Συναντήσαμε τον Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου στο Βιδάνιο, στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν το live με το Γκιντίκι. Πρόκειται για το ένα από τα τρία μουσικά σχήματα που συμμετέχει. Ναι, τρία! Λάργκο, Γκιντίκι και Transidelia. Διαφορετικές μουσικές, διαφορετικές δημιουργίες, διαφορετική αύρα. Ο Κωνσταντής είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, έμπνευση και λαχτάρα για τη μουσική και το δείχνει με κάθε τρόπο. Παραδοσιακή μουσική μα και ηλεκτρικός ήχος, δημιουργία μα και διασκευές, συναυλίες μα και κινηματογράφος. Τα υπόλοιπα παρακάτω…
Ελένη Σινάκου (Lavart): Η λέξη «Λάργκο» είναι ιταλική λέξη και σημαίνει “αργό παίξιμο μουσικής”. Τι σημαίνει για σένα;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Λάργκο για μένα… Στην αρχή ήταν μια κενή λέξη καθώς Θεωρία Μουσικής δεν ξέρω και, έτσι δεν ήξερα τι σημαίνει ως μουσικός όρος. Πλέον έχει αποκτήσει το νόημα που έχουμε σαν σχήμα. Προσωπικά, μόλις σκέφτομαι Λάργκο, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Για μένα είναι αυτός ο κόσμος που έχουμε δημιουργήσει με τα παιδιά. Στο άκουσμα και μόνο μου βγάζει κάτι κινηματογραφικό. Αυτός ήταν και ο λόγος που το επιλέξαμε με το υπόλοιπο σχήμα και το αποφασίσαμε όλοι μαζί.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Στον καινούργιο σας δίσκο «Τα Λάθη», μεταξύ άλλων, έγραψαν στίχους για κάποια κομμάτια ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Social Waste αλλά και ο Γιώργος Κοκτσίδης. Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τις συνεργασίες σας;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Όταν πιστεύουμε ότι αυτό που θα βγει από τη συνεργασία θα είναι κάτι το οποίο θα είναι τουλάχιστον ικανοποιητικό, ανν όχι πολύ καλύτερο από το να το κάναμε μόνοι μας. Διότι αυτό είναι το κριτήριό μας. Γιατί, όταν συνεργάζεσαι με ανθρώπους, θέλεις να κάνουν καλύτερα από εσένα αυτό που εσύ δεν μπορείς να κάνεις τόσο καλά. Ο Θανάσης βέβαια δεν έγραψε στίχους, αλλά διασκευάσαμε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του. Στίχους είχε δώσει στον προηγούμενο δίσκο (Λάργκο).
Ελένη Σινάκου (Lavart): Τόσο στον καινούργιο δίσκο, όσο και στον πρώτο σας, υπάρχουν και ορχηστρικά κομμάτια. Τι θέλετε να εκφράσετε μέσα από αυτά;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Δεν νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο τι θέλει να εκφράσει κάποιος με ένα ορχηστρικό κομμάτι. Περισσότερο εικόνες και συναισθήματα που είχε όταν το έγραφε ή και αυτά που βγήκαν στην πορεία. Και για τον κάθε έναν που τα ακούει, είναι κάτι διαφορετικό.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Είναι πιο δύσκολο να γράψεις ορχηστρικό παρά ένα κομμάτι με στίχους;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Εξαρτάται. Για μας είναι πιο δύσκολο να γράψουμε κομμάτι με στίχους, γιατί κανείς από εμάς δεν γράφει, στην ουσία, στίχους. Και τα δύο έχουν τα κολπάκια τους. Δηλαδή, και στο ορχηστρικό κομμάτι πρέπει να φτιάξεις μια δομή που να στέκεται από μόνη της, να μην κουράζει. Με τους στίχους πάλι, πρέπει να αναπνέει το κομμάτι, να δίνεις στους στίχους χώρο και να στηρίζει η μουσική αυτά που λένε οι στίχοι.