O Paul Giamatti είναι το αδιαμφισβήτητο φαβορί στη φετινή 96η απονομή των βραβείων Όσκαρ, για να προσθέσει στο παλμαρέ του και το χρυσό αγαλματίδιο, ερχόμενος με κεκτημένη ταχύτητα ως νικητής της Χρυσής Σφαίρας καλύτερου Α΄ Ανδρικού σε μουσική ή κωμική ταινία, για τον ίδιο ρόλο δύο μήνες πριν στην 80η τελετή των Χρυσών Σφαιρών.
Κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν τα Όσκαρ υπάρχει μια έντονη παραφιλολογία για το ποιος ενδέχεται να αναδειχθεί ο κάτοχος του πολυπόθητου τίτλου στην κατηγορία του, αν το αξίζει περισσότερο από τους άλλους συνυποψήφιούς του ή αν πρέπει να του αποδοθεί λόγω της συνολικής προσφοράς του στο σινεμά και η οποία δεν μεταφράστηκε στο παρελθόν σε κάποιο χρυσοποίκιλτο αγαλματίδιο της συγκεκριμένης τελετής έως τώρα. Φυσικά, ένα Όσκαρ δεν συνεπάγεται απαραίτητα και ποιότητα, ούτε δίνεται πάντα με αξιολογικά κριτήρια, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την εκάστοτε κοινωνική περίοδο που διεξάγεται, κατά πόσο τα ονόματα που συμμετέχουν ανταποκρίνονται στην “επίσημη” ατζέντα της εποχής και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την επιρροή που ασκεί το κοινό και τα media στην όλη διαδικασία της τελικής εκλογής.
5 μουσικές βιογραφίες της τελευταίας εικοσαετίας που… ακούγονται δυνατά!
Έτσι λοιπόν, διαδραματίζονται πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με την καθ’ αυτή αξία του βραβευμένου, αν και αυτό, δεν αποκλείει τις χρονιές όπου “αξία” και “ατζέντα” ταυτίστηκαν και έμειναν όλοι ευχαριστημένοι.
Μπορούμε να διαφωνούμε για ώρες ποια ταινία αδικήθηκε έναντι μιας άλλης, πού υπήρξαν σκανδαλώδεις “νίκες” και ποιοι φύγανε με άδεια χέρια από τη βραδιά, κι ας τα “δώσανε” όλα στον ρόλο τους. Στην φετινή 96η απονομή που θα πραγματοποιηθεί στις 11 Μαρτίου 2024 και από την οποία βρισκόμαστε μια ανάσα, είναι από τις φορές που τα αποτελέσματα δεν μπορεί εύκολα να προβλεφθούν και τα φαβορί δεν είναι και πολύ… φαβορί, αφού πολλοί είναι οι άξιοι διεκδικητές του και τα προγνωστικά αρκετά ρευστά. Όπως και κάθε χρόνο τα πιο σημαντικά Όσκαρ τραβάνε την προσοχή για ευνόητους λόγους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί φέτος εκείνο του καλύτερου άνδρα ερμηνευτή. Στην φετινή λίστα με τους πέντε υποψήφιους για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου, πέντε ερμηνευτές θα έρθουν ενώπιον της Ακαδημίας, δύο από τους οποίους είναι τα επικρατέστερα φαβορί και κατά πάσα πιθανότητα θα κονταροχτυπηθούν μέχρι τελικής πτώσεως και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Paul Giamatti για το συγκινητικό “Τα παιδιά του Χειμώνα” και Cillian Murphy για το ιστορικό “Oppenheimer”. Στο πλευρό τους και περισσότερο “outsiders” (αν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε έτσι), θα βρεθούν και οι Bradley Cooper (“Maestro”), Jeffrey Wright (“American Fiction”) και Colman Domingo (“Rustin”), όπου θα δυσκολευτούν αρκετά να συναγωνιστούν το προαναφερθέν δίδυμο-φωτιά.
Το φλέγον ερώτημα παραμένει και εδώ: Ποιος από αυτούς αξίζει να κερδίσει το Όσκαρ ‘Α Ανδρικού; Εμείς έχουμε απάντηση φυσικά με τα δικά μας υποκειμενικά κριτήρια. Αναμφίβολα και οι πέντε κατέβαλαν τα δυνατά τους για να μπουν στην λίστα με τους διεκδικητές και είναι άξιοι που βρίσκονται εκεί, αλλά μόνο ένας θα σηκωθεί για να δώσει ευχαριστήριο λόγο και δεν είναι άλλος από τον… Paul Giamatti.
