Οι κριτικοί του γύρισαν την πλάτη, οι αναγνώστες τον καταξίωσαν
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο 1906 ή το 1912, έρχεται στη ζωή ο Δημήτρης, μοναδικός γιος ανάμεσα σε τέσσερα κορίτσια, του Γρηγόρη Βαλασιάδη και της Δόμνας Τσουφλίδη. Πατρίδα του είναι το χωριό Αγία Κυριακή στη Μικρά Ασία, μετά το μεγάλο ξεριζωμό, ωστόσο η οικογένειά του καταλήγει στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας.
Εξαιτίας της μεγάλης φτώχειας ο μικρός Δημήτρης αναγκάζεται να ριχτεί από μικρός στη βιοπάλη και να δουλέψει σα λούστρος, λαντζιέρης και επιστάτης στα έργα του Λουδία ποταμού. Αγαπά τα γράμματα και δε φαίνεται να τον πτοεί το γεγονός ότι οι αριστερές του πεποιθήσεις προκάλεσαν την οριστική αποβολή του από όλα τα Γυμνάσια της χώρας.
Ξεκινά δημοσιεύοντας ποιήματα σε εφημερίδες της Έδεσσας, το 1934 όμως υπογράφει το διήγημά του Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια με το όνομα Μενέλαος Λουντέμης, και έτσι γεννιέται ένας μεγάλος λογοτέχνης.
Πηγαίνει στην Αθήνα, γνωρίζει τον Κώστα Βάρναλη, τον Άγγελο Σικελιανό και το Μιλτιάδη Μαλακάση και αρχίζει η συγγραφική του άνθιση. Το 1938 είναι ήδη αναγνωρισμένος και τιμάται με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του Τα πλοία δεν άραξαν. Ο Λουντέμης υπήρξε πολυγραφότατος, ξεχωρίζει όμως το μυθιστόρημά του Ένα παιδί μετράει τα άστρα (1956). Άλλα έργα του είναι Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος (1956), Κοντσέρτο για δύο μυδράλια και ένα αηδόνι (1973), Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς (1975) κ.ά.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] αριστερή του βιοθεωρία τον οδηγεί να οργανωθεί στον ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της Κατοχής που είναι και η πηγή των δεινών του, καθώς στον Εμφύλιο συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Μακρόνησο. Κατά τη δικτατορία του Παπαδόπουλου χάνει την ελληνική του ιθαγένεια και αναγκάζεται να καταφύγει στη Ρουμανία. Από εκεί γυρνά μετά τη μεταπολίτευση, οπότε και ανακτά την ιθαγένειά του. Ωστόσο, η καρδιά του τον προδίδει στις 22 Ιανουαρίου 1977.
Ένας άνθρωπος πικραμένος από την αδικία της ζωής, που ωστόσο πάλεψε σκληρά για να την αλλάξει και ονειρεύτηκε έναν κόσμο ομορφότερο, αυτός ήταν ο Μενέλαος Λουντέμης. Η πίστη του στους ανθρώπους και η πληθωρικότητά του ξεχειλίζουν στα έργα του, τα οποία όμως γνώρισαν μάλλον τη σκληρότητα των κριτικών. Τι σημασία έχει αυτό όμως, αφού τα βιβλία του αγαπήθηκαν πολύ και μέχρι σήμερα το όνομά του βρίσκεται μέσα σε αυτά των πιο ξεχωριστών λογοτεχνών του Μεσοπολέμου. Μάλιστα, ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους αδελφούς Κατσιμίχα και τον Σπύρο Σαμοΐλη.
Νύσταξα να σε καρτερώ, έρωτα, και να λιώνω,
μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή!
Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα έστω πρωί
χίλια θε να `δινα πρωινά να ζούσα εκείνο μόνο!(Οι κερασιές θ’ανθίσουν και φέτος)
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=_RKt7AUo3_o” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=fKgnqMA7u7A” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
