Σελιδοδείκτης: Η προσμονή, του Ανδρέα Κουμή
«Και δεν σου αρέσει, έτσι πατέρα;» συνέχισε ο Ζεκί. «Επειδή είσαι περήφανος άνθρωπος. Δεν θες την ελεημοσύνη των άλλων. Σε μειώνει. Σε κάνει λιγότερο άντρα. Οπότε ξέρεις πώς είναι, πατέρα. Ξέρεις πώς νιώθω εγώ».
Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του Νουρετίν. Η Λέιλα σκέφτηκε να μιλήσει, αλλά την εμπόδιζαν όλα εκείνα τα χρόνια που της έλεγαν να σωπάσει. Και η Φούντα παρέμενε σιωπηλή, αλλά ο Ζεκί δεν είχε τελειώσει.
«Και τώρα που ανοίχτηκα, πατέρα, υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να ξέρεις. Ο ατελής γιος σου έχει ορμές. Ω, ναι. Όλο το σύστημα δουλεύει. Αλλά ποια θα ήθελε να είναι μαζί του; Δεν μπορεί να περπατήσει, δεν μπορεί να χορέψει, του παίρνει ατέλειωτη ώρα έστω για να ξαπλώσει. Ποια γυναίκα θα παντρευόταν το σακάτη, θα έκανε τα παιδιά του, ή θα έπαιρνε το όνομά του; Έτσι πρέπει να παρηγορηθείς για τον ανεπαρκή γιο σου αγκαλιάζοντας ασφυκτικά την πολύτιμη κόρη σου. Της εμποδίζεις το ταλέντο. Της περιορίζεις την ελευθερία. Της σφραγίζεις τη μοίρα. Την κάνεις κι αυτή σακάτισσα!»
Επιλογή: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
