Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Το νέο σου άλμπουμ, Chroma, μόλις κυκλοφόρησε και ο ενθουσιασμός σου γύρω από αυτό είναι ιδιαίτερα διάχυτος, εάν κρίνω από τα σχόλια με τα οποία το συνόδεψες. Θεωρείς πως είναι το πιο ολοκληρωμένο και ώριμο άλμπουμ της μέχρι τώρα πορείας σου;
Πέτρος Κλαμπάνης – Σίγουρα έχω περισσότερη εμπειρία από τότε που ξεκίνησα. Νομίζω ότι από τεχνικής άποψης, ας πούμε, ο τρόπος που διαχειρίζομαι το υλικό και τον ήχο σε σχέση με αυτό που ξεκίνησα να κάνω στο πρώτο μου άλμπουμ βρίσκεται σε μία πιο προχωρημένη κατάσταση. Και τεχνικά και ουσιαστικά. Θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος είναι όσο πιο κοντά γίνεται στο πρότυπο που έχω στο μυαλό μου. Κάθε δίσκος μου θα έλεγα πως έχει μία κατεύθυνση. Ο πρώτος, για παράδειγμα, πειραματιζόταν πιο πολύ με την jazz και την κλασική μουσική, ο δεύτερος πήγε λίγο πιο «μέσα» και ο τώρα ο τρίτος πηγαίνει το πράγμα λίγο πιο μπροστά. Έτσι νιώθω τουλάχιστον. Άλλωστε, δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω τον εαυτό μου.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Με πρόλαβες, διότι αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτηση. Αρκετοί καλλιτέχνες, αφού κυκλοφορήσει η δισκογραφική τους δουλειά, ασκούν κάποιου είδους κριτική σε αυτήν. Ότι, ενδεχομένως, αυτό θα έπρεπε να ήταν έτσι ή εκείνο θα έπρεπε να το είχα προσέξει περισσότερο. Θα έλεγες πως είσαι ένας από αυτούς;
Πέτρος Κλαμπάνης – Βέβαια. Καταρχήν, η «επιτυχία» είναι ότι μπορώ να ακούσω τον δίσκο μου. Υπάρχουν φορές που ηχογραφώ κάτι και δεν θέλω να το ξανακούσω ποτέ. Θέλω να το καταστρέψω. (γέλια) Όμως, νομίζω ότι το έχω ξεπεράσει πια αυτό. Τουλάχιστον στο Chroma είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Φυσικά, υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσα να παρατηρήσω, ότι ας πούμε εδώ η μίξη είναι έτσι ή ότι αυτή η γραμμή θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Ασκώ αυτοκριτική, αλίμονο. Και αρκετά σκληρή κιόλας. Αλλά, ξέρεις, χρειάζεται μία ισορροπία όλο αυτό. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της σκληρής αυτοκριτικής και να τα ισοπεδώσεις όλα. Τουλάχιστον εγώ έτσι έχω μάθει και από το σχολείο και από τα ωδεία που πήγαινα αλλά και από άποψη χαρακτήρα κρίνω πολύ αυστηρά τον εαυτό μου.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Καμιά φορά μπορεί να αποδειχτεί και καταστροφικό αυτό. Το να μην είσαι ικανοποιημένος με τίποτα δηλαδή και να σε ενοχλούν τα πάντα.
