Ακουγόταν ειλικρινής και σίγουρος, ότι στη ζωή η απόλυτη σιγουριά για τους δρόμους που θα διαλέξει κανείς να ακολουθήσει δεν είναι και ο καλύτερος σύμμαχος. «Με τρομάζουν γενικά οι άνθρωποι, που ξέρουν από πολύ μικροί τι θέλουν να κάνουν, διότι δεν αφήνουν ανοιχτό ένα πεδίο στη ζωή τους». Αυθόρμητος, χωρίς να προσποιείται ότι οι απαντήσεις του θα είναι τέλειες. Για τον Μιχάλη Σαράντη η τελειομανία είναι μονάχα μία ασπίδα, με το τέλειο να αδυνατεί να χαρακτηρίσει τη ζωή μας. Κυνηγάει τα όνειρα και τις επιθυμίες του, δεν δέχεται την έννοια του ρίσκου, απορρίπτοντας ταυτόχρονα την υπερβολική προσήλωση στην επιτυχία.
Δεν ήταν από τα παιδιά που δήλωνε πως θα γίνει ηθοποιός, πέρασε από πολλά διαφορετικά «θέλω να γίνω» για να τον βγάλει ο δικός του δρόμος στο θεατρικό σανίδι. Δρόμος, που βλέποντας τον στην σκηνή της Αυλαίας να δίνει πνοή στον «Αίαντα», θα έλεγα πως ίσως να ήταν και το καταλληλότερο μονοπάτι για τον ίδιο. Την ιδέα για τον «Αίαντα» την είχε ο ηθοποιός και έχοντας στο πλευρό του τον ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά και τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη, κατάφερε να την πλάσει και να τη ζωντανέψει μπροστά στα δικά μας μάτια.
Για τους θεατές της παράστασης «Αίας» υπάρχουν δύο μονοπάτια. Οι σώφρονες θα την αγαπήσουν και οι κακοί θα τη μισήσουν.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Πώς προέκυψε η ιδέα του «Αίαντα»; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης τραγωδίας που σε ενέπνευσαν να ασχοληθείς με αυτή;
Μιχάλης Σαράντης – Όλο αυτό προέκυψε πριν από λίγα χρόνια, κάποια μέρα που πήγαινα στον Απόστολο, τον ζωγράφο της παράστασης. Έτυχε να μοιραστώ μαζί του κάποιους στίχους από τον Αίαντα που μου άρεσαν πολύ. Ο Απόστολος ακούγοντας το απόσπασμα με τη μέθοδο της μονοτυπίας, -που σημαίνει ένα τύπωμα, ζωγραφίζει δηλαδή σε μία επιφάνεια και την τυπώνει σε ένα χαρτί- τεχνική με την οποία ζωγραφίζει και στην παράσταση, μου τύπωσε έναν Αίαντα. Όλο αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ. Το βρήκα πολύ όμορφο και γενναιόδωρο αυτό που έκανε.
Εκ των υστέρων σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν παράσταση. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα δεν ήταν πάντως να φέρω τον Αίαντα στη σκηνή, αλλά πόσο ωραίο θα ήταν αυτό που έζησα εγώ, να το ζήσουν και άλλοι άνθρωποι, την ομορφιά δηλαδή της αποκάλυψης ενός τυπώματος πάνω σε κάποιες κουβέντες που ειπώθηκαν εκείνη τη στιγμή. Κάπως έτσι μπήκε ο σπόρος. Με τον καιρό το συζητούσαμε, το ονειρευόμασταν και ήρθε η στιγμή να απευθυνθώ σε έναν άνθρωπο, το Γιώργο το Νανούρη και να του ζητήσω το όνειρό μου, την ιδέα μου, να την κάνει παράσταση. Πράγμα και που έγινε. Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε αυτή την παράσταση. Η παράσταση αυτή είναι κάπως προσωπική με αυτή την έννοια.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Εσύ ήσουν που προσέγγισες τον Γιώργο Νανούρη, για να φέρετε επί σκηνής τον «Αίαντα». Έχοντας συνεργαστεί και με άλλους σκηνοθέτες στο παρελθόν, γιατί στράφηκες στον Γιώργο;
Μιχάλης Σαράντης – Έχω συνεργαστεί με αρκετούς σκηνοθέτες. Ο Γιώργος μου ήρθε στο μυαλό κατά τη διάρκεια των παραστάσεων της Αντιγόνης, όπως καθόμουν επάνω στο σκηνικό. Δεν ήταν η στιγμή που προσπαθούσα να βρω σκηνοθέτη για την συγκεκριμένη παράσταση, θα έλεγα ότι με επισκέφτηκε. Ήταν μία σκέψη και την άκουσα.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Στην παράσταση ενσαρκώνεις όλους τους χαρακτήρες του έργου. Δεδομένου ότι κάθε χαρακτήρας απαιτεί μία διαφορετική προσέγγιση, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ρίσκο αυτή σου η απόφαση;
