Από τους καταπράσινους ορυζώνες του Βιετνάμ μέχρι το πολύβουο χάος του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ξεδιπλώνεται η αφήγηση μιας οικογένειας που έχει κατακερματιστεί από τη στιγμή της γέννησης και στοιχειώνεται από μια οδυνηρή μητρική παρουσία. Η απεραντοσύνη του ωκεανού, σε συνδυασμό με τον απόηχο των άνυδρων τοπίων του T.S. Eliot, διαμορφώνει την πορεία αυτής της ιστορίας.
Το φαινόμενο Ocean Vuong, που μέχρι πρότινος ήταν θέμα συζήτησης στα ποιητικά στέκια της ποίησης στη χώρα μας προσπαθεί να σκαρφαλώσει με αξιοσημείωτη επιτυχία και στην ελληνική βιβλιοκρατούσα σκηνή. Η άνοδος αυτή αποδίδεται στην πρόσφατη έκδοση των δύο σημαντικότερων έργων του, του μοναδικά γοητευτικού και ευπώλητου μυθιστορήματος τος «Στη Γη Είμαστε Πρόσκαιρα Υπέροχοι» και της βραβευμένης με το Βραβείο Ποίησης T.S. Eliot συλλογής «Νυχτερινός Ουρανός με Τραύματα Εξόδου» Τα έργα αυτά, που μεταφράστηκαν επιδέξια από την Έφη Φρίντα και τον Δημήτρη Μαύρο, αντίστοιχα, έφεραν στο προσκήνιο τη λογοτεχνική δεινότητα του Βουόνγκ μέσα από τον εκδοτικό οίκο της Gutenberg.
Το έπος του Ocean Vuong ξεκινά το 1988, ανάμεσα στους ορυζώνες της πόλης Χο Τσι Μινχ του Βιετνάμ, πρώην Σαϊγκόν. Γεννημένος σε μια μικτή φυλή, το οικογενειακό μωσαϊκό του Vuong είναι υφασμένο με τις κλωστές ενός Αμερικανού στρατιώτη, του παππού του από τη μητέρα του, ο οποίος συνάντησε τον έρωτα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Ωστόσο, οι πολιτικές αναταραχές χώρισαν την οικογένεια της μητέρας του, αναγκάζοντάς τους να καταφύγουν στις Φιλιππίνες λόγω της μη ανοχής που επιδείκνυε ο βιετναμέζικος νόμος στις ενώσεις μεικτών φυλών.
Στη συνέχεια, διέσχισαν τον Ειρηνικό και εγκαταστάθηκαν στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Η ταραχώδης οικογενειακή ιστορία πήρε μια πρώιμη τροπή με τον πατέρα του Vuong να εγκαταλείπει μητέρα και γιο, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στον Vuong και καλλιεργώντας τα ποιητικά του χαρίσματα. Η μητέρα του, πλέον ως μια αναλφάβητη κόρη της υπαίθρου, ασχολήθηκε με την ονυχοαισθητική ενώ ο Ocean Vuong έγινε ένα μωρό του ωκεανού που σημαδεύτηκε για πάντα από το νομαδικό του ταξίδι στη μεγαλύτερη θάλασσα του κόσμου και την εγκατάλειψη από την πατρική φιγούρα.
Καβάφης: «είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης»
10 αποφθέγματα του Ocean Vuong
“Λένε ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αλλά φοβούνται ότι θα διαρκέσει περισσότερο από όσο μπορούν να το αγαπήσουν”.
“Κάποτε μου είπες ότι το ανθρώπινο μάτι είναι το πιο μοναχικό δημιούργημα του θεού. Πόσο πολύς κόσμος περνάει μέσα από την κόρη του και παρόλα αυτά δεν κρατάει τίποτα. Το μάτι, μόνο του στην κόγχη του, δεν ξέρει καν ότι υπάρχει ένα άλλο, ακριβώς σαν κι αυτό, μια ίντσα μακριά, εξίσου πεινασμένο, εξίσου άδειο”.
“Στη Γη είμαστε για λίγο πανέμορφοι”.
“Μου λείπεις περισσότερο απ’ ό,τι σε θυμάμαι”.
“Επειδή το ηλιοβασίλεμα, όπως και η επιβίωση, υπάρχει μόνο στα όρια της δικής του εξαφάνισης. Για να είσαι πανέμορφος, πρέπει πρώτα να σε δουν, αλλά το να σε δουν σου επιτρέπει να σε κυνηγήσουν”.
“Μερικές φορές το να σου προσφέρεται τρυφερότητα μοιάζει με την ίδια την απόδειξη ότι έχεις καταστραφεί”.
“Στα βιετναμέζικα, η λέξη για να περιγράψεις πως σου λείπει κάποιος ή τον θυμάσαι είναι η ίδια: nhớ. Μερικές φορές, όταν με ρωτάς στο τηλέφωνο, Có nhớ mẹ không; ανατριχιάζω, νομίζοντας ότι εννοείς: Με θυμάσαι;
“Πάρα πολλή χαρά, το ορκίζομαι, χάνεται στην απελπισία μας να τη διατηρήσουμε”.
“Γράφω γιατί μου είπαν να μην ξεκινάω ποτέ μια πρόταση με το γιατί. Αλλά δεν προσπαθούσα να φτιάξω μια πρόταση – προσπαθούσα να ξεφύγω. Γιατί η ελευθερία, μου λένε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απόσταση ανάμεσα στον κυνηγό και το θήραμά του”.
“Πότε τελειώνει ένας πόλεμος; Πότε μπορώ να πω το όνομά σου και να σημαίνει μόνο το όνομά σου και όχι αυτό που άφησες πίσω σου;”
Η Κική Δημουλά ερωτεύεται το υπαρκτό – Ποιο φιλί δεν αντηχεί αιώνια;
