Στην παράσταση «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας» του Εθνικού Θεάτρου, υποδύεται τον Αντώνη Τάδε. Σαν χαρακτήρα δεν τον κατατάσσει στους «κόντρα ρόλους», αντίθετα υποστηρίζει ότι ο Αντώνης είναι όλοι εμείς· καθένας σε διαφορετικό βαθμό. Ο Μανώλης Μαυροματάκης, αναγνωρίζει τα λάθη του ως «δασκάλους» και δηλώνει πως συχνά επαναπροσδιορίζει την έννοια της «καλής ερμηνείας», που επιθυμεί ο ίδιος να δώσει. Παρόλο που έχει αποσπάσει σημαντικά βραβεία –μεταξύ αυτών και το βραβείο του Καλύτερου Ηθοποιού για τον ρόλο του στην ταινία «Ο Εχθρός μου», στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Νάσβιλ-, θεωρεί πως αυτά είναι απλώς ένα μέσο για να χορτάσουμε την ανάγκη μας για επιβεβαίωση. Είναι εκείνος ο ηθοποιός που πιστεύει ότι η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί με μικρά διαδοχικά βήματα.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Οι «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας» καταδεικνύουν άσχημες νεοελληνικές νοοτροπίες. Θεωρείτε πως καθώς το κοινό έρχεται αντιμέτωπο με την παράσταση άρα και με τον ίδιο του τον εαυτό, είναι σε θέση εν τέλη να αλλάξει ή πιστεύετε ότι συνήθως πράττει χειροκροτώντας και τα πράγματα μένουν ίδια;
Μανώλης Μαυροματάκης – Το να αλλάξει ο άνθρωπος μετά από μία παράσταση δεν έχει γίνει ποτέ. Όπως άλλωστε δεν πρόκειται και να γίνει. Το να του υπενθυμίσει όμως κάτι, που πιθανώς έχει ξεχάσει, προκαλώντας τον να έρθει σε μία συζήτηση με τον εαυτό του και με τους γύρω του, αυτό φυσικά είναι κάτι πιθανό. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα αλλάξει κατευθείαν. Δεν αλλάζουνε τα πράγματα από τη μία μέρα στην άλλη. Είναι πολύ βαθιά παγιωμένες οι νοοτροπίες. Συνήθως όταν μιλάμε για συνολική αλλαγή το κάνουμε για να αναβάλουμε την οποιαδήποτε προσπάθειά μας για αλλαγή. Γιατί δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα στις λεπτομέρειές της και κρυβόμαστε πίσω από γενικολογίες και ιδεοληψίες. Πρέπει να ξεκινάμε με μικρά βήματα στην αρχή, κάποιες μικρές διορθώσεις, προκειμένου να περάσουμε στο συνολικό.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Θεωρείτε λοιπόν, πως παρόλο που αντιλαμβανόμαστε τι κάνουμε λάθος σαν κοινωνία, δεν αλλάζει τελικά η κατάσταση;
Μανώλης Μαυροματάκης – Πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι έγινε πριν, και γιατί έγινε. Και ίσως τότε καταλάβουμε ότι αυτό που έγινε μπορεί και να μην είναι κάτι πάντα τόσο ολοκληρωτικά κακό. Γιατί το λάθος, ή τα λάθη μας είμαστε εμείς, δεν είναι ξένα, άλλων. Και πρέπει να σταθούμε πάνω τους, να τα κατανοήσουμε, να τα αφομοιώσουμε και από εκεί να ξεκινήσουμε τις διορθώσεις μας και όχι από κάτι άλλο ξένο προς εμάς που θέλουν κάποιοι άλλοι να μας επιβάλουν. 
