Η αφηγήτρια Ανθή Θάνου και το φωνητικό σύνολο Πλειάδες στο Ελληνικό
[dropcap size=big]Α[/dropcap]ναζητώντας τον ορισμό της αγάπης και του πόθου καταφεύγουμε σε αλληγορίες, σε παραδοσιακά ρητά και παροιμίες που συγκεντρώνουν μέσα σε λίγες λέξεις και πολλές εικόνες το περιεχόμενο των δύο εννοιών. Χθες, λοιπόν, στον χώρο του Καφεθεάτρου Ελληνικό, έξι καλλιτέχνιδες επιχείρησαν να δώσουν το δικό τους ορισμό για την αγάπη. Και δεν πρόκειται για έναν ορισμό που προέκυψε από μια αυστηρή φιλοσοφική προσέγγιση, αλλά εξήχθη αβίαστα, μέσα από την αφήγηση σύντομων παραμυθιών, που έδιναν συχνά τη σκυτάλη στις φωνές των πέντε Πλειάδων. Το «Μια φορά και έναν καιρό…» της Ανθής Θάνου συνοδευόταν από τις μυστήριες φωνές των αοιδών, που «καραδοκούσαν» πίσω απ’ το τέλος της κάθε αφήγησης. Αυτή η συνεργασία επί σκηνής έδωσε τις πολυσήμαντες απαντήσεις σχετικά με το περιεχόμενο της αγάπης και τα χαρακτηριστικά της γυναίκας που τραβά τα βλέμματα και περιεργάζεται τα χείλη των ανδρών. Η γυναίκα αυτή, ανάλογα με την ιστορία που αφηγούνταν, αποκτούσε άλλοτε τη μορφή μίας αγνής και πρωτόπλαστης κοπέλας, άλλοτε τη μορφή της ερωμένης, της χήρας που νοσταλγεί ή της αδέσποτης γόησσας που δεν είναι, και ούτε θα γίνει, κτήμα κανενός. Συνεπώς, η ίδια η αγάπη δεν είναι κτήμα κανενός, γι’ αυτό και δεν αποδεικνύεται. Εάν επιθυμεί, λοιπόν, κάποιος να αποφορτίσει την πολυχρησιμοποιημένη αυτή λέξη, καλό θα ήταν να την εντοπίσει στα παραμύθια, τα αφηγήματα, τις ιστορίες.
Έτσι, πέρασαν αυτές καλά, και μείς καλύτερα…
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
