Το Casa De Papel είναι το «Σπίτι από Χαρτί» ή στην ελληνική μετάφραση «Η Τέλεια Ληστεία» ή με άλλα λόγια η πιο πολυσυζητημένη σειρά για το 2018.
H διανομή της στο Netflix απογείωσε την θεαματικότητα, χαρακτηρίζοντας την ως την πιο εμπορική, από άποψη τηλεθέασης, ξενόγλωσση σειρά της διαδικτυακής πλατφόρμας και ξεδιαλύνοντας έτσι το τοπίο για την κυκλοφορία της τρίτης σεζόν. Το κοινό οργιάζει εδώ και καιρό στα social media με αναφορές για την σειρά, μαθαίνει ισπανικές βρισιές, το «Bella Ciao» είναι πλέον hit σε σημείο που αρχίζει να γίνεται εκνευριστική η τόση «επανάσταση», ταυτόχρονα, όμως, όλο και περισσότεροι παρακινούνται από την τεράστια απήχηση της και παρακολουθούν την σειρά. Ίσως παίζει ρόλο και η υπόθεση-άσσος στο μανίκι για την εποχή μας- που έχει φανατίσει μεγάλη μερίδα κοινού. Αφήνοντας ένα εύλογο διάστημα περισυλλογής από τον καταιγισμό δημοσιεύσεων για το Casa De Papel, θα προσπαθήσω να σχολιάσω για όσους την ξέρετε καλά, αλλά όσο το δυνατόν χωρίς spoilers για εσάς τους 10-15 που ακόμα δεν την έχετε δει.
Η «Τέλεια Ληστεία», λοιπόν, πρόκειται για την μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών για την Ισπανία, αλλά και όπως φαίνεται για ολόκληρη την Ευρώπη. Μια ομάδα οκτώ απόκληρων της κοινωνίας, επικίνδυνων εγκληματιών έρχονται να εφαρμόσουν το τέλειο σχέδιο ληστείας που το μεγάλο μυαλό, ο Καθηγητής, προετοίμαζε σχεδόν όλη του τη ζωή. Στόχος τους το Νομισματοκοπείο της Μαδρίτης και απώτερος σκοπός τους κάτι που λίγο-πολύ όλοι φαντασιωνόμαστε: να τυπώσουν χαρτονομίσματα αξίας 2,4 δις μέσα σε 11 μέρες. Ο χρόνος είναι χρήμα και πρέπει να τον εξασφαλίσουν υπέρ τους. Η δράση είναι καλπάζουσα σε συνδυασμό με έντονες συγκινήσεις, χιούμορ και σασπένς. Εμπόδια, προβλέψιμα αλλά και απρόβλεπτα δοκιμάζουν την ομάδα που έρχεται αντιμέτωπη με εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις. Η σειρά, έτσι, ταλαντεύεται μεταξύ του χρονικού της ληστείας και των αναδρομών από τον σχεδιασμό της. Η πρώτη σεζόν ήδη από το πρώτο επεισόδιο ξεκινά δυναμικά, παραθέτοντας το ζουμί της υπόθεσης και κερδίζοντας τους θεατές που με περίσσια περιέργεια ακολουθούν το ένα επεισόδιο μετά το άλλο.