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Το ονοματεπώνυμο του χαρακτήρα που ενσαρκώνετε είναι Αντώνης τάδε. Ποιος νεοέλληνας είναι ο τάδε;
Μανώλης Μαυροματάκης – Όλοι. Είναι όλοι μας σε ένα βαθμό. Όταν ψάχνουμε συνεχώς μόνο το δίκιο μας μέσα σε μία κατάσταση δύσκολη. Ζητάμε να μας δώσουν συνεχώς μόνο το δίκιο μας με βάση τα παλιά δεδομένα. Είμαστε οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το πώς η ζωή μας έφτασε μέχρι εδώ, και εμμένουμε στο να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με τα παλιά δεδομένα. Και μάλιστα δεν ερχόμαστε καν αντιμέτωποι με αυτά τα παλιά δεδομένα με τρόπο δυναμικό, αλλά επιλέγουμε να κρυβόμαστε πίσω από αυτά.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Έχετε χαρακτηρίσει τη Λυδία Κονιόρδου ως «μαμά-δασκάλα» σας. Άλλους δασκάλους έχετε;
Μανώλης Μαυροματάκης – Έχω ένα φίλο, τον Κώστα Καλημέρη, απ’ τον οποίο έμαθα πολλά. Αλλά κι από πολλούς ανθρώπους μπορείς να παραδειγματιστείς και από την άποψη αυτή μπορείς να πεις πως ο καθένας κάτι σου διδάσκει. Όταν μάλιστα συμπεριφορά κάποιου, η καθημερινότητά του συμφωνεί με αυτά που υποστηρίζει, όταν δηλαδή το πείραμα επιβεβαιώνει τη θεωρία, τότε μπορούμε να πούμε ότι το μάθημα ολοκληρώνεται.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Τηλεοπτικές σειρές όπως το «Ταμάμ» θεωρείται πως εν τέλη παίζουν ρόλο στην εξοικείωση-συμφιλίωση με τον άνθρωπο της διαφορετικής κουλτούρας και θρησκείας;
Μανώλης Μαυροματάκης – Ναι φυσικά. Αυτός ήταν ο σκοπός της σειράς και γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα να το κάνω. Επίσης ήταν μία σειρά καλογραμμένη και με χιούμορ. Και ήταν πολύ καλοί και οι συνεργάτες μου.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ποιος είναι ο πιο αντιφατικός σε σχέση με εσάς χαρακτήρας που έχετε ενσαρκώσει είτε στο σανίδι είτε μπροστά στον τηλεοπτικό φακό;
Μανώλης Μαυροματάκης – Δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ κάποιον συγκεκριμένο, οι πιο πολλοί ήταν έτσι. Γενικά όμως προσπαθώ να τους φέρνω όσο γίνεται πιο κοντά μου. Ψάχνω να βρω στοιχεία τους που μπορεί να τα έχω και εγώ. Όλοι μας έχουμε τα πάντα μέσα μας. Με τη μελέτη και τη συζήτηση με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, ψάχνεις να βρεις μία άκρη με τον χαρακτήρα που καλείσαι να υποδυθείς. Το θέμα είναι να κυλήσει το ποτάμι, να βρεις κάποια στιγμή την κοίτη ώστε να αρχίσει να κυλάει όλο αυτό το υλικό που έχεις συγκεντρώσει μέσα από τις πρόβες και τις συζητήσεις. Να καταφέρεις να το συνδυάσεις και να το συνθέσεις, αφού έχεις περάσει από το στάδιο εκείνο της ανάλυσης.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Ο Αντώνης Τάδε, πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προσωπικότητα;
Μανώλης Μαυροματάκης – Ο Αντώνης είναι ο ορισμός του αντιφατικού χαρακτήρα. Μπορεί να είναι ταυτόχρονα συμπαθής και αντιπαθής. Ωστόσο δεν θα έλεγα ότι σαν χαρακτήρας είναι τελικά πολύ μακριά από εμένα, ούτε ότι με δυσκόλεψε, αφού δεν θα τον χαρακτήριζα ως ένα «κόντρα ρόλο». Είναι ένας χαρακτήρας άλλωστε, καλογραμμένος και αυτό είναι κάτι που με διευκόλυνε για να τον φέρω πιο κοντά σε εμένα.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Το σύνδρομο του «καλού μαθητή», σας συνόδευσε από το Πολυτεχνείο μέχρι και το θέατρο (για ένα χρονικό διάστημα). Ποια ήταν η αφορμή για να συνειδητοποιήσετε το ακατόρθωτο της τελειότητας και να σταματήσετε να την επιδιώκετε;
Μανώλης Μαυροματάκης – Από το νηπιαγωγείο θα σου έλεγα, από την πρώτη δημοτικού! Οι αιτίες είναι πολλές, αλλά το βασικό είναι ότι όλη αυτή η προβληματική κατάσταση κάποια στιγμή αρχίζει να έχει αντίκτυπο στο ίδιο σου το σώμα. Σε χτυπάει. Το ίδιο σου το σώμα τελικά θα κουραστεί και δεν θα το αντέχει. Αυτό είναι που θα σε σταματήσει.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Η αριστεία είναι ταμπού τελικά στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
