή ένα κοινό μυαλό, μια κοινή ημέρα. Ο νους συλλαμβάνει μυριάδες εντυπώσεις –επουσιώδεις, φανταστικές φευγαλέες ή χαραγμένες ανεξίτηλα με την αιχμηρότητα του ατσαλιού. Απ’ όλες τις μεριές καταφθάνουν μια ακατάπαυστη ροή από αναρίθμητα άτομα, και καθώς πέφτουν, καθώς σχηματίζουν τη ζωή της Δευτέρας ή της Τρίτης, η έμφαση μετατοπίζεται· η στιγμή η σημαντική δεν είναι εδώ αλλά εκεί, έτσι ώστε, αν ο συγγραφέας ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος και όχι ένας σκλάβος, αν μπορούσε να γράψει ό,τι εκείνος επέλεγε, και όχι ό,τι τον υποχρεώνουν, αν μπορούσε να βασίσει το έργο του πάνω στα δικά του συναισθήματα και όχι πάνω στους κανόνες, δεν θα υπήρχε πλοκή, κωμωδία, τραγωδία, ερωτική ίντριγκα, ούτε όλεθρος, δοσμένα με τον κοινώς αποδεκτό τρόπο, και πιθανότατα ούτε ένα κουμπί, δεν θα ήταν ραμμένο όπως το ράβουν οι ράφτες της Μποντ Στριτ. Η ζωή δεν είναι μια σειρά από φώτα αμαξών παρατεταγμένα στη σειρά, η ζωή είναι ένα λαμπερό φωτοστέφανο, ένα ημιδιαφανές πέπλο που μας περιβάλλει από την απαρχή της συνείδησής μας έως το τέλος.
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