Μιχάλης Σαράντης – Μακάρι έτσι να ήταν τα ρίσκα που παίρνουμε στη ζωή. Δεν μετάνιωσα αυτή μου την επιλογή ούτε για μία στιγμή. Είναι διαφορετικό το ότι κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό που πάμε να κάνουμε δεν είναι κάτι απλό. Το ρίσκο εμπεριέχει κάτι που σημαίνει ότι είτε κάτι θα επιτύχει είτε θα αποτύχει. Υπό αυτή την έννοια δεν ρίσκαρα τίποτα, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν την επιτυχία ή την αποτυχία. Σκεφτόμουν ότι αυτό που θέλω να κάνω, μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω. Εκεί που μπορεί κανείς να σκέφτεται ρίσκα επιτυχίες και αποτυχίες, είναι προτιμότερο να νιώσεις την ευλογία ότι κάτι που ονειρευόσουν παίρνει σάρκα και οστά. Φυσικά το μέγεθος ήταν και είναι τεράστιο αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι ρίσκαρα κάτι. Γιατί αν το έβλεπα σαν ρίσκο δεν θα κατάφερνα τελικά να κάνω αυτό που έκανα. Ρίσκα έχει η ζωή όχι η δουλειά. Η δουλειά έχει όνειρα, σκέψεις και επιθυμίες. Δεν είμαστε ιππόδρομος.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα βήματα που ακολουθείς προκειμένω για να γνωρίσεις όσο το δυνατόν καλύτερα τον χαρακτήρα που πρέπει να ενσαρκώσεις επί σκηνής;
Μιχάλης Σαράντης – Είναι ο τρόπος με τον οποίο δουλεύω, ο οποίος μου αποκαλύπτεται κάθε φορά σε κάθε πράγμα με το οποίο ξεκινάω να ασχολούμαι. Με κάθε κείμενο που ξεκινάει να γίνει παράσταση. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο προσέγγισης στα πράγματα και εγώ με τον καιρό έχω αναπτύξει ένα πιο δικό μου τρόπο να φέρνω τα πράγμα κοντά μου. Αυτό θέλει προπόνηση και εξάσκηση. Δίνω μεγάλη βάση στα κείμενα, προσπαθώ να αφουγκράζομαι τις λέξεις, να ακούω τι μου λέει το σώμα μου σχετικά με αυτό που διαβάζω και να είμαι όρθιος ψάχνοντας να βρω το κείμενο. Πρόκειται για μία εσωτερική αναζήτηση, η οποία δεν γίνεται λέξεις εύκολα. Ούτε για μέθοδο μιλάμε, αλλά για το πως κάθε ένας μας αφουγκράζεται κάτι. Ούτε ή άλλως τα πράγματα είναι προσωπικά και αλίμονο αν δεν είναι. Οπότε αν κάτσεις και αφουγκραστείς πραγματικά τι λένε και τι σημαίνουν αυτά τα έργα, αν αφεθείς ολοκληρωτικά, δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά. Αν αφεθείς θα έρθουν τα πράγματα θα έρθουν από μόνα τους.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κυνηγάει την τελειότητα, τόσο στην προσωπική σου ζωή όσο και στη ζωή σου ως ηθοποιός;
Μιχάλης Σαράντης – Καταρχάς για να έχω πιάσει τον εαυτό μου πρέπει να τον κυνηγάω και δεν κυνηγάω κανέναν. Στην δουλειά μου είναι η αλήθεια μου ότι μου αρέσει να είμαι εντάξει, για να είμαι καλά και με την συνείδησή μου. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται τελειομανία. Θέλω τα πράγματα να είναι κεντραρισμένα. Αν αυτό λέγεται τελειομανία, ναι είμαι τελειομανής. Βέβαια δεν έχουν σχέση πάντα η ζωή με τη δουλειά. Θέλω να πω δεν σημαίνει ότι αν είσαι τελειομανής στη δουλειά είσαι και στη ζωή σου. Κάτι δίνεις στο ένα κάτι παίρνει το άλλο. Είναι θα έλεγα συγκοινωνούντα. Πάντως η λέξη τελειομανία δεν μου αρέσει. Προσπαθώ απλά στη δουλειά να μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ το σήμα που κάθε παράσταση μπορεί να μεταδώσει.
