Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι λίγο πολύ γνωστός και για τα τραγούδια του αλλά και για τη στάση του. Ο Φοίβος έχει άποψη και την εκφράζει, έχει επιχειρήματα και τα καταθέτει, είναι πολυσχιδής και υπερδραστήριος, δεν έχει ελεύθερο χρόνο μα είναι σα να έχει άπλετο καθώς αγαπάει όλα αυτά με τα οποία ασχολείται. Οι ακραίες απόψεις δεν τον ικανοποιούν καθόλου, είναι θαρραλέος και λαμβάνει τη μία πρωτοβουλία μετά την άλλη. Από τα μουσικά “κλαδικά” και το ζήτημα με την ΑΕΠΙ μέχρι την Ταράτσα του που αν συνεχίσει το project με τον ίδιο ζήλο δε θα αργήσουμε να μιλάμε για μουσικό θεσμό, όμως μέχρι και παιδικές παραστάσεις που μάλιστα στις 12 και 13 Μαΐου παρουσιάζει την παράσταση με τίτλο: Πες μου τ’όνομά σου. Μα πάνω απ’ όλα ο Δεληβοριάς είναι αισιόδοξος. Τουλάχιστον αυτό συμπέρανα όταν μου είπε ότι πιστεύει πως η επόμενη δεκαετία θα ξεκινήσει με λίγο καλύτερους όρους, με μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και μεγαλύτερη συναίσθηση για το τι τραβάει ο διπλανός μας… Οι αισιόδοξοι άνθρωποι, λοιπόν, είτε επαληθευτούν, είτε όχι, σημασία έχει, και αυτό το θεωρώ πολύ σοβαρό, ότι δίνουν μία ροπή προς κάτι πιο φωτεινό, πως εμπνέουν κουράγιο και θέληση για τη ζωή, και αυτή η ροπή δεν μπορεί πάρα να είναι, ας μην πω ελπιδοφόρα, ας πω ροπή κατάφασης. Όπως είχε πει και ο Λιαντίνης…”Ένα μήνυμα κατάφασης και δύναμης και αισιοδοξίας θέλουμε να δώσουμε”.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Φοίβο καλησπέρα, κατ’ αρχάς «Ταράτσα» θα έχουμε φέτος;
Φοίβος Δεληβοριάς: Βεβαίως και θα έχουμε! 6 Ιουνίου ξεκινάμε. Θα παίξουμε, πάλι, όλο τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Και μάλιστα φέτος, εκτός από τις δικές μου παραστάσεις, έχω προσθέσει και μια νέα μέρα, τη Δευτέρα, στην οποία θα καλώ έναν αγαπημένο συνάδελφο για να κάνει μια συναυλία δική του, κατά δική μου ειδική παραγγελία.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Κάτι που του παραγγέλνεις εσύ στην Ταράτσα…να φανταστώ κάτι που θα είναι μακριά από το ρεπερτόριο του;
Φοίβος Δεληβοριάς: Μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από το ρεπερτόριο του ή να είναι μια χρήση του ρεπερτορίου του πολύ παράξενη, ιδωμένη από τα δικά μου μάτια. Επίσης, τις Παρασκευές, θα λειτουργεί ως σινεμά, θα ανοίξω επιτέλους το δικό μου σινεμαδάκι, λεπτομέρειες σύντομα. Τέλος, παράλληλα με την έναρξη των φετινών παραστάσεων, κυκλοφορεί από την Feelgood και ο δίσκος με τα τραγούδια του περσινού καλοκαιριού της Ταράτσας. Οι περσινοί μουσικοί καλεσμένοι μου ήρθαν στο στούντιο και μαζέψαμε τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές στιγμές σε ένα δίσκο.
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Καθώς ανέτρεχα σε παλαιότερα τραγούδια σου, στάθηκα, αυτή τη φορά, λίγο περισσότερο στην Επέτειο. Σε έναν στίχο λες χαρακτηριστικά: «Γιατί ξέρει, πως την πάτησε ξανά»…και έτσι θυμήθηκα ότι σε μια παλαιότερη συνέντευξη που κάναμε – πριν 2 χρόνια περίπου –, όταν σε ρώτησα ποιος είναι ο εθνικός μαλάκας για το 2016, αυτό που μου απάντησες είναι «Οι φανατισμένοι ψηφοφόροι του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015. Αν υπάρχει καλύτερος ορισμός για τον ηλίθιο απ’ αυτόν, εγώ, δεν τον ξέρω». Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω τώρα, λοιπόν, είναι τι θα πρέπει να κάνουν ή να μην κάνουν κατά τη γνώμη σου τα παιδιά της νέας γενιάς, ώστε να μην είναι οι επόμενοι εθνικοί μαλάκες;
Φοίβος Δεληβοριάς: Να αντιμετωπίζουν πάντοτε με καχυποψία τις φούσκες, τις κρίσεις, αλλά και τις οποιεσδήποτε συνταγές σωτηρίας, απ’ όπου και αν προέρχονται. Είτε προέρχονται από φιλοεπιχειρηματικά είτε από φιλοκρατικά στόματα είτε από αρχηγούς κομμάτων είτε από πνευματικούς ανθρώπους. Πρέπει να φροντίζουν όσον αφορά την προσωπική τους εκπαίδευση αλλά και τον τρόπο που κινούνται ως πολίτες, να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μην εγκλωβίζονται σε εκβιαστικά διλήμματα και ομηρίες, όπως αυτές στις οποίες μας έδεσαν από το 2010 κι έπειτα. Πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε τι οδηγεί σε μια φούσκα, ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε και τις κρίσεις και τα πιστόλια στον κρόταφο που θα ακολουθήσουν.