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Ταυτόχρονα σε βλέπουμε και στο Γκιντίκι, μια μπάντα που παίζει παραδοσιακή μουσική και στην οποία συμμετέχουν μουσικοί από τους Λάργκο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συνεργάζεσαι με τους ίδιους ανθρώπους σε διαφορετικά σχήματα;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Πάρα πολύ εύκολο. Με τα παιδιά που είμαστε στο Γκιντίκι, και ιδίως με τον Τάσο, που είναι και στους Λάργκο, είμαστε πρώτα από όλα φίλοι και μετά συνεργάτες. Κάναμε παρέα, παίζαμε μουσική και κάπως έτσι προέκυψαν τα σχήματά μας. Επομένως, μακάρι να ήταν όλες οι συνεργασίες τέτοιες.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Ποιες πλευρές του εαυτού σου, θα έλεγες πως σου καλύπτει η συμμετοχή σου σε κάθε ένα από αυτά τα group;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Οι Λάργκο έχουν να κάνουν με δική μας δημιουργία, επομένως καλύπτουν αυτή μας την ανάγκη, τη δημιουργική. Όπως και τα τραγούδια που γράφω εγώ. Με το Γκιντίκι, η επαφή με την παράδοση και τον κόσμο μέσα από αυτή είναι φοβερή. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα είμαι σε ένα σχήμα που παίζει διασκευές. Πιο παλιά το κατέκρινα κιόλας. Έλεγα «Τι διασκευές; Γράψτε τη δική σας μουσική». Αλλά τελικά βλέπω ότι όντως σε γεμίζει και αυτό, όπως και τον κόσμο. Γιατί, εντάξει, το κάνουμε και δικό μας.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Πόσο σημαντική είναι για σένα η παραδοσιακή μουσική;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Αρχικά, να σου πω ότι μέχρι και πριν από 4 – 5 χρόνια που ξεκινήσαμε το Γκιντίκι, όταν άκουγα κλαρίνο μου ερχόταν να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ξαφνικά, μέσα από την επαφή μου με τα παιδιά, που είχαν ξεκινήσει πριν από μένα να παίζουν, επειδή τα έπαιζαν με μια άλλη οπτική, λίγο πιο αστική, ας πούμε, κατάφερα να δω αυτές τις μελωδίες που δεν μου άρεσαν και να προσέξω τους στίχους με μια οπτική που ήταν πιο κοντά στη δική μου. Τότε άρχισα να νιώθω πως γκρεμίζεται ο κόσμος μου και ότι τρέμει η γη κάτω από τα πόδια μου. Είναι σα να συνδέθηκα με το παρελθόν κατευθείαν και να κατάλαβα που είμαι και ποιος είμαι. Μετά από εκεί έπαθα τη ζημιά και δεν μπορώ να βγάλω το παραδοσιακό από τη ζωή μου.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Πρόσφατα, δημιουργήσατε και μία τρίτη μπάντα, τους Transidelia. Συμμετέχουν τόσο μέλη από τις άλλες δύο μπάντες, όπως ο Τάσος Κουφοδήμος, ο Κωνσταντίνος Λάζος και ο Χρήστος Δάνας, ενώ προστέθηκαν ο Στέλιος Γκόγκολ και ο Γιάννης Ριζόπουλος. Ποια ήταν η ανάγκη που οδήγησε στη δημιουργία αυτού του σχήματος;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Με το Γκιντίκι, καταρχάς, εμείς παίζουμε παραδοσιακά, αλλά τα φανταζόμαστε πιο ροκ. Όσοι μας έχουν ακούσει ίσως μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Υπήρξε μία πρόσκληση από το Studio ΑΧΟΣ, όπου συμμετέχω κι εγώ λόγω του πατέρα μου στην προκειμένη περίπτωση. Ξεκίνησε ένα project με επεισοδιάκια από διάφορους μουσικούς που προσεγγίζουν την παραδοσιακή