Η τελειομανία είναι για μένα μία ασπίδα, ένας τρόπος να κρύψεις κάτι. Ο τελειομανής θέλει να είναι όλα σωστά για να μην έχει κάποιος να σου προσάψει κάτι. Εγώ πιστεύω ότι το θέμα είναι να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μπορεί κάτι να το κάνεις τέλεια και να μην είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, ενώ μπορεί να γίνει και το αντίθετο. Να μην κάνεις κάτι τέλεια και να είσαι μια χαρά με τον εαυτό σου. Θυμάμαι ότι ο Παπαβασιλείου μας έλεγε συνέχεια στις πρόβες ότι το ατελές γνωρίζει κάτι που το τέλειο αγνοεί. Η ατέλεια είναι μέσα στη ζωή. Η ίδια η ζωή είναι ατελής. Δεν υπάρχει τελειότητα στη ζωή. Γιατί υπάρχει τέλος, υπάρχει θάνατος, επομένως τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι τέλειο.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Όπως έχεις εκμυστηρευτεί, ξεκίνησες να παρακολουθείς μαθήματα υποκριτικής ακολουθώντας κάποιο φίλο σου. Δεν είχες σκεφτεί να ασχοληθείς με την υποκριτική ποτέ πριν ή είχες παραμερίσει την επιθυμία σου, έχοντας ίσως αμφιβολίες ή και φόβο;
Μιχάλης Σαράντης – Δεν ξέρω. Όταν ήμουν μικρός δεν ήθελα να κάνω κάτι συγκεκριμένο, ήθελα απλά να παίζω μπάλα, να είμαι με τους φίλους μου, να ερωτεύομαι. Δεν ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν ότι θα κάνουν κάτι συγκεκριμένο. Ήμουν αρκετά μπερδεμένος. Και καλά έκανα για μένα τελικά, αν το δω τώρα μετά από τόσα χρόνια. Με τρομάζουν γενικά οι άνθρωποι που ξέρουν από πολύ μικροί τι θέλουν να κάνουν, διότι δεν αφήνουν ανοιχτό ένα πεδίο στη ζωή τους. Δεν ξέρω αν το αισθάνονται ή αν τους το φοράνε. Απλά δεν μου αφήνει εμένα κανένα περιθώριο έκπληξης όλο αυτό. Εξάλλου δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί. Δεν ήταν πάντως από φόβο, ή από κάποιο άλλο συναίσθημα. Ήταν μάλιστα λίγο συγκεχυμένα τα χρόνια της εφηβείας μου, σκοτεινά και μελαγχολικά. Βίωσα την απώλεια του κολλητού μου και σαν γεγονός θα έλεγα ότι αυτό επισκίασε τα πάντα, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη επιθυμία, έλεγα άλλες φορές ότι θέλω να παίζω μπάλα, άλλες φορές ότι θέλω να γίνω γιατρός, λόγω του μπαμπά ο οποίος παρόλο που σπούδασε ιατρική δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα, άλλες φορές ότι θέλω ν α γίνω πολιτικός μηχανικός, και αυτό όχι επειδή ήξερα τι είναι απλά μου άρεσε σαν άκουσμα.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Την απώλεια του φίλου σου, σε βοήθησε το θέατρο να την αντιμετωπίσεις;
Μιχάλης Σαράντης – Δεν μπορώ να σου πω τι ακριβώς κάνει το θέατρο. Όταν είμαι στο θέατρο δεν είμαι έξω από τον εαυτό μου και δεν ξέρω ακριβώς τι κάνει ο εαυτός μου. Και αν είμαι δεν το παραδέχομαι εύκολα. Ξέρω ότι για κάποιο λόγο στρέφεσαι εκεί, προσπαθείς να αφηγηθείς ζωές άλλων, κάτι ψάχνεις να βρεις. Το καύσιμο στους ανθρώπους δεν είναι και δεν ήταν ποτέ άλλωστε η ευτυχία. Ευτυχία σημαίνει εκπλήρωση, τα πράγματα όμως οφείλουν να είναι ανεκπλήρωτα για να προχωράς. Οπότε ναι κάποιες φορές το καύσιμό μου είναι η μνήμη, η οποία έχει και πολύ ωραίες αλλά και πολύ άσχημες στιγμές.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Πέρυσι ανέβηκες στο θεατρικό σανίδι ως Όσβαλντ, στην παράσταση «Βρικόλακες» του Ίψεν, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά. Βρικόλακες, ή αλλιώς κατά τον Ίψεν, «νεκροζώντανοι». Ποιον άνθρωπο θα χαρακτήριζες σήμερα ως «νεκροζώντανο»;