Πέτρος Κλαμπάνης – Σαφώς! Σου μπλοκάρει όλη τη δημιουργικότητα αυτό. Έχει αυτή τη δυνατότητα. Μπορεί να σε κάνει να εξουδετερώσεις τη δημιουργικότητά σου, οπότε χρειάζεται προσοχή.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Βλέπω πως συχνά δημοσιεύεις μέσα από τον προσωπικό σου λογαριασμό στο Facebook αποσπάσματα από κριτικές γύρω από την δουλειά σου. Πόση σημασία έχει για σένα η κριτική και, εάν έχει, πόση βαρύτητα δίνεις στην κριτική ενός επαγγελματία – γνώστη του είδους και στην κρίση/κριτική ενός μη επαγγελματία;
Πέτρος Κλαμπάνης – Με ενδιαφέρει η γνώμη του κοινού και των κριτικών. Ξέρεις, επαγγελματικά είναι ένα παιχνίδι όλο αυτό. Ο ρόλος μου είναι να δημιουργώ ένα υλικό και ο ρόλος του επαγγελματία κριτικού είναι να με κρίνει. Του δίνω κάτι, μου δίνει κάτι. Έχει ένα ενδιαφέρον αλλά, κατά τη γνώμη μου, it’s not going to be taken too seriously. Ναι, με ενδιαφέρει και ο κριτικός και το ακροατήριο και μάλιστα ίσως το ακροατήριό μου με ενδιαφέρει περισσότερο, διότι και αυτό αλληλεπιδρά. Μία κακή κριτική ενδεχομένως να επηρεάσει και το ακροατήριο. Οπότε, χρειάζεται μία ισορροπία. Πάντως, εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είμαι πιστός σε εμένα και στις «φωνές» που ακούω μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό είναι το πρώτο μου μέλημα και, εάν είμαι εγώ οκ με το υλικό που δίνω έξω, τότε εντάξει. Μπορεί να είναι αρεστό ή όχι. Όμως, αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Δουλειά μου είναι να είμαι πιστός στη δημιουργικότητά μου.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Άρα κοινό – κριτικός: 1-0.
Πέτρος Κλαμπάνης – Κοίταξε. Η γνώμη του κριτικού έχει μεγαλύτερη βαρύτητα επαγγελματικά αλλά από την άλλη πλευρά ανθρώπινα με ενδιαφέρει και η γνώμη του κόσμου. Μη σου πω ότι η γνώμη του κοινού με ενδιαφέρει περισσότερο στην τελική.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Αν μη τι άλλο, όλοι θέλουμε να ακούμε καλά λόγια για την δουλειά μας και ίσως όχι μόνο τα καλά της στοιχεία.
Πέτρος Κλαμπάνης – Μα φυσικά! Είναι ένα είδος επιβράβευσης όσων κάνουμε.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πέτρο, είσαι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που παράτησαν τις σπουδές τους, προκειμένου να αφοσιωθούν σε αυτό που πραγματικά αγαπούν. Τι ρόλο παίζει η σιγουριά στη ζωή σου;
Πέτρος Κλαμπάνης – Εκείνη την εποχή του 2000 δεν υπήρχαν δείγματα ότι η οικονομία της Ελλάδας θα πήγαινε κατά διαόλου. Ήταν μία πολύ αισιόδοξη εποχή, αν θυμάσαι, και με τους Ολυμπιακούς υπήρχε μία άνθιση. Οπότε, αυτό που έκανα ήταν πολύ risky για την εποχή. Ήμουν στο Πολυτεχνείο ναυπηγός και οι γονείς μου με ωθούσαν προς τα εκεί. Είχε ένα ρίσκο. Δηλαδή αποφάσισα να ακολουθήσω τον δρόμο της καρδιάς μου χωρίς να ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό. Προερχόμενος από ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, ήθελα να πάω στην Αμερική ακόμη από τότε. Ήξερα ότι αυτή η μουσική και αυτή η απόφαση θα μου άλλαζαν πάρα πολύ τη ζωή. Έπρεπε να το κάνω, ήταν αναπόφευκτο, δεν γινόταν αλλιώς. Νόμιζα ότι θα πρόδιδα την αποστολή μου, την εσωτερική μου αλήθεια, την φύση μου. Ήταν πολύ βαθύ. Έπρεπε να γίνει.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Δεν είχες τον παραμικρό ενδοιασμό, τη δεύτερη σκέψη ότι θα αφήσεις την βολή και την σιγουριά, για να ακολουθήσεις κάτι τελείως διαφορετικό;
