Η ταινία “Society of the Snow,” που προβάλλεται στο Netflix και σκηνοθετείται από τον J.A. Bayona, αφηγείται την αληθινή ιστορία των επιζώντων της πτήσης 571 της ουρουγουανικής πολεμικής αεροπορίας το 1972.
6 μέρη στον πλανήτη που απαγορεύεται να επισκεφθεί κανείς (ΒΙΝΤΕΟ)
Σε αντίθεση με άλλες φανταστικές αφηγήσεις για τις συνθήκες μετά από αεροπορικά δυστυχήματα, η ταινία επικεντρώνεται στο πώς οι επιζώντες συνεργάστηκαν αντί να αναπτύξουν εχθρότητα μεταξύ τους και πώς αντιμετώπισαν τις αντίξοες συνθήκες.
Η πραγματική ιστορία αναφέρεται στο πώς 16 μέλη και υποστηρικτές μιας ομάδας ράγκμπι της Ουρουγουάης κατάφεραν να επιβιώσουν 72 ημέρες σε ένα απομονωμένο μέρος των Άνδεων μετά από αεροπορικό δυστύχημα. Η αφήγηση εστιάζει στην αλληλεξάρτηση και τη συνεργασία τους για να επιβιώσουν σε ακραίες συνθήκες, δίνοντας έμφαση στην ανθρώπινη αντοχή και αλληλεγγύη αντί για τη σκοτεινή πτυχή της ανθρώπινης φύσης που προκύπτει σε άλλες περιπτώσεις.
Το τρέιλερ της ταινίας που προβάλλεται στο Netflix:
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Ο Robert Canessa, ένας από τους επιζώντες της πτήσης 571 της Ουρουγουανής πολεμικής αεροπορίας το 1972, που εμφανίζεται στην ταινία “Society of the Snow,” μιλά στο TIME για την συνεργασία του με τον σκηνοθέτη J.A. Bayona. Ο Canessa εκφράζει την άποψη ότι ο Bayona έχει ένα μοναδικό ταλέντο στο να αναδεικνύει την ανθρώπινη αντοχή κάτω από έντονο άγχος.
Ο Canessa τονίζει τη μεταμόρφωση που έζησαν οι επιζώντες λέγοντας:
«Τα ανθρώπινα όντα υφίστανται μια μεταμόρφωση σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχει μια πραγματική μεταμόρφωση από το να είσαι παίκτης του ράγκμπι στο να γίνεις επιζών από ένα αεροπορικό δυστύχημα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν αυτό το δυναμικό».
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Pablo Vierci του 2008 και γυρίστηκε εν μέρει στην τοποθεσία όπου συνετρίβη το αεροπλάνο. Είναι η πρώτη φορά που οι επιζώντες και οι οικογένειες των νεκρών συνεργάζονται επιτρέποντας τη χρήση των πραγματικών τους ονομάτων.
«Στην καρδιά του βιβλίου, υπάρχει αυτό το μήνυμα που λέει ότι όταν τα πάντα έχουν αφαιρεθεί από κάποιον, έχει ακόμα την ευκαιρία να αποφασίσει τι θα κάνει – γιατί θέλει να ζήσει; Για ποιον θέλει να πεθάνει;» αναφέρει ο Bayona στο The Hollywood Reporter. «Είναι η πρώτη φορά που λέμε την ιστορία ολόκληρης της ομάδας που το έζησε και αυτό ήταν πολύ σημαντικό».
Το ιστορικό θρίλερ “Society of the Snow” αποτελεί τη συμμετοχή της Ισπανίας στα Όσκαρ και είναι η πρώτη ισπανική ταινία του J.A. Bayona μετά την επιτυχία του “The Orphanage” το 2007.
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Πώς έγινε η συντριβή;
Στις 12 Οκτωβρίου 1972, η πτήση 571 της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης αναχώρησε από το Μοντεβιδέο, με 45 ανθρώπους στο αεροσκάφος, περιλαμβάνοντας 40 επιβάτες και πέντε μέλη πληρώματος. Το αεροπλάνο είχε ενοικιαστεί από την ομάδα ράγκμπι Old Christians Club για να μεταφέρει τους παίκτες, τους φίλους τους και τα μέλη της οικογένειάς τους στο Σαντιάγο της Χιλής, προκειμένου να συμμετάσχουν σε έναν αγώνα επίδειξης.
Λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, το αεροπλάνο που εκτελούσε την πτήση 571 της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης αναγκάστηκε να κάνει προσγείωση στη Μεντόζα της Αργεντινής, όπου διανυκτέρευσε. Την επόμενη ημέρα, κατά τη συνέχιση της πτήσης προς το Σαντιάγο, το αεροσκάφος ακολούθησε μια διαδρομή που προοριζόταν να αποφύγει τις Άνδεις μέσω ενός χαμηλότερου ορεινού περασμάτος. Ωστόσο, λάθος εκτίμηση της θέσης από τον πιλότο οδήγησε σε πρόωρη κατάβαση πριν αφήσουν πίσω την κορυφογραμμή, και το αεροπλάνο συγκρούστηκε με ένα βουνό, χάνοντας τα φτερά και την ουρά του. Το μπροστινό μέρος του αεροσκάφους ολίσθησε από το βουνό προτού προσγειωθεί σε μια κοιλάδα σε υψόμετρο περίπου 11.500 ποδιών.
Τι απέγιναν οι επιζώντες;
«Σκέφτηκα, “είσαι νεκρός. Θα μάθεις τι υπάρχει στο τελευταίο σύνορο της ζωής”», δηλώνει o Ρομπέρτο Κανέσα. «Όταν το αεροπλάνο έχασε τα φτερά και την ουρά, άρχισε να γλιστρά με απίστευτη ταχύτητα. Νόμιζα ότι τα πόδια μου θα περνούσαν μέσα από το πίσω μέρος των αυτιών μου. Όταν λοιπόν σταμάτησε, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν ζωντανός. Ήταν παράλογο».
Για τη στιγμή που είδε τα συντρίμμια γύρω του είπε: «Σκέφτηκα, “θα ξυπνήσω. Υπάρχει ένα κουμπί που πρέπει να πατήσω και όλα θα τελειώσουν”», λέει. «Αλλά δεν υπήρχε κανένα κουμπί».
Από το αρχικό αεροπορικό δυστύχημα, 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ πολλοί από τους 33 επιζώντες επιβάτες υπέστησαν τραύματα. Επιπλέον, πέντε άλλοι χάθηκαν κατά τη διάρκεια της πρώτης νύχτας, και ένα ακόμη άτομο έχασε τη ζωή του περίπου μια εβδομάδα αργότερα λόγω των τραυμάτων του. Αυτό άφησε πίσω 27 επιζώντες, οι οποίοι, πεπεισμένοι ότι η διάσωσή τους ήταν θέμα ημερών, αντιμετώπισαν τις ακραίες θερμοκρασίες της νύχτας, κατασκευάζοντας ένα προσωρινό καταφύγιο από τα ερείπια γύρω τους. Μοιράστηκαν τα ελάχιστα τρόφιμα και κρασί που βρήκαν στις αποσκευές του αεροπλάνου, τα οποία εξαντλήθηκαν περίπου μια εβδομάδα μετά.
Στην αναπαράσταση του γεγονότος στην ταινία, οι επιζώντες παρατήρησαν πολλά αεροπλάνα διάσωσης πετώντας πάνω από αυτούς τις επόμενες ημέρες. Παρόλα αυτά, κανένα από τα άτομα που έψαχναν για αυτούς δεν κατάφερε να εντοπίσει τα λευκά συντρίμμια του αεροπλάνου στο χιόνι. Κατά τη δέκατη ημέρα περίπου, οι επιζώντες ανακάλυψαν ένα μικρό ραδιόφωνο και ένα τρανζίστορ από το αεροσκάφος και άκουσαν τη σοκαριστική είδηση ότι η έρευνα είχε ακυρωθεί, και όλοι θεωρούνταν νεκροί.
«Είναι μια πολύ παράξενη αίσθηση να είσαι ζωντανός ενώ σε θεωρούν νεκρό».
«Ένιωσα ότι ο κόσμος πήρε το δρόμο του και ότι ήμασταν έξω από τον κόσμο. Είναι μια πολύ παράξενη αίσθηση να είσαι ζωντανός ενώ σε θεωρούν νεκρό» λέει ο Κανέσα όταν άκουσε ότι η έρευνα έληξε. «Αλλά μας ανασυγκρότησε επίσης με την έννοια ότι η αναμονή για διάσωση είχε τελειώσει. Αν δεν βγαίναμε έξω, θα πεθαίναμε όλοι».
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και η πείνα υπερίσχυε, οι επιζώντες βρέθηκαν σε αδιέξοδο και, τελικά, αναγκάστηκαν να υποκύψουν στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Ο Κανέσα δηλώνει ότι η απεικόνιση του κανιβαλισμού στην ταινία “Society of the Snow” αναπαριστά μια «καλλιτεχνική» ερμηνεία του πώς έφτασαν σε αυτήν την απόφαση.