Η μαζική εξάρτηση από το εύκολο, αυτό που σου υπόσχεται την εύκολη και γρήγορη λύση δεν έχει να κάνει με το ΙQ, αλλά με ένα είδος κουλτούρας. Αυτή η κουλτούρα διαχέεται παντού, από τα σήριαλ μέχρι τα κοινωνικά δίκτυα, σου προσφέρεται δωρεάν ως «ξεκούραση», ως μια δίοδος για να ζήσεις λίγο πιο εύκολα.
12 και 13 Μαΐου η παιδική μουσική παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά, στη Θεσσαλονίκη
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Αυτή η εξυπνάδα θα έλεγες ότι έχει να κάνει και με εγκεφαλικές δυνατότητες ή αναφέρεσαι αποκλειστικά στο σε ένα σύστημα εκπαίδευσης;
Φοίβος Δεληβοριάς: Όχι, δεν είναι κάποια μαζική ηλιθιότητα το θέμα. Η μαζική εξάρτηση από το εύκολο, αυτό που σου υπόσχεται την εύκολη και γρήγορη λύση δεν έχει να κάνει με το ΙQ, αλλά με ένα είδος κουλτούρας. Αυτή η κουλτούρα διαχέεται παντού, από τα σήριαλ μέχρι τα κοινωνικά δίκτυα, σου προσφέρεται δωρεάν ως «ξεκούραση», ως μια δίοδος για να ζήσεις λίγο πιο εύκολα. Γενικά, ο διάβολος για μένα κρύβεται στην ευκολία. Εμείς σαν καλλιτέχνες το ξέρουμε πολύ καλά αυτό το πράγμα: ο,τιδήποτε φαντάζει εύκολη λύση, ουσιαστικά, καταστρέφει τη δουλειά σου.Για να δημιουργηθεί κάτι στέρεο θέλει κόπο. Και δεύτερη και τρίτη σκέψη. Υπήρξε μια περίοδος που η ευκολία αγκαλιάστηκε από όλους. Θα ήταν ψέμα να μην το παραδεχτούμε. Πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά δάνεια, μια ζωή do it yourself. Aυτή η ευκολία οδήγησε στη κατάρρευση. Κι εκεί εμφανίστηκαν οι διάφοροι σωτήρες. Όσο εύκολα πιστέψαμε στα διακοποδάνεια, πιστέψαμε και στους σωτήρες.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Και παράλληλα θα έλεγα ο πολίτης εναπόθεσε όλες του τις ελπίδες στο κράτος και γενικότερα σε ό, τι φαντάζει πάνω από αυτόν.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ναι. Εκτός από το κράτος στηρίχθηκε, επίσης, σε κάποιους που εμφανίζονταν ως «υγιείς επιχειρηματίες», ενώ όλοι γνωρίζαμε τι ήταν. Δεν θα πρέπει να καθαγιάζει κανείς ούτε την ιδιωτική πρωτοβουλία ούτε το κράτος. Στις λεπτομέρειες κρίνεται η κατάσταση. Έχουν γίνει καλά αλλά και φρικτά πράγματα τόσο από το κράτος όσο και από επιχειρηματίες. Έχουν υπάρξει πράγματι άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου, οι οποίοι λειτούργησαν με εφευρετικότητα και τόλμη, και έχουν υπάρξει και άλλοι, οι οποίοι κατεύθυναν χυδαία την κοινωνία, ή έκαναν πρόχειρους «καινοτομίες» που κατέστρεψαν το περιβάλλον, την εκπαίδευση, τον Τύπο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το κράτος. Έκανε πολύ φωτισμένες κινήσεις πολλές φορές, τις δηλητηρίασε όμως με το βαρύ του βήμα, τις παλινωδίες του, τις δομές που διαφθείρονται εύκολα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Πριν λίγες μέρες, είχαμε τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, ο συγκεκριμένος εορτασμός τι ρόλο θα έλεγες ότι παίζει στην κοινωνία μας εν έτει 2018; Και τι ρόλο θεωρείς ότι θα έπρεπε να παίζει;
Φοίβος Δεληβοριάς: Έτσι, όπως το βλέπω εγώ, παίζει πια έναν ρόλο συμβολικό και εθιμοτυπικό, κάτι αντίστοιχο που συμβαίνει και με τις απεργίες. Πιστεύω 100% στην διεκδίκηση μιας καλύτερης συνθήκης και μιας καλύτερης αμοιβής για τον εργαζόμενο.Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Πρέπει όμως να υπάρξουν νέοι τρόποι διεκδίκησης, που να μην είναι εθιμοτυπικοί και παλιομοδίτικοι. Ποιος εργοδότης θα αισθανθεί απειλή επειδή ένας εργαζόμενος θα τραγουδήσει ένα απόγευμα στο Σύνταγμα για χιλιοστή φορά τα «Παραπονεμένα λόγια»;