Μανώλης Μαυροματάκης – Δεν νομίζω ότι είναι αυτή το πιο μεγάλο μας πρόβλημα. Καλύτερα να γίνουμε όλοι άριστοι, από τα να καταδιώκουμε τους λίγους. Αλλά πάλι μπλέκουμε με την «τελειότητα» Θέλει πολλή ανάλυση το πράγμα, ας το αφήσουμε.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Έχετε την απαίτηση από τον εαυτό σας, να ενσαρκώνει μονάχα «καλούς ρόλους». Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που κατατάσσουν έναν ρόλο στους «καλούς»;
Μανώλης Μαυροματάκης – Δεν απαιτώ, απλώς το θέλω κι εγώ, όπως και κάθε ηθοποιός. Να παίζουμε καλούς ρόλους, σε καλά έργα και καλές παραστάσεις, με καλούς συμπαίκτες και καλό σκηνοθέτη και να αμειβόμαστε και καλά. Για μένα καλοί είναι οι ρόλοι, τα έργα και οι παραστάσεις που σου επιτρέπουν, σε σένα που παίζεις αλλά και στο θεατή που παρακολουθεί, να μεταφερθείτε σε μια περιοχή πέρα από αυτό που λέγεται ή διαδραματίζεται επάνω στη σκηνή. Μια περιοχή πολύ πιο διαφορετική, πολύ πιο προσωπική για τον καθένα, αλλά καθόλου ιδιωτική. Όσο πιο βαθιά προσωπική είναι αυτή η περιοχή τόσο και πιο δημόσια είναι τελικά. Τότε η θεατρική σκηνή παύει να είναι πεδίο μικρών διαπροσωπικών συγκρούσεων και μετατρέπεται σε πραγματικό δημόσιο χώρο, όπου ο καθένας μπορεί να βρει τη θέση του. Τότε καταλαβαίνουμε πως και τα πιο βαθιά προσωπικά μας συναισθήματα δεν είναι ιδιωτικά, αλλά συνδέονται στενά με τα αντίστοιχα του διπλανού μας..jpg)
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – «Les Traducteurs». Η γαλλική ταινία του σκηνοθέτη Regis Roinsard, στην οποία συμμετείχατε μαζί με ηθοποιούς από άλλες εννέα χώρες. Τι διαφορετική γεύση σας άφησε η συμμετοχή σας σε αυτή την παραγωγή;
Μανώλης Μαυροματάκης – Ήταν πολύ πιο οργανωμένα τα πράγματα. Και μεγαλύτερη οικονομική άνεση και πιο εξελιγμένο «know how». Εκείνο όμως που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι εκεί σε επίπεδο επαγγελματικό υπάρχει μία γενναιοδωρία. Αν κάνεις καλά τη δουλειά σου θα σου το ανταποδώσουν, θα σου το επιστρέψουν, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει εδώ όπου είναι λίγο πιο συμπλεγματικές οι συμπεριφορές, ενίοτε…
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Κατά τη διάρκεια της πορείας σας στον χώρο του θεάτρου έχετε υπάρξει νικητής βραβείων και αποδέκτης πολύ καλών κριτικών για τις ερμηνείες σας. Πόσο βαρύ φορτίο είναι ένα βραβείο ή μία καλή κριτική για την επόμενη δουλειά σας; Αυξάνει θα λέγατε την πίεση για ένα αποτέλεσμα αντίστοιχο του προηγούμενου; Και γενικά τα βραβεία παίζουν κάποιο ρόλο;
Μανώλης Μαυροματάκης – Ναι σίγουρα ισχύει και αυτό λίγο, απλά θεωρώ ότι κάθε φορά επαναπροσδιορίζεται τι θεωρώ εγώ καλό από τον εαυτό μου. Αν μείνεις στο ίδιο επίπεδο, στην ίδια ποιότητα «καλού», όπως ήσουν και πριν δέκα χρόνια για παράδειγμα, εκεί τα πράγματα σίγουρα θα αρχίσουν να μπερδεύονται. Τα βραβεία δεν παίζουν και τον σημαντικότερο ρόλο, αλλά σου δίνουνε την αίσθηση ότι χορταίνεις κι έτσι ησυχάζεις κάπως από την διαρκή ανάγκη της επιβεβαίωσης. Είναι για να χορτάσουν λιγάκι αυτό το αχόρταγο μέσα μας που διαρκώς αποζητά την αναγνώριση. Καλό είναι πάντως να συνδέεσαι και λίγο με τον εαυτό σου, και να μη συναρτάς τα πάντα από την επιβεβαίωση, κάτι καθόλου εύκολο, δεδομένης και της φύσης της δουλειάς μας.
Ελεάννα Σκιαδά (Lavart) – Έχετε δηλώσει σε προηγούμενη συνέντευξή σας ότι «η αγάπη είναι δράση». Για τον εαυτό σας, για τον Μανώλη, θα λέγατε ότι καταφέρνει να ανταπεξέρχεται, εν μέσω και δύσκολων ωραρίων, επαρκώς στη δράση που απαιτείται για να καταφέρει να αγαπήσει και να αγαπηθεί;
Μανώλης Μαυροματάκης – Προσπαθεί. Την επόμενη φορά θα σας δώσω το τηλέφωνο κάποιου προσώπου να ρωτήσετε αν τα έχω καταφέρει.
Συνέντευξη: Ελεάννα Σκιαδά (Lavart)
fxgdyiuhgfdxfhiugyftdhrgfhtyg