«Τους είπα: “Αυτή είναι η ιδέα μου και θα πάω εκεί έξω και θα κόψω ένα κομμάτι ενός σώματος και σέβομαι τη διαφορετική γνώμη”», αναφέρει. «Σκέφτηκα ότι το να δώσω το παράδειγμα θα ήταν ένας καλός τρόπος για να προχωρήσω, επειδή δεν υπήρχε σχέδιο Β».
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Η ταπεινωτική εμπειρία να «τρως έναν νεκρό που είναι φίλος σου»
Παρά το γεγονός ότι η εμπειρία του να τρώει τα πτώματα ήταν μια «ταπεινωτική» εμπειρία, σύμφωνα με τον Κανέσα, αυτή η πράξη τον παρακίνησε να συνεχίσει, με τη σκέψη της επανένωσης με τη μητέρα του.
«Τρως ένα νεκρό άτομο και το άτομο αυτό είναι φίλος σου και αναρωτιέσαι, “πρέπει να το κάνω αυτό; Ή μήπως πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να πεθάνει;”», δηλώνει. «Αλλά έχω δει πώς κλαίνε οι μητέρες όταν χάνουν τους γιους τους και δεν ήθελα να περάσει η μητέρα μου κάτι τέτοιο. Συνειδητοποίησα ότι όταν έχεις λόγο να κάνεις κάτι, τίποτα δεν σε σταματάει».
Η ταινία επικεντρώνεται, σύμφωνα με τον Bayona, στην «γενναιοδωρία» της πράξης και όχι στην εκμετάλλευσή της για ευνόητους λόγους. Σύμφωνα με δηλώσεις του στο BBC, αναφέρει: «Πρόκειται για μια φρικτή ιστορία που δεν επικεντρώνεται ποτέ στη φρίκη. Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε την ιστορία είναι ακριβώς το αντίθετο. Επικεντρώνεται στην ανθρώπινη πτυχή της ιστορίας και στη φιλία, στην ακραία γενναιοδωρία που είχαν ο ένας προς τον άλλον».
Το χιούμορ ένα σωσίβιο σωτηρίας
Ενώ η ομάδα περίμενε το χιόνι να αρχίσει να λιώνει με την άνοιξη, η καταστροφή συνεχίστηκε όταν, στις 29 Οκτωβρίου, δύο διαδοχικές χιονοστιβάδες θάψαν την άτρακτο στο χιόνι. Αυτό οδήγησε στον θάνατο άλλων οκτώ ανθρώπων και στην παγίδευση των υπολοίπων για τρεις ημέρες. Οι επιζώντες ήταν αναγκασμένοι να βασιστούν στα πτώματα που ήταν θαμμένα δίπλα τους για τροφή.
«Προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε την αίσθηση του χιούμορ μας» δηλώνει ο Κανέσα για τον εγκλωβισμό τους από τη χιονοστιβάδα. «Η αίσθηση του χιούμορ είναι πολύ σημαντική στη ζωή. Είναι σημαντικό να γελάς με την κατάστασή σου. Αυτό σε κάνει να συνεχίζεις. Έτσι, αν είχες κάτι καλό να πεις το έλεγες και αν είχες κάτι λυπηρό να πεις το κρατούσες για τον εαυτό σου. Πάντα δουλεύαμε μαζί για να προσπαθήσουμε να ανεβάσουμε το ηθικό».
Οι 19 επιζώντες κατάφεραν επιτέλους να βγουν από την άτρακτο μέσω σήραγγας, αλλά, ξανά, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν για άλλες τρεις ημέρες λόγω χιονοθύελλας. Όταν, τελικά, κατάφεραν να βγουν ξανά έξω, άρχισαν να εξερευνούν τρόπους για να εγκαταλείψουν τα βουνά. Κατά τη διάρκεια του επόμενου μήνα, σημειώθηκαν τρεις ακόμη θάνατοι, με αποτέλεσμα να παραμείνουν ζωντανοί μόνο 16 από τους επιζώντες.
Πώς έγινε η διάσωση των επιζώντων;
Καθώς η θερμοκρασία αυξάνονταν, τρία μέλη της ομάδας – ο Ρομπέρτο Κανέσα, ο Φερνάντο «Νάντο» Παράντο και ο Αντόνιο «Τιντίν» Βιζιντίν – ξεκίνησαν μια προσπάθεια να περπατήσουν μέσα από τα βουνά και να φτάσουν στην πολιτισμένη περιοχή της Χιλής.