Πέτρος Κλαμπάνης – Ευτυχώς, όχι. Και ακόμα έτσι σκέφτομαι, δεν εφησυχάζω. Πρέπει συνεχώς να βρίσκομαι σε μία εγρήγορση, για να το κάνω να λειτουργεί αυτό το πράγμα.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Εάν σε επίπεδο μουσικής ταυτίζαμε την λαϊκή μουσική με την εξύμνηση του ερωτικού στοιχείου και την ροκ με την ψυχική έκρηξη και την διάθεση της καταγγελίας, θα μπορούσε η jazz να σταθεί κάπου στη μέση;
Πέτρος Κλαμπάνης – Νομίζω ότι η jazz έχει αυτή τη δύναμη, ότι μπορεί να είναι πολλά πράγματα, και δανείζεται στοιχεία από πολλές μουσικές. Μπορεί να δανειστεί στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική, μπορεί να δανειστεί στοιχεία από την ροκ μουσική. Είναι μία γλώσσα πολύ δεκτική, οπότε κι εγώ έτσι θέλω να την χρησιμοποιώ: σαν ένα μέσο με το οποίο να εκφράζομαι όσο το δυνατόν πιο ειλικρινά και πιο ποικιλόχρωμα, με έναν ολοκληρωτικό τρόπο. Επομένως, δεν ξέρω αν βρίσκεται ανάμεσα στις δύο μουσικές. Θεωρώ ότι μπορεί να εκφράσει συναισθήματα, τα οποία εκφράζουν άλλα είδη μουσικής με έναν τρόπο πολύ εκλεπτυσμένο, διότι η jazz είναι μία εξαιρετικά εκλεπτυσμένη μουσική. Όμως, μπορεί να είναι και επιθετική. Μπορεί να είναι πολλά πράγματα και αυτό είναι που με γοητεύει σε αυτήν.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Έκανες λόγο για εκλεπτυσμένη μουσική. Υπάρχει «ελαφριά» jazz μουσική;
Πέτρος Κλαμπάνης – Ναι, υπάρχει. Είναι αυτό που κάποιοι, ας πούμε, δεν ονομάζουν «jazz». Το ονομάζουν «μουσική ασανσέρ» ή «μουσική σούπερ μάρκετ». Ο Kenny G είναι, για παράδειγμα, ένας τέτοιος. Υπάρχουν πιο χλιαρά ακούσματα, υπάρχουν και πιο σκληρά. Είναι αυτό που σου είπα προηγουμένως. Η jazz είναι ένας τεράστιος κόσμος.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Η σχέση σου με την σύγχρονη μουσική; Θεωρείς πως με το πέρασμα των χρόνων και μέσα από την επαγγελματική σου σχέση μαζί της έχεις μάθει να την εκτιμάς και να την αξιολογείς διαφορετικά;
Πέτρος Κλαμπάνης – Όσο μπαίνω μέσα στη μουσική, καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι γενικά είμαστε σε working progress, μαθαίνουμε καινούργια πράγματα, ανακαλύπτουμε το μυαλό μας, την ευαισθησία μας και την καλλιτεχνική μας φύση. Άρα καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό έχει έναν αντίκτυπο στο πώς ακούω πια τη μουσική. Παρ’ όλα αυτά, δεν θέλω να χάσω τον τρόπο που με έκανε να αγαπήσω τη μουσική on the first place, όταν ήμουν παιδί. Πάντα με ενδιαφέρει ο ακροατής μέσα μου, δηλαδή, δεν θέλω η γνώση μου ως μουσικός να επισκιάζει την αμεσότητα που έχω ως ακροατής. Είναι κι αυτό ένα πολύ λεπτό ζήτημα, είναι πολύ καλή η ερώτησή σου.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Για να μην φτάσεις, δηλαδή, στο σημείο να κάνεις μουσική μόνο για τον εαυτό σου;
Πέτρος Κλαμπάνης – Ξέρεις, τελικά μουσική για τον εαυτό σου κάνεις. (γέλια) Εγώ κάπως θέλω να ικανοποιήσω τον ακροατή μου. Τον ακροατή, δηλαδή, που βρίσκω όταν ήμουν παιδί. Για μένα όλα αυτά τα χρόνια είναι σαν να μάθαινα μουσική, για να φτιάξω έναν κόσμο που είχα οραματιστεί ως ακροατής όταν ήμουν παιδί. Όση πληροφορία κι αν πάρω, με όσους καλλιτέχνες και αν συνεργαστώ, όσα ακούσματα κι αν έχω, είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην χάσω την επαφή με αυτόν τον ακροατή. Όλα αυτά θέλω να τα προβάλλω με κάποιον τρόπο στον μουσικό μου κόσμο.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Η jazz στην Ελλάδα γνωρίζει την τελευταία δεκαετία μία πρωτοφανή άνθιση. Καινούργια μουσικά σχήματα και καλλιτέχνες, περισσότερα φεστιβάλ και δράσεις για την jazz και ένα εντεινόμενο ενδιαφέρον από πλευράς κοινού για περισσότερα τέτοια ακούσματα. Πιστεύεις πως έχεις βάλει κι εσύ μέσα από τη δουλειά σου το προσωπικό σου λιθαράκι σε αυτήν την προσπάθεια;