μουσική με εναλλακτικό τρόπο και μας πρότεινε να πάμε ως Γκιντίκι. Εκεί, λοιπόν, για να το παραλλάξουμε λίγο, εγώ έπιασα ηλεκτρική κιθάρα και βγήκε κάτι τελείως διαφορετικό, το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ. Είναι σαν να λέμε ότι με το Γκιντίκι παίζουμε τη μουσική και τη φανταζόμαστε σα να παίζουμε με τους Transidelia, μία μουσική, δηλαδή, πιο ροκ και ψυχεδελική. Επομένως, μας άρεσε όλους, βρήκαμε μία κοινή τομή και αποφασίσαμε να το πάμε ένα βήμα παρακάτω, να το κάνουμε σχήμα και να το τρέξουμε.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Τι σου προσφέρει ο πειραματισμός με τη μουσική; Και τι νομίζεις ότι λαμβάνει το κοινό ακούγοντας γνωστά παραδοσιακά κομμάτια εμπλουτισμένα με ηλεκτρικούς ήχους;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Σε μένα, ευχαρίστηση κατά βάση. Περνάω πάρα πολύ καλά. Ψυχανάλυση, το οποίο είναι πολύ βασικό. Σχετικά με το κοινό, νομίζω ότι ο καθένας καταλαβαίνει τα δικά του. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι κοινό που αντιλαμβάνεται ο κόσμος που τα ακούει.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Από τι εμπνέεσαι;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Κατά βάση από κοινωνικοπολιτικά γεγονότα. Ας πούμε, εδώ και δύο χρόνια αυτό που υπάρχει στο μυαλό μου είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη. Πολλές φορές, όταν γράφω ορχηστρικά, έχω αυτό το πράγμα στο μυαλό μου, τους πρόσφυγες. Βέβαια, πολλές φορές είναι κάτι αόριστο. Δεν ξέρω ούτε εγώ. Πιάνω την κιθάρα και, ανάλογα με τη διάθεσή μου εκείνη τη στιγμή, βγαίνει και κάτι.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Είτε ως Λάργκο, είτε ως Γκιντίκι σας έχουμε δει να συμμετέχετε σε φεστιβάλ και συναυλίες αλληλεγγύης. Τι συναισθήματα σου δημιουργούνται μετά από αυτά τα live; Και κατά πόσο αυτή η συμμετοχή συνδέεται με το δικό σου επίπεδο αισιοδοξίας;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Κυρίως χαρά, ειδικά όταν πηγαίνει καλά το live. Θεωρώ ότι, όταν οι άνθρωποι μας καλούν να συμμετέχουμε σε τέτοιες συναυλίες ή φεστιβάλ, μας κάνουν τιμή να μας αφήσουν να τους βοηθήσουμε και εμείς λίγο στο σκοπό τους. Διότι, το θεωρώ πολύ σημαντικό πως κάποιοι άνθρωποι ρισκάρουν πολλά πράγματα για να τρέξουν θέματα που δεν τους αφορούν άμεσα. Οπότε, χαρά και τιμή. Όσο για την αισιοδοξία, δεν νομίζω ότι συνδέεται, γιατί δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος. Όταν βλέπεις ανθρώπους να κάνουν πράγματα, είναι κάτι αισιόδοξο σίγουρα, αλλά πολλές φορές βλέπεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Για παράδειγμα, ο κόσμος θα έρθει για μία συναυλία, αλλά δεν θα πάει σε μία πράξη αλληλεγγύης που δεν περιλαμβάνει μουσική. Αυτό με προβληματίζει και με απογοητεύει μερικές φορές. Από την άλλη, και αυτό είναι μια βοήθεια, καθώς γίνεται γνωστός ο σκοπός, βοηθάμε οικονομικά, αλλά νομίζω ότι δεν είναι αυτή η ουσία.