Συγγνώμη σπίτι μου, δε κρέμεται απ’ την πόρτα η αλλαξιά μου
… συγγνώμη πνίγηκα.»
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ίχε κάτι το παράξενο το live του Σαββάτου. Είχε ένα έξυπνο ή μάλλον ένα πονηρό χαμόγελο στον αέρα. Ένα χαμόγελο που ήταν σα να σηματοδοτούσε όχι ακριβώς μια αναγέννηση – εξάλλου ο θάνατος δεν υπήρξε ποτέ – , μα μία αρχή που μυρίζει από τις μνήμες της κάτι το φωτεινό.
Σάββατο βράδυ στον Μύλο, ένα μαγαζί που …παίζουν από τότε που χτίστηκε, και η συγκίνηση δεν ήταν κρυφή, ειδικά στα μάτια της Sadahzinia. Τα Μαγιάτικο, Δεν είμαι κανενός, Χρέωσέ τα στη φωτιά, Μαγικός αυλός (όπου πράσινος μάγος εσείς βάλτε… ροζ) είχαν την τιμητική τους εκτός από τα νέα και «κάρπιμα» κομμάτια της Γιολάντας.
Ο Μιχάλης ήταν ο μαέστρος και η Sadahzinia, το σπλάχνο του, παρουσίασε το νέο της δίσκο «Κάρπιμο»!
Γι’ αυτά που κάνουν τη ζωή πιο μπορετή,
για όλα αυτά που με κρατάνε γελαστή,
για όσους δεν πέσανε ως τώρα αμαχητί,
γι’ αυτά που ανασαίνει η νιότη μας ζωή.
Για όσα αφηγούνται ακόμα οι λιγοστοί,
για όλα τα όχι που με κάναν δυνατή,
για ό,τι μ’ αγάπη έχει ως τώρα γιατρευτεί,
για όποιον τα ζει και δε λέει να κρυφτεί.
Κάρπιμο να ‘ναι, για να ‘ναι ένα από τα αυτά που κάνουν τη ζωή πιο μπορετή, καθώς σύριζα είμαστε στον γκρεμό, τί περιμένουμε;
Πάλι καλά που σώσανε πολλά διαμάντια.
Πάλι καλά που σώσανε το σκιάχτρο.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=mRJmatW-J_o” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Τίμος Χριστοφορίδης (Lavart), Μάικλ Πέτκοφ (Lavart)
