Μπέλφαστ, η πιο προσωπική ταινία του Κένεθ Μπράνα
Μια ασπρόμαυρη ταινία γεμάτη χρώματα, γεμάτη φως, με τον προβολέα στραμμένο σε μια οικογένεια που προσπαθεί να διατηρήσει τις αρχές και τις αξίες της μέσα στον παραλογισμό που προκαλεί η μισαλλοδοξία! Το μικρό τους παιδί, ο Μπάντι, αγαπά να βλέπει σινεμά και να παίζει ποδόσφαιρο στη γειτονιά του παρότι έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη λόγω του θρησκευτικού πολέμου καθολικών και προτεσταντών!
Ο μικρός, ερμηνεύοντας καταπληκτικά, δεν τα καταλαβαίνει αυτά, έχει τις δικές του έγνοιες, δεν ενδιαφέρεται για τα μίση των μεγάλων, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πώς θα εκφράσει τον έρωτα του στη συμμαθήτριά του! Η σχέση που έχει με τον παππού και τη γιαγιά του είναι συγκινητική και οι διάλογοί τους υπέροχοι! Το σενάριο δεν εμβαθύνει και δεν προβληματίζει ιδιαίτερα για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στο Μπέλφαστ του 1969, αλλά δίνει σε πολλά σημεία πραγματικά μαθήματα ανατροφής παιδιών!
Κάθε σκηνή του Μπράνα είναι ένα υπέροχο κάδρο, τόσο τέλεια ζυγιασμένο στις γραμμές και στη διάταξη των στοιχείων του, που είναι σαν να βλέπεις καλλιτεχνικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες! Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον διευθυντή φωτογραφίας, τον Ελληνοκύπριο Χάρη Ζαμπαρλούκο, μόνιμο συνεργάτη του Μπράνα, που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη η υποψηφιότητά του για Όσκαρ φωτογραφίας! Οι λήψεις και κυρίως οι γωνίες των λήψεων αναδεικνύουν και τονίζουν κάθε δράση, μικρή ή μεγάλη, που λαμβάνει χώρα σε κάθε σκηνή! Τα πλάνα δεν υστερούν πουθενά λόγω έλλειψης χρωμάτων, γιατί ο σκηνοθέτης παίζει ευρηματικά με τις φωτοσκιάσεις! Ειδικά το εύρημά του για το πού θα βάλει χρώμα στην ταινία και σε ποιες σκηνές είναι ευφυέστατο, καταθέτοντας έτσι την πίστη του για το τι «χρωματίζει» τη ζωή μας!
Ο Κένεθ Μπράνα πέρα από τη νοσταλγική εξιστόρηση της παιδικής του ηλικίας με τον πιο γλυκό τρόπο σε ένα ταραχώδες περιβάλλον, μας παραδίδει και ένα κομψοτέχνημα υψηλής αισθητικής σε όλα τα επίπεδα!
Κείμενο: Ειρήνη Μιχοπάνου (Lavart)
