Σελιδοδείκτης: Ο αχός της εποχής, του Τζούλιαν Μπαρνς
Το να πει κανείς ότι η τυραννία έφερνε τα πάνω κάτω στον κόσμο ήταν εντελώς κοινότοπο, άλλα ήταν αλήθεια. Στα δώδεκα χρόνια που πέρασαν μεταξύ του 1936 και του 1948, δεν είχε αισθανθεί ποτέ πιο ασφαλής απ’ ότι στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Μια καταστροφή θα μας σώσει, όπως λένε. Εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν, τουλάχιστον τα δεινά ήταν μια γενικευμένη κατάσταση., κι εκεί βρισκόταν η δική του σωτηρία. Γιατί μπορεί η τυραννία να είναι παρανοϊκή, δεν είναι όμως αναγκαστικά και ηλίθια. Αν ήταν ηλίθια, δε θα είχε επιβιώσει, όπως δεν θα είχε επιβιώσει κι αν είχε αρχές. Η τυραννία αντιλαμβανόταν πώς λειτουργούσε κάποια πλευρά – η αδύναμη πλευρά- των περισσότερων ανθρώπων. Είχε περάσει πολλά χρόνια σκοτώνοντας παπάδες και κλείνοντας εκκλησίες, αν όμως οι στρατιώτες πολεμούσαν με μεγαλύτερο πείσμα έχοντας την ευλογία των παπάδων, τότε αυτοί έπρεπε να επανέλθουν, γιατί βραχυπρόθεσμα ήταν χρήσιμοι. Κι αν στη διάρκεια του πολέμου ο κόσμος χρειαζόταν τη μουσική για να τονωθεί το ηθικό του, τότε έπρεπε να επιστρατευτούν και οι συνθέτες.
…
Ιδιοφυΐα και κακό
Είναι δυο πράγματα ασύμβατα. Δεν συμφωνείτε;
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
