Η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο είναι: «γιατί κλαίει το παιδί;» – Alice Walker

Θέτοντας ως προτεραιότητα το ζήτημα ενός παιδιού που κλαίει, η Walker υποστηρίζει την προστασία και την ευημερία των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας.

H οικουμενικότητα της ερώτησης προσδίδει μια διαχρονική διάσταση στο απόσπασμα. Υποδηλώνει ότι το ενδιαφέρον για ένα παιδί που κλαίει δεν δεσμεύεται από πολιτιστικούς, γεωγραφικούς ή χρονικούς περιορισμούς. Αυτή η οικουμενικότητα υπογραμμίζει το κοινό ανθρώπινο βίωμα και τη διαχρονική σημασία της συμπόνιας για όσους βρίσκονται σε κίνδυνο.

Η Walker δημοσίευσε το πρώτο της ποιητικό βιβλίο, Once (1968) και το πρώτο της μυθιστόρημα, The Third Life of Grange Copeland (1970) με μεγάλη επιτυχία. Μετά την αποφοίτησή της, η Walker μετακόμισε στο Μισισιπή για να εμπλακεί στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα. Άρχισε να διδάσκει και να γράφει ποίηση, διηγήματα και δοκίμια. Το 1967, η Walker παντρεύτηκε τον Melvyn Rosenman Leventhal, έναν Εβραίο δικηγόρο πολιτικών δικαιωμάτων και το ζευγάρι έγινε το πρώτο νόμιμα παντρεμένο διαφυλετικό ζευγάρι στο Μισισιπή. Το ζευγάρι απέκτησε μια κόρη πριν χωρίσει το 1976.

Οι 15 εντολές της Μαρίας Μοντεσσόρι για ευτυχισμένα παιδιά

11 αποφθέγματα της Alice Walker

Βλέπω τα παιδιά, όλα τα παιδιά, ως τον πολυτιμότερο πόρο της ανθρωπότητας, διότι σε αυτά θα επαφίεται πάντα η φροντίδα του πλανήτη.
Η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο είναι: “Γιατί κλαίει το παιδί;”.
Το δάσος είναι ο πρώτος καθεδρικός ναός. Το ένιωσα αυτό από τότε που ήμουν παιδί. Αυτό το οφείλω στη μητέρα μου. Συνήθιζα να πιστεύω ότι αυτό προερχόταν από την ινδιάνικη-αμερικανική πλευρά της. Όποια και αν ήταν, εκείνη συνδεόταν ενστικτωδώς με τη φύση και μου το δίδαξε αυτό.
Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω για να μην κλάψω. Κάνω τον εαυτό μου να ξυπνήσει. Λέω στον εαυτό μου, Σίλι, είσαι δέντρο. Γι’ αυτό ξέρω ότι τα δέντρα φοβούνται τον άνθρωπο.
Είναι η δικαιοσύνη και ο σεβασμός που θέλω ο κόσμος να ξεσκονίσει και να ξαναβάλει -χωρίς καθυστέρηση και με τρυφερότητα- στο κεφάλι του παιδιού της Παλαιστίνης. Θα είναι ατελής δικαιοσύνη και σεβασμός επειδή η αδικία και η ασέβεια ήταν τόσο σοβαρές.
Να είστε συμπονετικοί με όλους. Μην αναζητάτε μόνο ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί και σας φοβίζει – δείτε πέρα από αυτά τα πράγματα το βασικό ανθρώπινο ον. Ειδικά δείτε το παιδί μέσα στον άνδρα ή τη γυναίκα. Ακόμα κι αν σας καταστρέφουν, αφήστε μια στιγμή να δείτε πόσο χαμένοι στην αυταπάτη και τον πόνο τους είναι.
Είμαστε ένας λαός. Ένας λαός δεν πετάει τις ιδιοφυΐες του. Αν το κάνει, είναι καθήκον μας ως μάρτυρες του μέλλοντος να τις μαζέψουμε ξανά για χάρη των παιδιών μας. Αν χρειαστεί, κόκκαλο προς κόκκαλο.
Αγαπώ τον πολιτισμό μου. Αγαπώ πολύ βαθιά την αφροαμερικανική μου κουλτούρα και ξέρω ότι αξίζει να τιμηθεί. Πρέπει να έχεις επίγνωση ότι οι άνθρωποι υποφέρουν άδικα, και δεδομένης της δικής μας ιστορίας έχουμε καθήκον να σταθούμε υπέρ των ανθρώπων που αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπίστηκαν οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες και τα παιδιά μας.
Πρέπει, πιστεύω, να αρχίσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας τη λογική της μη βίας πολύ νωρίτερα.
Είναι υγιέστερο, σε κάθε περίπτωση, να γράφει κανείς για τους ενήλικες που θα γίνουν τα παιδιά του παρά για τα παιδιά που συχνά είναι οι “ώριμοι” κριτικοί του.
Ο Θεός μου δεν είναι ένας θρησκευτικός Θεός. Ο Θεός μου είναι η φύση, ο Θεός μου είναι όλα όσα υπάρχουν. Αυτός είναι ο Θεός. Τα πάντα είναι Θεός. Είμαι παιδί αυτού του Θεού.