Η ζωή του Αρθούρου Ρεμπώ, του enfant terrible της γαλλικής ποίησης, ξεδιπλώθηκε σαν ένα θυελλώδες σονέτο, που χαρακτηρίζεται από λάμψη, επανάσταση και αίνιγμα. Γεννημένος στο Σαρλεβίλ της Γαλλίας το 1854, ο νεαρός Ρεμπώ έδειξε ένα πρώιμο ταλέντο στον στίχο, δημιουργώντας λυρικές συνθέσεις που αψηφούσαν την τρυφερή του ηλικία.
Στα τέλη της εφηβείας του, ο Ρεμπώ, αναζητώντας να ξεφύγει από τα όρια της επαρχίας, ξεκίνησε μια ταραχώδη οδύσσεια που θα τον οδηγούσε στον αναβράζοντα κόσμο της παρισινής μποέμικης κοινωνίας. Εκεί, βρήκε μέντορα στο πρόσωπο του σεβαστού Paul Verlaine, πυροδοτώντας μια παθιασμένη και ταραχώδη σχέση που θα άφηνε ανεξίτηλο το σημάδι της στη λογοτεχνική ιστορία.
Η ποιητική θέρμη του Ρεμπώ ξεχείλισε σαν πυρκαγιά, με αποκορύφωμα το πρωτοποριακό του έργο “Μια εποχή στην κόλαση”. Αυτή η πυρετώδης εξερεύνηση της αγάπης, του πόνου και της αυτογνωσίας έθεσε τα θεμέλια για το συμβολιστικό κίνημα, επηρεάζοντας τις επόμενες γενιές ποιητών.
Επίκουρος: «Όλες μας οι πράξεις αυτό έχουν σκοπό, να παραμερίσουν τον πόνο και την ταραχή.»
Ωστόσο, όσο γρήγορα και αν ανέβηκε, ο Ρεμπώ αποσύρθηκε από τη λογοτεχνική σκηνή στην τρυφερή ηλικία των είκοσι ενός ετών, εγκαταλείποντας τους στίχους για μια ζωή γεμάτη περιπλάνηση και περιπέτεια. Ταξίδεψε στην Αφρική, ασχολήθηκε με το εμπόριο και τελικά γύρισε την πλάτη του στην πένα που κάποτε ήταν ο αγωγός του προς την αθανασία.
Στα χρονικά της λογοτεχνίας, ο Αρθούρος Ρεμπώ παραμένει μια ευμετάβλητη φιγούρα, μια ενσάρκωση της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας και μια μαρτυρία της βαθιάς πολυπλοκότητας του ανθρώπινου πνεύματος. Η ζωή του, σημαδεμένη από πάθος και παράδοξο, συνεχίζει να εμπνέει τους αναζητητές της αλήθειας και της ομορφιάς στην αδιάκοπη αναζήτηση του ποιητικού μεγαλείου.
10 αποφθέγματα – στίχοι του Ρεμπώ
1. «Η ζωή είναι μια φάρσα που πρέπει να την υπομείνουν όλοι.»
2.«Ξαναβρέθηκε!
Ποια; – Η Αιωνιότητα.
Είναι η θάλασσα που σμίγει
Με τον ήλιο.»
3.«Το εγώ είναι ένας άλλος.»
4.«Είναι ακριβώς η δυνατότητα να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που κάνει τη ζωή να έχει ενδιαφέρον.»
5.«Πιστεύω στην κόλαση, άρα είμαι εκεί.»
6.«Ω, μικρή μου αγαπημένη
Πόσο σε μισώ!»
7.«Ένα βράδυ κάθισα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και μου φάνηκε πικρή
και την έφτυσα.»
8.«Φοβάμαι τον χειμώνα γιατί είναι η εποχή της άνεσης.»
9.«Δεν θα περιφέρω στον κόσμο την αηδία και τις απογοητεύσεις μου. Εμπρός! Στον ζυγό. Υποταγή, ερημιά, πλήξη και θυμός. Ακούω, τίνος να γίνω μισθοφόρος; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Πείτε μου, ποιο εικόνισμα να καταστρέψω; Τίνος να ραγίσω την καρδιά; Από ποιο ψέμα να πιαστώ; Πάνω σε ποιο αίμα να πατήσω;»
10.«Όποιος θέλει να αυτοκαταστραφεί είναι σίγουρα καταδικασμένος, έτσι δεν είναι; Με φαντάζομαι στην Κόλαση, επομένως είμαι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της κατήχησης.»
11.«Το καλύτερο για μένα είναι ένας μεθυσμένος ύπνος, φυτεμένος σε κάποια ακρογιαλιά, μόνο αυτό αξίζει.»
12.«Ξέρω καλά ότι είμαι απόγονος μιας ανέκαθεν κατώτερης γενιάς. Γι’ αυτό δεν μπορώ να καταλάβω την επανάσταση. Οι πρόγονοι μου ποτέ δεν εξεγέρθηκαν, παρά μόνο για να ληστέψουν και να κατασπαράξουν σαν λύκοι το κτήνος που δεν τους σκότωσε.»
13.«Οι τέχνες κάθε είδους με τρομοκρατούν. Αφεντικά κι εργάτες, όλοι τους χωριάτες, ταπεινής καταγωγής. Το χέρι που βαστά την πέννα είναι ισάξιο αυτού που κρατά τ’ αλέτρι. Τι χειρωνακτική εποχή!»
14.«Αυτά που μου άρεσαν ήταν: οι αφηρημένοι πίνακες ζωγραφικής, τα διακοσμητικά στις εξώπορτες, τα σκηνικά, οι μεταμφιέσεις περιπλανώμενων θιάσων, τα διαφημιστικά φυλλάδια, οι λαϊκοί διάκοσμοι, η ντεμοντέ λογοτεχνία, τα Λατινικά της εκκλησίας, τα ανορθόγραφα ερωτικά βιβλία.»
Κατερίνα Γώγου: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;»