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Ποια είναι η σχέση σου με το κοινό; Υπάρχει διαφοροποίηση στο κοινό των Λάργκο και του Γκιντίκι;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Θα ήθελα να έχω καλή σχέση με το κοινό, αλλά έχω πολλές άμυνες μέσα μου και δεν τα καταφέρνω πολύ καλά. Ντρέπομαι με άλλα λόγια. Αναφορικά με τη διαφοροποίηση, δεν έχει να κάνει με το κοινό, αλλά με τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τον κόσμο. Με το Γκιντίκι δεν ένιωσα άγχος σε καμία συναυλία από την πρώτη στιγμή, αν και γενικά αγχώνομαι σαν άνθρωπος. Αυτό συνέβη, γιατί παίζουμε μία μουσική δυνατή, η οποία αγγίζει τους ανθρώπους σε μεγάλο βαθμό και δεν νιώθουμε την ίδια ευθύνη, όπως όταν παίζουμε δικές μας μουσικές. Φυσικά, όμως, παίζει ρόλο και το πώς το κοινό αντιμετωπίζει αυτές τις μουσικές.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Ο πατέρας σου, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, είναι γνωστός τόσο για την ταπεινότητά του όσο και για τις σπουδαίες του δημιουργίες. Σε έχει επηρεάσει είτε στον επαγγελματικό είτε στον προσωπικό τομέα, και σε ποιο βαθμό;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Εννοείται. Και μάλιστα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Αλλά είμαι τόσο μέσα σε αυτό, που δεν μπορώ να κρίνω τον βαθμό. Βέβαια, υπάρχουν και διαφωνίες. Σκέψου ότι έχουμε διαφορετική προσέγγιση στη μουσική, οπότε μερικές φορές, όταν συζητάμε ένα θέμα, προκύπτουν και διαφωνίες.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Σε σχέση με τον πατέρα σου, ο οποίος είναι ένας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, κατά πόσο θεωρείς ότι εσύ είσαι έστω λίγο περισσότερο από αυτόν; Συνηθίζεται η επόμενη γενιά να είναι πιο ανοιχτόμυαλη από την προηγούμενη…
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Δεν πιστεύω ότι ισχύει αυτό, γιατί, αν ήταν έτσι τα πράγματα, θα πηγαίναμε από το καλό στο καλύτερο, αλλά δεν πάμε. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι είναι ανοιχτόμυαλοι και στην πορεία γίνονται κλειστόμυαλοι. Δηλαδή, όταν είσαι νέος, με όρεξη για ζωή, βλέπεις τα πράγματα πιο ανοιχτά μέχρι που μεγαλώνεις και συντηρητικοποιείσαι. Αυτό γίνεται συνήθως. Δεν θεωρώ ότι είμαι πιο ανοιχτόμυαλος από τον πατέρα μου, πάντως. Έχει αυτός τις απόψεις του, έχω κι εγώ τις δικές μου, οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω. Θεωρώ, όμως, ότι δεν έχει συντηρητικοποιηθεί, όπως συνήθως οι άνθρωποι σε αυτή την ηλικία.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Είπες ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα αν ήμαστε περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, αλλά δεν πηγαίνουν. Ποιο είναι το κριτήριο για αυτή την αξιολόγηση;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Τα πράγματα είναι στάσιμα. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος ήταν πάντα έτσι, απλά άλλαξαν τα μέσα για να κάνει αυτά που κάνει. Δηλαδή, πάντα εκμεταλλευόταν ο ένας τον άλλο, πάντα υπήρχε ισχυρός και αδύναμος – που παλιότερα είχε να κάνει με τους μύες και όχι με την οικονομική δύναμη – οι γυναίκες σχεδόν πάντα ήταν καταπιεσμένες, τα ζώα τα χρησιμοποιούσαν για να κάνουν ευκολότερη τη ζωή τους. Απλά πλέον άλλαξαν τα μέσα που γίνεται αυτό. Ο άνθρωπος για μένα είναι από τα χειρότερα ζώα, αλλά πιστεύω πως μπορεί να αλλάξει αυτή του τη φύση. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αλλιώς τα πράγματα και προσπαθούν για αυτό.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Ποιες πρακτικές θεωρείς ότι έχουν αποτέλεσμα πλέον;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Θεωρώ ότι οι πρακτικές πρέπει να αλλάξουν, γιατί αυτές που εφαρμόζονται τώρα δεν έχουν μεγάλα αποτελέσματα. Πλέον και να κάνεις μια πορεία, δεν θα αλλάξει κάτι. Βέβαια, αν ήταν τόσο εύκολη η απάντηση, θα ήταν εύκολο να γίνει και πράξη. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στις τέχνες και κυρίως στη μουσική, γιατί δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς, είναι κάτι άυλο, μπαίνει μέσα σου και σε επηρεάζει χωρίς να το καταλάβεις. Επίσης, το μποϊκοτάζ είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο και θα έπρεπε να το χρησιμοποιούμε με οτιδήποτε διαφωνούμε. Τέλος, ένα είδος πολέμου που έχει ουσία είναι ο κυβερνοπόλεμος, δηλαδή με το ίντερνετ. Αν θέλεις να χτυπήσεις το σύστημα, θα του κάνεις μεγαλύτερη ζημιά μέσω ίντερνετ, όπως τα Wikileaks που βλέπουμε. Όλα αυτά, θεωρώ, ότι είναι τρόποι αντίδρασης που μπορούν να φέρουν την αλλαγή. Κι αυτό, γιατί, όταν βλέπουμε ότι οι τρόποι που χρησιμοποιούμε δεν φέρνουν αποτέλεσμα, αλλά πέφτει κιόλας η απόδοσή τους, θα πρέπει να αναζητήσουμε νέους.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Η μουσική για σένα είναι έρωτας, είναι αγάπη;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτές τις δύο λέξεις. Δεν εκφράζεται καν. Βασικά, είναι ένας λόγος για ζω.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου και τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Πως τη φαντάζομαι ή πως θα ήθελα να είναι; Θα ήθελα να ασχολούμαι με το soundtrack λίγο παραπάνω. Το αγαπώ πολύ και με ενδιαφέρει περισσότερο από όλα. Αγαπάω και τα σχήματα, αλλά θα ήθελα να μπω περισσότερο στον χώρο του κινηματογράφου. Έχω κάνει κάποια βήματα και συνεργασίες αναφορικά με αυτό. Επίσης, θα ήθελα να παίζω μουσική, να περνάω καλά και να μην αναγκάζομαι να κάνω μία δουλειά που δεν μου αρέσει μόνο και μόνο για να βγάζω χρήματα.
Ελένη Σινάκου (Lavart): Ποια είναι η σχέση σου με τον θάνατο;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Τελευταία, καλή. Σκέφτομαι ότι όταν πεθάνω, θα γίνω χώμα και θα φυτρώσει κάποιο δέντρο, οπότε θα είμαστε μια χαρά. Κάπως νιώθω μια επικοινωνία και μια εξοικείωση με τη φύση, και έτσι, όταν το σκέφτομαι, είναι πιο χαλαρά τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου σχετικά με τον θάνατο και δεν βλέπω τα πράγματα τόσο μάταια. Για αυτό το λόγο με βλέπω στο μέλλον να μένω σε κάποιο χωριό.
Συνέντευξη: Ελένη Σινάκου (Lavart)
Για τις εμφανίσεις και τα νέα των Λάργκο, Γκιντίκι και Transidelia μπορείτε να ενημερώνεστε από τις παρακάτω σελίδες του Facebook:
Λάργκο: https://www.facebook.com/largoband/
Γκιντίκι: https://www.facebook.com/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%B9-Gintiki-821449321271334/
Transidelia: https://www.facebook.com/Transidelia/
Για τον καινούργιο δίσκο των Λάργκο, “Τα Λάθη”, μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ:
