Ο επτανήσιος πλάστης της παιδικής λογοτεχνικής γλώσσας
Τέσσερα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος θα γράψει τη Ζωή μου σαν παραμύθι, εκφράζοντας την πληρότητα που ένιωθε έχοντας προλάβει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Αυτό δεν ήταν άλλο απ’ το να γίνει ένας συγγραφέας-παιδαγωγός, με τη δημιουργία μιας απλής λογοτεχνικής γλώσσας που θα απολάμβαναν και τα παιδιά, τα οποία αγαπούσε και εκτιμούσε βαθιά.
Ο πρωτοπόρος συγγραφέας γεννιέται στις 9 Δεκεμβρίου του 1867 στην Κωνσταντινούπολη από πατέρα Ζακυνθινό και μητέρα Φαναριώτισσα. Τον επόμενο χρόνο η οικογένεια θα εγκατασταθεί στη Ζάκυνθο. Η επτανησιακή κουλτούρα με τον ρομαντισμό και την πνευματική της άνθιση θα επηρεάσει βαθύτατα την ψυχή του. Η αγάπη για την πατρίδα, τη φύση και το Θεό, καθώς και ο ύμνος στον αγνό και αυθεντικό έρωτα αποτελούν κύριες ποιότητες της επτανησιακής ιδιοσυγκρασίας.
Σε ηλικία 15 ετών γράφει το πρώτο μυθιστόρημά του, Θαύματα του Διαβόλου που θεωρήθηκε δόκιμο. Στη συνέχεια θα παρακολουθήσει μαθήματα φυσικής και μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ωστόσο θα προσηλωθεί στη συγγραφή και τη δημοσιογραφία. Το 1879 εκδίδεται το περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων, στο οποίο θα ξεκινήσει να δημοσιεύει έναν χρόνο αργότερα.
Θα συνεργαστεί με πλήθος εφημερίδων και περιοδικών, γράφοντας μελέτες, άρθρα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Το 1895 παρουσιάζεται το θεατρικό του Ο Ψυχοπατέρας, ένα έργο με φαρσικά και κοινωνικοκριτικά στοιχεία. Το 1904 θα ανεβεί Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας, όπου πρωταγωνίστρια θα είναι η ξεπεσμένη αριστοκρατία των Επτανήσων με τις λαϊκές δεισιδαιμονίες της και τα παλιά γιατροσόφια.
Θα ακολουθήσουν σημαντικά έργα όπως: Φωτεινή Σάντρη, Στέλλα Βιολάντη, Το Φιόρο του Λεβάντε, Ο Κόκκινος Βράχος, Η τρίμορφη γυναίκα, Αναδυομένη, Ο ποπολάρος, αλλά και ο Πειρασμός του ανεβασμένος αρκετές φορές στο θεατρικό σανίδι.
Η αφηγηματική γλαφυρότητα, ο ρέων λόγος, η φυσικότητα, αλλά και η άψογη τεχνική χαρακτηρίζουν τη γραφή του συγγραφέα. Η αγάπη του για το παιδί και την οικογένεια ήταν συγκινητική και η προσφορά του στην καλλιέργεια του παιδιού-αναγνώστη αξιοθαύμαστη.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος δεν «έφυγε» από το πολυαγαπημένο του νησί, αλλά από την Αθήνα σαν σήμερα, στις 14 Ιανουαρίου του 1951, με την ταφή του να συντελείται δημοσία δαπάνη.
Για περισσότερα αφιερώματα πατήστε εδώ.
Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)
