Ο Τάκης Σινόπουλος (1917-1981) ήταν Έλληνας ποιητής και εν ενεργεία γιατρός και παθολόγος. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1951, σηματοδοτώντας την είσοδό του στον κόσμο της λογοτεχνίας.
Ως μέλος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, αντλούσε έμπνευση από λογοτέχνες όπως ο Τ.Σ. Έλιοτ, ο Σεφέρης και ο Έζρα Πάουντ. Η ποίησή του, που χαρακτηρίζεται από λυρικό και επιγραμματικό χαρακτήρα, καταπιάνεται συχνά με θέματα τραγικής αυτογνωσίας και απαισιοδοξίας. Ωστόσο, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Σινόπουλος έκανε μια αξιοσημείωτη στροφή προς ένα πιο αντιποιητικό, επιθετικό και ενίοτε ειρωνικό ύφος έκφρασης.
14 αποφθέγματα του Ανδρέα Εμπειρίκου: «Τα μόνα όρια στη ζωή είναι αυτά που βάζεις εσύ ο ίδιος.»
Τάκης Σινόπουλος, Νυχτολόγιο. Εκδόσεις Κέδρος.
Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι.
Υπάρχει τρόπος να ψάξεις, να καθορίσεις από πού κι από τι έρχεται αυτός ο φόβος.
Ο φόβος είναι αθλιότητα, μην ξεπέφτεις εκεί.
Πιάσε από την αρχή την γλώσσα σου. Κοίταξε τον τρόπο που εσύ την κάνεις να δουλέψει, να λειτουργήσει. Πως συνταιριάζεις τις λέξεις στη γλώσσα; Σε τι κανόνες, σε τι νόμους υπακούεις;
Γιατί δεν γκρεμίζεις αυτό το καλοστημένο (ή δήθεν) γλωσσικό σου οικοδόμημα, γιατί δεν το ξαναφτιάχνεις από την αρχή, με άλλη γραμματική, με άλλη σύνταξη, με άλλες λέξεις, (ακόμα κι αυτό) άλλες σχέσεις, συναρτήσεις, δομές;
Γιατί δέχεσαι υποταγμένος το κοινώς αποδεχτό νόημα, τη σημασία που σου έχει επιβληθεί αυτών ή εκείνων των λέξεων; Γιατί δεν τις τορπιλίζεις; Γιατί φοβάσαι; Δεν είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς επικοινωνία δεν υπάρχει. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι.
Άσκημος, αξύριστος, ξευτελισμένος απʼ το χρόνο, κάθομαι σε μια γυμνή καρέκλα, στη μέση του δωματίου, το φως πάνω από το κεφάλι μου με απογυμνώνει, είμαι ηλίθιος, κοιτάζω ανέκφραστα τον ξεφτισμένο σοβά του τοίχου, μένω καθισμένος εκεί, ώρες ολάκερες, μέρες ολάκερες, είναι όνειρο φωνάζω και ξυπνάω κι όμως υπάρχει φως, και κάθομαι έτσι μισόγυμνος στην άκρη του κρεβατιού.
Έτσι λοιπόν ανύποπτος, χωρίς να το ξέρεις, συμβιβασμένος, μπήκες στην “τάξη”.
Έγινες “ταχτικός”, “ταξικός”, “ταξινομήθηκες”.
Υποτάχτηκες στον κώδικα. Τι θα πει τώρα “κώδικας”, τι θα πει “τάξη” μέσα στον απέραντο χώρο της γλώσσας, μέσα στις άπειρες δυνατότητες της γλώσσας;
Γιατί θα πρέπει να γράφεις αυτή τη γλώσσα, τη γλώσσα των άλλων;
Γιατί θα πρέπει να θρέψεις, να φωτίσεις, να συγκινήσεις τον κάθε κερατά που περιμένει να σ’ ακούσει, να σε “κατατάξει”;
Γιατί θα πρέπει να συνεχίσεις έτσι – τάχα παλεύοντας για την προσωπική σου γλώσσα – να διαιωνίσεις την υποταγή σου σ’ αυτή την “τάξη”.
Τι περιμένεις; τάχα δεν έλαβες το μήνυμα;