Μιχάλης Σαράντης – Όχι. Είναι λίγο αφοριστική αυτή η έννοια, οπότε δεν θα ήθελα να τη χρησιμοποιήσω για κάποιον.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Με τον Δημήτρη Καρατζά έχεις συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σας σήμερα μετά από τόσες ώρες συνεργασίας;
Μιχάλης Σαράντης – Ο Δημήτρης δεν είναι απλά συνεργάτης μου, είναι ένας από τους φίλους μου με τον οποίο μοιράζομαι την καθημερινότητά μου, με τον οποίο μεγαλώνουμε μαζί. Ξέρω τις αγωνίες του και εκείνος τις δικές μου, έχουμε όνειρα. Έχουμε συνεργαστεί πολύ και μέσα από αυτές τις συνεργασίες μαζί του πιστεύω πως και έχω εξελιχθεί πολύ. Έχω πίστη σε αυτόν και είμαι ευτυχής που άνθρωποι σαν το Δημήτρη, ή σαν το Νίκο τον Καραθάνο βρίσκονται στη ζωή μου. Πρόκειται για σοβαρά πρόσωπα του θεάτρου.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Η παρουσία σου στο θέατρο είναι αναμφισβήτητα πιο έντονη απ’ ότι στην τηλεόραση. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μία «προτίμηση» στο θεατρικό σανίδι από την πλευρά σου; Και αν ναι, πώς την εξηγείς;
Μιχάλης Σαράντης – Αν δει κανείς πόσες παραστάσεις έχω κάνει στο θέατρο και πόσες δουλειές στην τηλεόραση, νομίζω μπορεί να οδηγηθεί σε κάποιο συμπέρασμα. Δεν έχω απορρίψει την τηλεόραση, απλά τα πράγματα τα διαλέγεις και σε διαλέγουν με έναν τρόπο. Θέλω να πω ότι όταν τελείωσα τη σχολή για κάποια δευτερόλεπτα το δίλημμά μου ήταν αν θα συμμετάσχω στη παράσταση της Ξένια Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου στο θέατρο Πόρτα, και αν θα παίξω ένα μικρό ρόλο σε κάποιο σίριαλ. Δεν το πολυσκέφτηκα πήγα στην Ξένια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με την τηλεόραση, με την κάμερα ή το σινεμά. Πρόσφατα μάλιστα συμμετείχα σε μία ταινία τον «Απόστρατο», του Ζαχαρία Μαυροειδή, που έκανε πρεμιέρα στις 20 Φεβρουαρίου. Έχω δουλέψει αρκετά με τον Πάνο τον Κοκκινόπουλο και συμμετείχα επίσης στο «Λόγω Τιμής».
Όλα αυτά που σου λέω προκύπτουν. Αν έρθει μία πρόταση από την τηλεόραση, από έναν άνθρωπο που θέλει να κάνει κάτι στην τηλεόραση. Δεν είμαι καθόλου αρνητικός. Αν δούμε ότι αυτό ο πράγμα είναι ενδιαφέρον και χρονικά μπορεί να συμβεί και ότι αυτό το πράγμα πληρώνεται και όπως του πρέπει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε δεν κάνω τηλεόρασης ή δεν κάνω σινεμά. Απλώς προέκυψε με τα χρόνια να ασχοληθώ περισσότερο με το θέατρο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, ούτε σνομπάρω τίποτα. Είμαι περήφανος για τα πράγματα που έχω κάνει και στο θέατρο και στην τηλεόραση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το ότι δουλεύω στο θέατρο δεν σημαίνει ότι δουλεύω μονάχα στο θέατρο. Μπορεί να μου έρθει μία πιο ενδιαφέρουσα προτίμηση και να προτιμήσω την τηλεόραση. Είναι άλλα πράγματα, δεν μπορώ να πω προτιμώ τον κόσμο από τον φακό. Είναι άλλη επαφή. Στην τηλεόραση δεν υπάρχει επαφή. Δεν ξέρεις εσύ τι θα βγει, ξέρει ο μοντέρ και ο σκηνοθέτης. Εσύ είσαι ένα πιόνι. Σαφώς μου αρέσει το θέατρο αλλά δεν ξέρω αν σε περίπτωση που μου δινόταν η ευκαιρία μέσα, πχ σε 2 χρόνια να κάνω ένα σίριαλ και 3 ταινίες, αν και πάλι θα προτιμούσα το θέατρο. Στο θέατρο βέβαια αισθάνομαι πιο οικεία, αφού εκεί έχω καταγράψει χιλιόμετρα δουλειάς και είναι λογικό να αισθάνομαι πιο άνετα.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ένιωσες ποτέ να αλλάζεις, επηρεασμένος από τους ρόλους που κατά καιρούς ενσάρκωνες στο θέατρο;
