Στην καθημερινότητά μας, συχνά βρίσκουμε τους εαυτούς μας να φοράμε πολλαπλές μάσκες ανάλογα με τους ρόλους που παίζουμε και τις καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε. Στη δουλειά, φοράμε μια επαγγελματική μάσκα, παρουσιάζοντας τους εαυτούς μας ως ικανούς, συγκεντρωμένους και αφοσιωμένους στα καθήκοντά μας. Τι συμβαίνει όμως όταν σχολάμε; Ποιοι πραγματικά είμαστε;
Ο Κασσελάκης είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής αποχαύνωσης μας
Τηρούμε τα πρωτόκολλα, ακολουθούμε τους κανόνες στο χώρο εργασίας, διαχειριζόμαστε τις πιέσεις, το φόρτο, προσπαθούμε να εκπληρώσουμε προσδοκίες. Ωστόσο, όταν επιστρέφουμε σπίτι, έχουμε την ευκαιρία να βγάλουμε αυτές τις μάσκες και να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός. Στο σπίτι, μπορούμε να αφήσουμε την ανάγκη να εντυπωσιάσουμε τους άλλους ή να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη εικόνα. Αντίθετα, μπορούμε να ξαποστάσουμε και να δείξουμε τα τρωτά μας σημεία και τα αληθινά συναισθήματά μας.
Αυτή η αντίθεση δεν αφορά μόνο συμπεριφορές ή εμφανίσεις. Ο εργασιακός μας εαυτός διαμορφώνεται από εξωτερικούς παράγοντες όπως οι εργασιακές απαιτήσεις και η ανάγκη διατήρησης μιας επαγγελματικής εικόνας. Στη δουλειά, μπορεί να χρειαστεί να καταπιέσουμε τα αληθινά μας συναισθήματα ή τις πραγματικές απόψεις για να ταιριάξουμε στην φιλοσοφία της εργασίας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια αίσθηση αποσύνδεσης από τον πραγματικό μας εαυτό, καθώς συμμορφωνόμαστε με τους κοινωνικούς κανόνες ή τους κανόνες του χώρου εργασίας. Ωστόσο, όταν επιστρέφουμε σπίτι, έχουμε την ελευθερία να είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Όταν αντιλαμβανόμαστε αυτή τη διαφορά είμαστε και σε θέση να συγκρίνουμε και δυο εντελώς διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας. Όμως, το καταφέρνουμε αυτό; Φτάνουμε στο σημείο να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας στη δουλειά από αυτόν στο σπίτι; Κάποιες φορές ναι, κάποιες όχι. Κάποιες φορές να διαπλέκονται.
