«Be ruthless, Ruth»
Prevenge (Μ. Βρετανία) Kate Dickie, Gemma Whelan, Alice Lowe
Σκηνοθέτης: Alice Lowe
[dropcap size=big]Φ[/dropcap]ανταστείτε το Kill Bill, απλώς βάλτε στη θέση της «Νύφης» την Ruth, μια βασανισμένη έγκυο χήρα. Α, βάλτε στη μίξη και το αγέννητο μωρό της, που την προστάζει με ανίερη στοργικότητα να δολοφονήσει οποιονδήποτε είχε την παραμικρή σχέση με τον θάνατο του άντρα της, όλα υπό την μονότονη up-tempo μουσική από παλιά arcade. Ξέρετε, απλά καθημερινά πράγματα.
[dropcap size=big]T[/dropcap]o Prevenge (Εκδικητής από την Κούνια), ενώ στην επιφάνειά του μοιάζει να ανήκει στη χορεία των ταινιών με την ετικέτα «ρεαλιστικό δράμα», (όπως το Fish tank και το The Hunt), δεν αργεί να απορροφήσει τον θεατή σε μια ατμόσφαιρα μαύρης κωμωδίας και μακάβριου δράματος, μια μίξη ανάμεσα στη γελοιότητα και την επώδυνα ρεαλιστική υπερβολή της μουντής καθημερινότητας. Όλα αυτά με μπόλικες δόσεις αίματος. Αίμα με κουβάδες, δοσμένο, ωστόσο, πάντοτε με έναν ιδιόρρυθμο και τακτοποιημένο τρόπο. Το Prevenge είναι μια ταινία που γνωρίζει πολύ καλά τον εαυτό της και το θέμα που διαπραγματεύεται, καθώς δίνεται η εντύπωση πως κάθε στάση και έκφραση των ηθοποιών, κάθε ωμότητα και ακρότητα εξυπηρετεί κάποιο συμβολισμό, ενισχύοντας έτσι την εικόνα μιας καλογραμμένης, σφαιρικής ταινίας. Μιας ταινίας που δεν περιμένει την κάμερα για να πει μια ατάκα ή να τραβήξει την πιο κολακευτική λήψη της πρωταγωνίστριας, παρουσιάζοντας τους ηθοποιούς κουρασμένους, ταλαιπωρημένους και τσαλακωμένους, αφήνοντάς τους μάλιστα να διακόπτουν ο ένας τον άλλο (!). Η απεικόνιση της πραγματικότητας, ωστόσο, σταματά εκεί που ξεκινά η παρανοϊκή πορεία για εκδίκηση της Ruth, ένας σκοπός που επωμίζεται κατόπιν παροτρύνσεων της αγέννητης ακόμα κόρης της, την οποία και «ακούει» καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στο σημείο αυτό είναι που το Prevenge διακλαδώνεται στην καταγραφή του αγώνα μιας ταλαιπωρημένης εγκύου γυναίκας, δίχως άντρα και στήριξη, και τον αγώνα μιας μεθοδικής δολοφόνου, δίχως τύψεις και ενοχές. Οι δύο κόσμοι συγκρούονται με αναπάντεχα ταιριαστή ηρεμία, με την Ruth να γκρινιάζει για κοιλιακούς πόνους στη νοσοκόμα της το πρωί και να ξεκοιλιάζει το πρώτο της θύμα το βράδυ. Διότι δεν υπάρχει κανένας στη λίστα της που να μη φέρει ευθύνες για τον θάνατο του αγαπημένου της, ακόμα και αν ο χαμός του φαίνεται να ήταν ένα απλό ατύχημα…
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο στοιχείο εκείνο που ξεχωρίζει και δίνει συνεκτικότητα στο Prevenge είναι η αγγελική φωνή της παιδίσκης, η οποία με τόνο ήρεμο και ατάραχο ψελλίζει βωμολοχίες και κατάρες, ενώ μοιάζει να απολαμβάνει υπερβολικά πολύ την αιματοχυσία που γίνεται κατόπιν διαταγής της (στο όνομα του πατέρα της, φυσικά). Αποτελεί το σκοτεινό κομμάτι της συνείδησης της Ruth, το μνησίκακο, χαρισματικό και παθιασμένο μισό μιας μελαγχολικής ύπαρξης, η αφέντρα που θα σύρει τον σκλάβο από την στατική νηνεμία στο απαράμιλλο μίσος μιας ανελέητης μπόρας. Είναι ο Μεφιστοφελής του Φάουστ, ο απρόσωπος οδηγός του Llewellyn Drury (αν και πολύ πιο χαριτωμένος), ασκώντας δια στόματός του την κριτική που η Alice Lowe ήθελε να περάσει με το δημιούργημά της. «Be ruthless, Ruth» της ψιθυρίζει χαιρέκακα, διότι ο κόσμος αυτός μονάχα παίρνει και δεν δίνει κάτι πίσω. Αν η ατμόσφαιρα του υπόλοιπου έργου παρουσιάζει στοιχεία του κλασικού βρετανικού χιούμορ, που πατά στην αμηχανία και την παρεξήγηση, η σχέση της μητέρας και της αγέννητης κόρης έρχεται να επικυρώσει με σιγουριά την άβολη αυτή αίσθηση του μη συνηθισμένου, του παράξενου, του ανοίκειου. Ατμόσφαιρα αποτυπωμένη με περίσσεια τεχνική στις «ραγισμένες» εκφράσεις των ηθοποιών, στον τρεμάμενο τόνο της φωνής τους, στο μηχανικό πέρα-δώθε του σώματός τους.
Το Prevenge πραγματεύεται την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην κίνηση και τη στατικότητα, τον έλεγχο για κυριαρχία και την ευθύνη των πράξεων, με τους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τους ρόλους τους με ιδιαίτερο ζήλο και όρεξη. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=8bEPU_58akI” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
