Ο Ιάκωβος Μυλωνάς, ο σκηνοθέτης της παράστασης «Δεσποινίς Τζούλια» που θα παρουσιαστεί από 5 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών γράφει στη Lavart με αφορμή την επικείμενη παράσταση.
Ήταν αγαπημένο μου έργο απ’ όταν ήμουν φοιτητής στο θέατρο τέχνης. Μετά στο πανεπιστήμιο ασχολήθηκα και θεωρητικά μ’ αυτό για να το προσεγγίσω με άλλη ματιά. Η μαγεία αυτού του έργου δεν είναι νομίζω η πάλη των δύο φύλων ή των τάξεων αλλά η πάλη του ίδιου του εαυτού μας να ξεφύγει απ’ αυτό που είναι, που βρίσκεται.
Το ανικανοποίητο που έχουμε και δεν μπορούμε με τίποτα να είμαστε ευτυχισμένοι. Έχουμε μεγαλώσει φοβούμενοι να γελάσουμε πολύ μήπως μας βγει σε κακό ή μας ζηλέψουν ή μας φθονήσουν.
Το να ζητάς καλύτερες συνθήκες ζωής είναι κάτι θεμιτό. Το να μην είσαι ευτυχισμένος όμως στα σκαλοπάτια της ζωής που ανεβαίνεις είναι ένα ουτοπικό κυνήγι της ευτυχίας που δεν ξέρεις καν τι την καθορίζει. Η ιστορία των δύο νέων είναι ιστορία εντελώς ανθρώπινη. Είναι η
ιστορία του ανθρώπινου είδους. Οι ήρωες μας ζουν τις ζωές τους μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα.
Έτσι βιώνουν πως ζει τη ζωή του ο άλλος και οι όμοιοι του. Και ζηλεύουν. Ζηλεύουν τη ζωή που δεν έχουν. Και είναι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για να την αποκτήσουν. Και το κάνουν. Τα τινάζουν όλα στον αέρα. Γι’ αυτό ήθελα να το ανεβάσω. Όχι γιατί το κάνανε αλλά τι ήταν αποφασισμένοι να θυσιάσουν για να το κάνουν. Εκεί είναι η διαφορά σε ανθρώπους που θέλουν κάτι και σε ανθρώπους που τα παίζουν όλα για όλα για να τα αποκτήσουν.
Μ’ αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι. Είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Και θέλω να γίνουν κι άλλοι έτσι. Να ξεφύγουν απ’ τη βολή τους και να τολμήσουν να ρισκάρουν τα πάντα για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν. Μια ζωή την έχουμε. Αυτό που νιώθω όσο περνάνε οι μέρες και οι πρόβες γίνονται πιο εντατικές αλλά και πιο διεισδυτικές είναι μια απεριόριστη αγάπη και για τους τρεις ήρωες. Τους καταλαβαίνω και τους τρεις. Τους νιώθω. Τους υποστηρίζω. Κρίμα που δεν τους πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Αλλά αν τους πήγαιναν καλά θα ήταν παραμύθι όχι αληθινή ιστορία. Οι αληθινές ιστορίες ιδίως τέτοιου είδους σπάνια έχουν ευτυχισμένο τέλος.
Καλύτερα! Πρέπει να υπάρχει το ενδεχόμενο της καταστροφής για να έχει αξία η προσπάθεια σου. Ο βαθμός δυσκολίας είναι που κάνει κάτι καταπληκτικό.
Η έννοια της δημοκρατίας που νομίζουμε ότι ζούμε δεν είναι παρά μόνο μια μικρογραφία της φεουδαρχικής κοινωνίας που στη συνέχεια απλά έγινε καπιταλιστική. Οι περισσότεροι προσπαθούν να ξεφύγουν από τη ζωή που ζούνε καιαναζητούν απεγνωσμένα τη ζωή που δε ζούνε. Το χρήμα σαν υπόσταση έχει διαβρώσει τα πάντα. Εξουσία και χρήμα. Για την αγάπη δεν υπάρχει θέση κι ας μιλάνε όλοι οι φιλόσοφοι και οι ποιητές γι’ αυτή.
Κι ας την ονειρεύονται τα κοριτσόπουλα και τα νέα αγόρια. Όνειρο είναι και όνειρο θα μείνει. Ίσως λίγες στιγμές. Αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για να ευτυχίσεις. Είναι φτιαγμένος περίτεχνα για να σε κάνει και σένα το γρανάζι μιας μηχανής που θα σε χρησιμοποιήσει μέχρι να χαλάσεις και μετά απλά θα σε πετάξει. Πιστεύω στους ανθρώπους.
Πιστεύω ότι δεν τελείωσαν όλα. Πιστεύω ότι θα πολεμήσουμε γι’ αυτά που θέλουμε. Για τις αξίες μας, τα ιδανικά μας. Αλλά κι αν ακόμα τελείωσαν εγώ και κάποιοι άλλοι ονειροπόλοι θα συνεχίσουμε να πετάμε πέτρες στους ανεμόμυλους.
Η δεσποινίς Τζούλια αυτό είναι ένας ανεμόμυλος που θα σε σηκώσει ψηλά αλλά μετά θα περιμένεις πότε θα σε πετάξει κάτω και τσακιστείς. Αν αντέχεις έλα μαζί μας. Το ταξίδι ξεκινάει Σάββατο 5 Νοεμβρίου!
Κείμενο: Ιάκωβος Μυλωνάς
«Δεσποινίς Τζούλια» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ για λίγες παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Όταν οι σκηνοθέτες γράφουν στη Lavart.