Μιχάλης Σαράντης – Όχι, δεν θα έλεγα ότι έχω παρατηρήσει κάτι τέτοιο.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Θα έλεγες ότι είσαι συμφιλιωμένος με την έννοια του χρόνου ή σε τρομάζει να αντικρίζεις τα σημάδια που αφήνει πάνω σου;
Μιχάλης Σαράντης – Δεν με τρομάζει, αλλά το ανακαλύπτεις. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι αθάνατος, ότι είσαι φθαρτός και ο χρόνος περνάει από πάνω σου. Ότι δεν ζεις σε κάποιο μικρόκοσμο, σε κάποια φούσκα και ότι ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από εσένα. Δεν είναι ότι φοβάμαι ότι θα πεθάνω, αλλά δεν είμαι και συμφιλιωμένος. Δεν μου αρέσει, αλλά και τι θα ήταν ωραίο; Να ζει κανείς τριακόσια χρόνια; Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι είμαι σε μία φάση που δεν μου φτάνει η μέρα. Κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξει ακόμα και αυτό που νιώθω τώρα, αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή η μέρα δεν μου αρκεί. Θέλω να κάνω εκατομμύρια πράγματα και αισθάνομαι ότι δεν μου φτάνει καθόλου ο χρόνος. Θέλω μία μέρα της μέρας να ασχοληθώ με το κορίτσι μου και μία μέρα της μέρας με τη δουλειά μου, και άλλη μία με τους φίλους μου. Δεν μου φτάνει.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Υπάρχει κάποια ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία, που ανακαλείς συχνά ακόμα και σήμερα;
Μιχάλης Σαράντης – Διάφορα. Είμαι αρκετά συναισθηματικά δεμένος με την οικογένειά μου και εξαιτίας της απώλειας της μητέρας μου, η οποία μας ρήμαξε συναισθηματικά, μας αφάνισε, ανακαλώ συχνά στιγμές που είμαστε όλοι μαζί ευτυχισμένοι. Πρόκειται για την ευτυχία εκείνη που όταν τη βιώνουμε, την επιβεβαιώνουμε μέσα σε ένα κύμα σιωπής. Άλλωστε αυτά τα συναισθήματα δεν τα επιβεβαιώνει κανείς φωναχτά όταν τα ζει, απλώς τα νιώθει.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ποιο ήταν το μεγαλύτερο δώρο που σου προσέφερε η ενασχόλησή σου με το θέατρο;
Μιχάλης Σαράντης – Δεν μπορώ να σου απαντήσω σε αυτό. Είναι σαν να κάνω απολογισμό και να είμαι γύρω στα 80 μου χρόνια. Το θέατρο είναι δουλειά, ένα σύμπαν τεράστιο. Είναι τα πάντα. Ζωή, αναμνήσεις, μουσικές, βιβλία, αγωνίες, πίεση, συναισθήματα. Αν μου έχει κάνει ένα δώρο, είναι το δώρο να ασχολούμαι με όλα αυτά που ανέφερα. Να νιώθω ότι τα πράγματα είναι ζωντανά.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ελευθερία σου προσέφερε;
Μιχάλης Σαράντης – Πιστεύεις ότι ζούμε σε ένα κόσμο, σε μία χώρα που είμαστε πραγματικά ελεύθεροι; Είμαστε ελεύθεροι μέσα σε ένα εκατομμύριο στεγανά. Ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος και ποιος είναι άλλωστε αυτός που αποκαλούμε ελεύθερο; Είναι μία επίφαση ελευθερίας, δεν είμαστε καν ελεύθεροι σε ότι αφορά τον εαυτό μας. Αλλά ναι, το θέατρο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ελευθερία. Μπορεί να πεις πράγματα που ούτε θα τολμούσες να προφέρεις στη ζωή σου.Το θέατρο είναι ένας τόπος ελευθερίας.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Παρατηρώντας το Μιχάλη που βραβεύτηκε το 2015 με το χρυσό σταυρό και το Μιχάλη του 2020, υπάρχει κάτι που σου λείπει από τον τότε εαυτό σου;
Μιχάλης Σαράντης – Μου λείπει η μαμά μου σαν ύπαρξη. Μου λείπει η παρουσία της. Αυτό μονάχα.
Συνέντευξη: Ελεάννα Σκιαδά (Lavart)
Πηγή Φωτογραφίας, 1, 2, 3, 4, 5.