Ο συμπαθέστατος Αμερικανός ηθοποιός, “εργάτης” του σινεμά με πάρα πολλές ταινίες στο ενεργητικό του -στις περισσότερες εξ’ αυτών σε δευτερεύοντα ρόλο-, υπηρετεί εδώ και 30 χρόνια με τρομερή αξιοπρέπεια και ασίγαστο πόθο την τέχνη της υποκριτικής με σπουδαίες ερμηνείες, σε ταινίες στις οποίες μπορεί να μην ήταν πάντα το πρώτο βιολί, αλλά τις “κουβαλούσε” με τον δικό του, διακριτικό τρόπο ενώ δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ξεχώρισε περισσότερο ακόμα και από τον εκάστοτε πρωταγωνιστή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κατείχε και πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετές, παραδίδοντας αξιομνημόνευτες ερμηνείες όπως στο biopic “American Splendor” ενσαρκώνοντας τον σκιτσογράφο Harvey Pekar και στο “Sideways” του ελληνικής καταγωγής Αμερικανού σκηνοθέτη, Alexander Payne. Ο τελευταίος, ύστερα από την αγαστή συνεργασία τους προ 20ετίας, του έδωσε απλόχερα και φέτος τον πρωταγωνιστικό ρόλο εκμαιεύοντας από εκείνον την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του σε μια βαθιά ανθρώπινη ταινία με εξαιρετικές ισορροπίες κωμωδίας και δράματος και τον Paul Giamatti, έναν λεπτολόγο ερμηνευτή, να χρησιμοποιεί όλα του τα χαρισματικά εκφραστικά μέσα για να παραδώσει μια ερμηνεία για την οποία θα μιλάμε για χρόνια.
Το αξίζει και με το παραπάνω, χωρίς να “φωνάζει” με το παίξιμό του ότι θέλει διακαώς το Όσκαρ, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του -ομολογουμένως- στιβαρού Cillian Murphy, ο οποίος υποδύεται την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ακούει στο όνομα “Oppenheimer“. Αδιαμφισβήτητα o Giamatti αξίζει να κερδίσει και για δύο ακόμα σημαντικούς λόγους: Πρώτον, η πορεία του έχει αποδείξει ότι κατέχει όλα τα “διαπιστευτήρια” από πλειάδα ερμηνειών στο παρελθόν όντας πάντα εξαιρετικά αξιόπιστος και δεύτερον, λόγω της φετινής ερμηνείας του η οποία ξεχωρίζει για την ποικιλία συναισθημάτων που προκαλεί, την ακρίβεια στο χειρισμό των μορφασμών και της αβίαστης (έχει σημασία αυτό) “συμπεριφοράς” του μπροστά στο φακό που λίγοι ηθοποιοί κατέχουν τόσο καλά. Όλα αυτά από έναν τρομακτικά ταλαντούχο και υποτιμημένο ηθοποιό, σε μια ταινία που είναι και αυτή υποψήφια στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας.
Στα “Παιδιά του Χειμώνα” λοιπόν, ο Giamatti υποδύεται έναν καθηγητή φιλοσοφίας ο οποίος προς μεγάλη του απογοήτευση θα αναγκαστεί από το κολλέγιο στο οποίο διδάσκει, να περάσει τα Χριστούγεννα στο έρημο campus, παρέα με έναν προβληματικό νεαρό και την καλόκαρδη μαγείρισσα. Ένας ρόλος φαινομενικά απλός και επιφανειακός ο οποίος υποκρύπτει σοβαρή περιπλοκότητα και αυξημένο επίπεδο δυσκολίας, ένας ρόλος παγόβουνο που όσο περνάει η ώρα αποκαλύπτεται, διακλαδώνεται και ωριμάζει πίσω από το αρχικό, καρτουνίστικο προσωπείο του δύστροπου φιλίστορα.
Μια ερμηνεία που απαιτεί εκτόπισμα, ένας χαρακτήρας με συμπλέγματα και συναισθήματα τα οποία για να μπορέσουν να εκδηλωθούν σωστά, χρειάζονται τον κατάλληλο άνθρωπο που γνωρίζει σε βάθος να κατανοεί τους ρόλους και να τους επικοινωνεί τόσο υποδειγματικά στον θεατή και αυτός σίγουρα είναι ο Paul Giamatti. Ένας ηθοποιός που σε κάθε ταινία φέρνει κάτι καινούργιο, φρέσκο, μια προοπτική που δεν την είχες σκεφτεί. Αν δεν το πάρει τώρα το Όσκαρ, δεν πρόκειται να το πάρει ποτέ. Δύο μέρες έμειναν λοιπόν για να μας λυθούν όλες μας οι απορίες. Φόρτσα Paul!
Κείμενο: Σωτήρης Χάιδας (Lavart)
Κριτική: «Ένα Τέλος και μια Αρχή» – Επίκαιρη αλλά άνιση οικολογική αλληγορία