Πέτρος Κλαμπάνης – Όλοι μαζί το κάνουμε. Είμαστε κάμποσοι άνθρωποι και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – άλλωστε οι καλλιτέχνες είμαστε αποδημητικά όντα – που όλοι μαζί βοηθάμε σε αυτό το πράγμα, βάζουμε λίγη ενέργεια για να πάει παρακάτω. Άρα με αυτή τη λογική, αισθάνομαι ότι έχω αποθέσει κι εγώ λίγη ενέργεια. Όλοι μαζί είμαστε, εμείς κι εσείς. Είναι ένα φαινόμενο που λειτουργεί. It takes two to tango. Είναι κάτι που θέλει τους δημιουργούς και τους αποδέκτες και αυτοί μεταξύ τους αλληλεπιδρούν.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ξέρεις είναι πολύ όμορφο να έρχεται κάποιος μετά από μία συναυλία και να σου λέει: «ενώ δεν άκουγα jazz, δεν την είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση ή δεν είχα μέχρι τώρα τέτοια ερεθίσματα μουσικά και μέσα από την δική σας δουλειά με κάνατε να την δω με άλλο μάτι, να την ακούσω με άλλο αυτί».
Πέτρος Κλαμπάνης – Ναι, αυτό είναι ωραίο! Να προσηλυτίζεις, δηλαδή, νέους πιστούς. (γέλια) Είναι καθαρά μουσική και καλλιτεχνική ενέργεια. Αν κάτι είναι φτιαγμένο, έχει αγάπη, έχει γνώση, you can call it ‘jazz’, you can call it ‘bananas’. Δεν έχει σημασία. Είναι πραγματικό, έχει δύναμη. Προσελκύει και καταφέρνει να πείθει.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Το αυθεντικό έχει αυτή την ιδιότητα. Πείθει πάντα. Σε όποιο είδος και να το συναντήσεις.
Πέτρος Κλαμπάνης – Το είδος είναι δευτερεύον. Αν κάτι είναι αληθινό, όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Τι σημαίνει για σένα το κοντραμπάσο από άποψη μουσικής αλλά και αίσθησης; Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να κάνεις focus στο συγκεκριμένο όργανο;
Πέτρος Κλαμπάνης – Μου αρέσει που είναι διακριτικό αλλά έχει φοβερή δύναμη. Δηλαδή είναι ένα όργανο που δεν χρειάζεται να φωνάζει, δεν χρειάζεται να προσπαθεί. Έχει πολύ μεγάλη αξία και νομίζω πως αυτή είναι η γοητεία του: η χωρίς φιοριτούρες ισχύς του. Δεν είναι μελωδία, δεν σου «σκάει» άμεσα. Το νιώθεις πιο πολύ – εγώ τουλάχιστον – απ’ ό,τι το ακούς. Σου δημιουργεί την αίσθηση της γείωσης.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Έκανες λόγο πριν για την εικόνα που είχες για τη μουσική, όταν ήσουν παιδί. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα φαίνεται να παραμελεί τη μουσική ως αντικείμενο διδασκαλίας. Θέλω να μου πεις, πώς φαντάζεσαι ένα εκπαιδευτικό σύστημα, όπου η μουσική θα είχε βασικό ρόλο στη διδασκαλία των μαθητών;
Πέτρος Κλαμπάνης – Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι κάτι εύκολο το να δημιουργήσεις ομογενή τμήματα ανάλογα με το ταλέντο και την κλίση των μαθητών. Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα νομίζω. Ξεκινάει από το πόσο ταλέντο διαθέτει κανείς, πόσο ευαίσθητος μουσικά είναι ή τι είδους παιδεία έχει λάβει από την οικογένειά του. Δεν είναι εύκολο στοίχημα η μουσική εκπαίδευση. Χρειάζεται έναν μεγαλύτερο βαθμό φιλτραρίσματος για να λειτουργήσει. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα μέσα από μαθήματα ή ακόμα και από την χορωδία, η οποία μπορεί να υπάρξει με έναν τρόπο δημιουργικό, πιο παιχνιδιάρικο. Γενικά, στην Ελλάδα πάντα υπάρχει αυτή η σχέση εξουσίας – τουλάχιστον εγώ έτσι το βίωσα – μεταξύ δασκάλου και μαθητών. Ξέρεις, το «πάμε παιδιά τώρα να κάνουμε το κομμάτι της 17 Νοέμβρη», ας πούμε. Είναι λιγάκι αδιάφορο όλο αυτό. Από την άλλη, καταλαβαίνω και τους δασκάλους (και οι δυο μου γονείς είναι δάσκαλοι) και το τι «τέρατα» έχουν να αντιμετωπίσουν. Δεν είναι και για αυτούς εύκολη δουλειά.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Μου κάνει πάντως τρομακτική εντύπωση το ότι φτάνουν τα παιδιά να αποφοιτούν από το Λύκειο και δεν γνωρίζουν ποιες και πόσες είναι οι νότες στο πεντάγραμμο, παραδείγματος χάρη.
Πέτρος Κλαμπάνης – Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαθρό. Όλο αυτό το θέμα με τα ιδιαίτερα μαθήματα, τα φροντιστήρια, το άγχος των Πανελληνίων λες και είναι Ιερά Εξέταση αισθάνομαι πως είναι καθαρό bullying. Είναι λες και οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι γονείς να κάνουν bullying στα ίδια τους τα παιδιά, να τους καθορίσουν τι πρέπει να κάνουν. Το σύστημα δεν έχει καθόλου στοιχεία αυτοέκφρασης, να ρωτήσει δηλαδή «Εσύ, παιδί μου, τι είσαι; Τι γουστάρεις να κάνεις; Τι σε εκφράζει; Σε τι είσαι καλός; Τι σου λέει η καρδιά σου, η ψυχή σου, η φύση σου;». Όλο αυτό με κάποιον τρόπο έχει διαγραφεί και είναι τεράστιο λάθος για την ελληνική παιδεία. Και νομίζω πως ένας λόγος για τον οποίο έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει είναι αυτός: ότι δεν εκμεταλλευόμαστε την δυναμική των ανθρώπων. Χρειάζεται ένα σύστημα που να εκμεταλλεύεται την δυναμική των ανθρώπων και όχι που να καθορίζει τον δρόμο τους. Εμένα δεν μου τέθηκε ποτέ από το σχολείο η ερώτηση: «Πέτρο, εσύ τι θέλεις να κάνεις;». Πάντοτε όλο αυτό ήταν κάπως προκαθορισμένο. Χρειάζονται πιο πολλή ελευθερία οι νέοι. Το σύστημα να ακούσει τις ανάγκες τους και να εκμεταλλευτεί αυτή την ενέργεια που κρύβουν μέσα τους.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Σε μία χώρα που οι μισοί χορεύουν πάνω σε τραπέζια και οι άλλοι μισοί μετρούν την καριέρα μέσα από προβολές στο YouTube, ποιες είναι οι εναλλακτικές για έναν καλλιτέχνη που δεν επιλέγει να ακολουθήσει την μουσική πεπατημένη; Υπάρχει ουσιαστικός χώρος μακριά από αυτό;
Πέτρος Κλαμπάνης – Δεν είναι εύκολο. Θέλει χρόνο για να χτίσεις έναν «κόσμο». Αυτό το πράγμα είναι εντελώς θέμα marketing και έχει να κάνει με target group και τα λοιπά. Το target group αυτής της μουσικής, της δικιάς μου ή των συναδέλφων μου – ονόμασέ τους όπως θέλεις – ή τέλος πάντων ανθρώπων που δεν κάνουν mainstream μουσική είναι ένα πολύ περιορισμένο κοινό που μπορεί να την αντιληφθεί. Είναι σαν να έχεις ένα πολύ ευαίσθητο λουλούδι και να προσπαθείς να το καλλιεργήσεις μέσα στην κακοκαιρία. Ένα από τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν αυτό το στοίχημα επιτυχημένο είναι το να ταξιδεύεις, χρειάζεται μια εξωστρέφεια. Αν θα μπορούσα να προτείνω κάτι στους Έλληνες συναδέλφους μου, είναι αυτό. Να σκέφτονται την μεγάλη εικόνα. Η μουσική μας αφορά όλο τον κόσμο. Αφορά ανθρώπους στην Ιαπωνία, στην Κίνα, στην Αυστραλία. Και το όπλο είναι το Internet.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πέρσι το καλοκαίρι έκανες λόγο για κάποιο δικό σου project γύρω από την ελληνική παραδοσιακή μουσική, το οποίο έχεις στα σκαριά, όμως δεν ήθελες τότε να δώσεις περισσότερες πληροφορίες.