Ο Álex Pina έπλασε μια δυνατή ιδέα και τοποθέτησε τα plot points στα σωστά σημεία, ώστε να κερδίσει την ανταπόκριση του κοινού, όμως, το σενάριο έχει κάποιες ρωγμές που μόνο αν τις παραβλέψει κανείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα μπορέσει να την απολαύσει. Ο Καθηγητής (El Professor) προέβλεψε τα πάντα έκτος από τον έρωτα, που μοιάζει πλέον πολύ κλισέ και περιττό για τέτοιας θεματολογίας σειρά. Η «εχθρός» της ομάδας, η επιθεωρήτρια Murillo μαζί με την αστυνομία, σε ορισμένα σημεία φαίνεται καλοπροαίρετη, για να μην πούμε καλύτερα αφελής, σε βαθμό που λειτουργεί σεναριακά περισσότερο σαν εύκολη λύση παρά σαν εμπόδιο. Οι τυχαίες συμπτώσεις, την σωστή στιγμή, μας θυμίζουν τον «από μηχανής θεό» του αρχαίου δράματος ή απλώς «έχουν την τύχη με το μέρος τους», που καταντά υπερβολικό. Οι επιπλοκές και οι συγκρούσεις, ειδικά στην δεύτερη σεζόν τείνουν να μοιάζουν περισσότερο με σαπουνόπερα, με υπέρ του δέοντος εντάσεις, συναισθηματισμούς και παροξυσμούς, απλώς για να βγουν τα επεισόδια. Η σειρά κλείνει σχεδόν αυτόματα και γρήγορα, αποδυναμώνοντας, έτσι, τον δεύτερο κύκλο και δημιουργώντας αντιφάσεις.
Από την άλλη, σίγουρα η προσπάθεια της Ισπανίας να φτάσει το επίπεδο αμερικανικών παραγωγών ήταν επιτυχής και η διάνθιση της ιστορίας και της πλοκής έχει πολύ ενδιαφέρον για ένα διαφορετικό ισπανικό Ocean’s 11 (2001). Επίσης, μπορούμε να εκτιμήσουμε και τον συμβολισμό πίσω από την ιστορία, στην οποία μάλιστα γίνονται και ορισμένες αναφορές στην χώρα μας. Σε μια εποχή που χώρες όπως η Ισπανία, η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Ελλάδα μεταξύ άλλων, έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της παράνοιας της οικονομικής κρίσης, η ιδέα της ιδανικής ληστείας ως επανάστασης ξεσηκώνει έστω και νοερά κάθε αγανακτισμένο πολίτη. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και ο ήχος ακολουθούν πιστά τον ρυθμό της αφήγησης και επιτείνουν την αγωνία και την ένταση, θυμίζοντας και σε αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς χολιγουντιανές παραγωγές. Η ερμηνεία των ηθοποιών είναι σε πολύ καλό επίπεδο, με προσωπικά αγαπημένο τον Βerlin a.k.a. Pedro Alonso για την προσέγγιση του χαρακτήρα με σωστές δόσεις κυνισμού, πάθους, ειρωνικής ευγένειας και δυναμικότητας, χαρακτηρίζοντας τον ίσως τον πιο καλογραμμένο χαρακτήρα και την πιο εύστοχη ερμηνεία της σειράς. Ταυτόχρονα και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, τόσο οι ληστές όσο και οι όμηροι, έχουν μοναδικότητα και μας δείχνουν χαρακτηριστικά που το κοινό μπορεί να αναγνωρίσει ή να θαυμάσει, ενώ ταυτόχρονα βοηθούν στην ταύτιση του κοινού και προωθούν την πλοκή προς όφελος της ιστορίας.
Γενικότερα, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι το Casa de Papel κατάφερε να εδραιώσει την Ισπανία στον διεθνή τηλεοπτικό χάρτη των σειρών με κινηματογραφική χροιά. Επειδή όμως η επιτυχία μιας σειράς, ταινίας κλπ δεν είναι πάντα καλός οιωνός και της ποιότητας της, δεν είναι απαραίτητο να την αγαπήσετε με το ζόρι, σίγουρα όμως μπορείτε να την παρακολουθήσετε ευχάριστα, αν ανεχτείτε την καμπύλη της δεύτερης σεζόν.
Σε άλλα νέα, η τρίτη σεζόν, όπως έχει ανακοινωθεί, θα βγει το 2019, με νέα ληστεία του μεγαλοφυούς Professor. Μέχρι τότε…
https://www.youtube.com/watch?v=EBKdrzaVmVk
Κείμενο: Κατερίνα Καρπούζη (Lavart)
