Στην παράσταση Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες της Άννας Παναγιωτοπούλου
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να έργο με πάνω από 1000 παραστάσεις στο broadway κουβαλάει το σημάδι της επιτυχίας. Για να μην είμαστε εριστικοί (φτάνει ο δογματισμός απέναντι στο αμερικανικό θέατρο) αρκετές φορές κουβαλάει και κάποια δόση ποιότητας. Η τρυφερή και συνάμα κωμική ιστορία ενός τυφλού και της υπερπροστατευτικής του μητέρας είναι ένα θέμα που ανταποκρίνεται και στο ελληνικό… χιούμορ. Η μητρική αγάπη, η αφέλεια της νιότης, οι κοινωνικές αλλαγές, ειδικά στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, η είσοδος (και η κριτική) του μεταμοντερνισμού, ο έρωτας με τα ευτράπελά του και οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες ανθίζουν μέσα στο θεατρικό έργο του Leonard Gershe.
Το έργο του Gershe βασίζεται σε πρώτο επίπεδο σε μια επιτυχημένη συνταγή. Κωμικοί χαρακτήρες, φράσεις-ατάκες και ένα επονομαζόμενο love story. Η διαφοροποίησή του από κάθε συνηθισμένη ρομαντική κομεντί γίνεται σε δύο σημεία. Πρώτα στον ρεαλιστικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται ο τυφλός πρωταγωνιστής, υπάρχει δηλαδή μια ευαισθητοποίηση του κοινού με ευθύ και σοβαρό τρόπο, χωρίς μελοδραματισμούς και στη συνέχεια με το γεγονός ότι το χιούμορ της παράστασης βασίζεται στον διττό άξονα σαρκασμός-αυτοσαρκασμός, με αποτέλεσμα πραγματικά αστείες ατάκες. Το έργο, λοιπόν, αρκείται περισσότερο στον λόγο, παρά στα δραματικά απρόοπτα, τα οποία είναι μετρημένα και λειτουργικά. Για να μιλήσουμε πιο ειλικρινά, το βάθος σε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, όπως αυτό των ανθρώπων με ειδικές ικανότητες, δεν καλύπτεται πλήρως, και οι χαρακτήρες του έργου είναι, αν όχι επιφανειακοί, αρκετά μονοδιάστατοι.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια/μητέρα Άννα Παναγιωτοπούλου, τα καταφέρνει αξιοπρεπώς στην πρώτη ιδιότητα και υστερεί σημαντικά στη δεύτερη. Η σκηνοθεσία, ειδικότερα, ακολουθεί κάποιες ασφαλείς οδούς και γίνεται κατά το πρότυπο της αμερικανικής κωμωδίας δίχως κινησιολογικές υπερβολές, ωστόσο κάποιες χασμωδίες ή επιταχύνσεις, όχι τόσο στην εναλλαγή των σκηνών, αλλά στη διαχείριση των παύσεων, προκαλούν μια αίσθηση μη φυσικότητας. Περνώντας τώρα στο υποκριτικό σκέλος, η Άννα Παναγιωτοπούλου αν και είχε στα χέρια της έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, απογοητεύει σε μεγάλο βαθμό. Είναι αρκετά σπασμένη γεγονός που φαίνεται και στη χροιά πλέον της φωνής της, προσπαθεί αλλά όχι με ζήλο. Τα παραπάνω οδηγούν σε μια μέτρια ερμηνεία ενός ρόλου που είναι το κλου της παράστασης και θα μπορούσε να απογειώσει το έργο. Ο Σταύρος Καραγιάννης πείθει αρκετά στον ρόλο του τυφλού με την όλη του παρουσία, αλλά υστερεί στη μετάδοση της φυσικής ροής του λόγου, που γενικά μπορεί να είναι ζητούμενο για την ύπαρξη της ατάκας, αλλά το όριο μεταξύ ατακαδόρου και παλιομοδίτικης υποκριτικής είναι λεπτό. Η Άννα Μονογιού στέκεται στο ύψος του χαρακτήρα που υποδύεται, αλλά εμπίπτει σε κάποιες υπερβολές που σίγουρα οφείλονται στη γραφικότητα του ρόλου της (καλοκάγαθη κοπέλα με όνειρα να γίνει ηθοποιός, κλασσικός χολιγουντιανός αυτοσαρκασμός) και ίσως πάλι σε αυτήν την έλλειψη φυσικότητας. Ο Γιώργος Τσούρμας κάνει ένα μικρό πέρασμα, μέτριας υποκριτικής δυσκολίας, με μια εξίσου μέτρια ερμηνεία. Τέλος, οι φωτισμοί, εκτός λίγων εξαιρέσεων, είναι ρεαλιστικοί, η μουσική που ντύνει την παράσταση αν και ελάχιστη, έχει κάποια ωραία στοιχεία και η μετάφραση είναι αρκετά πιστή στο πρωτότυπο χωρίς ελληνικότροπες μεταφορές.
Η Πεταλούδες της Άννας Παναγιωτοπούλου είναι γενικά μια διασκεδαστική παράσταση, κυρίως λόγω του κειμένου. Λείπουν ερμηνείες με περισσότερη όρεξη, με λίγο παραπάνω ζήλο. Ίσως μια Παναγιωτοπούλου του Ντόλτσε Βίτα να έδινε τα φτερά που αρμόζουν στις Πεταλούδες για να μπορέσουν να πετάξουν πραγματικά ελεύθερες.
Συντελεστές
Κείμενο: Leonard Gershe
Μετάφραση: Αλέξης Καλλίτσης
Σκηνοθεσία: Άννα Παναγιωτοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκορού
Φωτισμοί: Αντώνης Διρχαλίδης
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς
Παίζουν: Άννα Παναγιωτοπούλου, Σταύρος Καραγιάννης, Άννα Μονογιού, Γιώργος Τσούρμας
Κείμενο: Χρήστος Φώτης (Lavart)