Πέτρος Κλαμπάνης – Εξακολουθώ να μην θέλω! (γέλια) Το δουλεύω πολύ και μέσα στο μυαλό μου και πρακτικά. Θα έχει να κάνει ουσιαστικά με έναν διάλογο ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και την σύγχρονη μουσική, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ από την δική μου οπτική – βασικά ακουστική! – γωνία.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Το έχεις βάλει χρονικά σε κάποιο άμεσο πλάνο;
Πέτρος Κλαμπάνης – Φέτος θα ξεκινήσουμε να το προετοιμάζουμε πιο πρακτικά, διότι θα είναι και οπτικό το περιεχόμενο εκτός από το audio, οπότε θέλει περισσότερη δουλειά. Ελπίζουμε πως το 2018 θα έχει ολοκληρωθεί και θα βγει κάποια στιγμή μέσα στο 2019. Αυτό δεν θα είναι το επόμενό μου βήμα. Το επόμενο θα είναι ξανά μουσικό, με δικές μου συνθέσεις μέσα στο 2018. Το project με την ελληνική μουσική θα έχει να κάνει πιο πολύ με διασκευές. Θα πάρω κάποια κομμάτια, θα τα δουλέψω και θα συνεργαστώ με Έλληνες παραδοσιακούς μουσικούς.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Στις 2 Μαΐου έρχεσαι στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, αν δεν κάνω λάθος, και στη συνέχεια κατηφορίζεις για Αθήνα.
Πέτρος Κλαμπάνης – Στην Θεσσαλονίκη θα γίνει παρουσίαση του νέου άλμπουμ και θα την κάνουμε με τον πιανίστα και τον ντράμερ του δίσκου και στην Αθήνα στις 4 Μαΐου στο Παλαιό Χρηματιστηρίου θα γίνει με τους δύο αυτούς μουσικούς συν ένα οκτέτο εγχόρδων.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Υπάρχει κάτι άλλο ανακοινώσιμο στη συνέχεια;
Πέτρος Κλαμπάνης – Ναι, φυσικά. Θα πάω Βερολίνο, θα παίξω στο Παρίσι και το καλοκαίρι θα κάνω μία περιοδεία στην Ελλάδα σε διάφορες πόλεις και νησιά. Σύντομα θα υπάρξει επίσημη ανακοίνωση με συγκεκριμένες ημερομηνίες.
ΠΕΤΡΟΣ ΚΛΑΜΠΑΝΗΣ
Chroma in Thessaloniki
Μαζί του ο Shai Maestro (πιάνο) και ο John Hadfield (κρουστά)
Τρίτη 2 Μαΐου, 21:00
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
ΠΕΤΡΟΣ ΚΛΑΜΠΑΝΗΣ
Chroma in Athens
Μαζί του ο Shai Maestro (πιάνο), ο John Hadfield (κρουστά) και ένα οκτέτο εγχόρδων
Πέμπτη 4 Μαΐου, 21:00
Παλαιό Χρηματιστήριο Αθηνών – Athens Exchange Market
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