«Ήταν πιο βολικό κατά έναν εγωιστικό τρόπο να μείνουμε στην ασφαλή ζώνη της ατράκτου. Αλλά σκέφτηκα ότι σε αυτή την ομάδα, ήμουν το άτομο που έπρεπε να φύγει», αφηγείται ο Κανέσα για το γεγονός ότι αποφάσισε να διασχίσει τα βουνά. «Και ο Αρτούρο Νογκουέιρα, ο οποίος είχε σπασμένα πόδια, μου είπε: “Είμαι ένα παράσιτο. Βασίζομαι σε ανθρώπους σαν εσένα που έχουν το θάρρος να φύγουν από εδώ”. Αυτό με άλλαξε από θύμα στο να αναλάβω τον ηρωισμό της δέσμευσης -όχι του να φτάσω στη Χιλή, γιατί αυτό ήταν κάτι που δεν ήταν υπό τον έλεγχό μου. Αλλά η δέσμευση του να πλησιάζω όλο και πιο κοντά και, αν χρειαστεί, να πεθάνω περπατώντας».
Μετά από μια τριήμερη πεζοπορία, το τρίο βρέθηκε στην κορυφή της κοιλάδας, αντιλαμβανόμενο ότι είχαν μεγαλύτερη διαδρομή στα βουνά από ό,τι προέβλεπαν. Ο Βιζιντίν επέστρεψε στον καταυλισμό για να εξασφαλίσει επιπλέον προμήθειες φαγητού για το μεγαλύτερο ταξίδι, ενώ οι Κανέσα και Παράντο συνέχισαν με έναν αυτοσχέδιο υπνόσακο, προσαρμοσμένο για να αντιμετωπίσουν τις επικίνδυνες νυχτερινές θερμοκρασίες.
Ο άθλος των τριών επιζώντων
«Ο Νάντο και εγώ γίναμε σαν ένα άτομο» θυμάται ο Κανέσα. «Έβαζα το χέρι μου γύρω από την πλάτη του επειδή το μπουφάν του ήταν αρκετά κοντό και τα νεφρά του πάγωναν. Ήμασταν δύο σε ένα και περπατούσαμε μαζί. Κάθε βήμα ήταν ένα βήμα λιγότερο και με κάθε βήμα ερχόμασταν πιο κοντά. Όσο λοιπόν μπορούσαμε να κάνουμε βήματα, θα φτάναμε στις κοιλάδες της Χιλής».
Μετά από ένα σκληρό ταξίδι διάρκειας 10 ημερών, ο Κανέσα και ο Παράντο συναντούν έναν έφιππο άνδρα. Μετά από μια ημέρα αναμονής, ο άνδρας καταφέρνει να ειδοποιήσει τις αρχές ότι υπάρχουν επιζώντες.
Καθώς συνειδητοποιούν ότι είναι επιτέλους ασφαλείς, ο Κανέσα αναφέρει ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να θάψει τα υπολείμματα τροφής που είχαν φέρει μαζί τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
«Κοίταξα τις κάλτσες ράγκμπι γεμάτες με τη σάρκα των φίλων μου και είπα: «Αυτό πρέπει να θαφτεί. Αυτό δεν είναι πλέον φαγητό. Τώρα θα έχουμε αληθινό φαγητό». Έτσι έθαψα τα λείψανά τους».
Στις 22 Δεκεμβρίου, ελικόπτερα διάσωσης έφτασαν στο σημείο της συντριβής, αλλά λόγω κακών καιρικών συνθηκών, μπόρεσαν να μεταφέρουν αεροπορικώς μόνο έξι από τους 14 επιζώντες. Οι υπόλοιποι οκτώ ανασύρθηκαν την επόμενη ημέρα.
Αφού κατάφερε να εξέλθει από τα βουνά, ο Κανέσα συνέχισε την πορεία του ως ιατρός, ειδικευόμενος στην παιδοκαρδιολογία με μια πετυχημένη καριέρα.
«Είχα πετύχει το όνειρό μου να βρω διάσωση για τους φίλους μου. Ένιωσα σαν να είχα έναν ελέφαντα στους ώμους μου για 72 ημέρες. Και ο ελέφαντας έφυγε» δηλώνει. «Έτσι έπρεπε να επιστρέψω πίσω. Πάλεψα για να επιστρέψω στην ιατρική και να γίνω γιατρός».
Όταν η φτωχότερη χώρα στον κόσμο είναι και η παλαιότερη δημοκρατία στην Αφρική