Πιστεύω 100% στην διεκδίκηση μιας καλύτερης συνθήκης και μιας καλύτερης αμοιβής για τον εργαζόμενο.Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Πρέπει όμως να υπάρξουν νέοι τρόποι διεκδίκησης, που να μην είναι εθιμοτυπικοί και παλιομοδίτικοι.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Φοίβο, οδεύουμε στο τέλος μιας δεκαετίας, που σύμφωνα με την κυβέρνηση τουλάχιστον, βγαίνουμε ως χώρα από τα μνημόνια αλλά οδεύουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, όντας τραυματισμένοι. 500.000 νέοι έχουν φύγει και ζουν στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα η τοπική κοινωνία, εκτός από μουδιασμένη, στα μάτια μου, είναι άκρως διχασμένη, ειδικότερα μιλώντας για τις ηλικίες 18 – 40. Αυτός ο νέος διχασμός πως σου φαίνεται και που μπορεί να οδηγήσει;
Φοίβος Δελοιβοριάς: Δεν έχει απαλυνθεί, όμως, λίγο; Μου κάνει εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια ενώ ο κόσμος διατηρεί τις διαφωνίες του σε σημαντικά θέματα, έχει μια μεγαλύτερη διάθεση να συζητήσει και να αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Εγώ αυτήν την αίσθηση παίρνω από τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάω. Εντάξει, άλλωστε, είναι πάρα πολύ φυσιολογικό να είμαστε τραυματισμένοι. Ήμασταν απόλυτα απροετοίμαστοι για την κρίση που ήρθε. Ίσως και να μην γινόταν να κινηθούμε ενωμένοι προς μια αντιμετώπιση για πάρα πολλούς λόγους, δηλαδή όπως και εμείς, έτσι και κάθε κοινωνία είμαστε χτισμένοι με πάρα πολλά διαφορετικά φλούδια, είναι πολύ διαφορετικές οι τάξεις, πολύ διαφορετικοί οι άνθρωποι που δουλεύουν, ο κάθε ένας ήθελε να περισώσει τη ζωή του και τον κόσμο του και αυτό θα συνέβαινε σε κάθε χώρα σε αντίστοιχη περίσταση.Ωστόσο, επειδή όλοι σύντομα κατάλαβαν πως όλο αυτό οδήγησε σε μια μεγάλη και επώδυνη ήττα, όλοι χάσαμε και όλοι τραυματιστήκαμε πάρα πολύ βαθιά, τα πράγματα πλέον έχουν μετατοπιστεί. Πάρα πολλοί πίστευαν π.χ. πως αν στηρίξουν τα μνημόνια, οι ίδιοι θα σωθούν. Δεν συνέβη αυτό. Άλλοι πάλι πίστευαν πως με ένα απλό δημοψήφισμα, απαλλάσσεσαι από τα μνημόνια. Και αυτό δεν συνέβη, φυσικά. Θέλω να πιστεύω πως η επόμενη δεκαετία θα ξεκινήσει με λίγο καλύτερους όρους, με μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και μεγαλύτερη συναίσθηση για το τι τραβάει ο διπλανός μας.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Αν σήμερα ζούσε ο Μάνος θα ήταν κάτι διαφορετικό ή απάντηση είναι «Κεμάλ»;
Φοίβος Δεληβοριάς: Λένε πολλοί «μας λείπει ο Μάνος». Στο διαδίκτυο είναι πια ένα κλισέ αυτό. Είναι το ίδιο παράλογο με το να πουν «μας λείπει ο Ντοστογιέφσκι» ή «ο Μότσαρτ». Δεν λείπουν ποτέ αυτά τα πράγματα, η ζωντανή πλευρά τους έχει κάτι αιώνιο και η καλλιτεχνική (που είναι αυτή που μας ενδιαφέρει), θα αντιδρούσε στην επικαιρότητα δίνοντας τις ίδιες αιώνιες απαντήσεις. Δηλαδή ο Γκάτσος είτε έγραφε τα ποιήματά του το 1789 είτε το 1914 είτε το 1971 είτε τώρα, νομίζω η φιλοσοφία, το ψάξιμο του το φιλοσοφικό, ο μοναχικός του, ας πούμε, γκρεμισμένος πύργος, όπως και κάθε μοναχικός γκρεμισμένος πύργος τα ίδια λίγο πολύ πράγματα θα έλεγε. Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος έλεγε κάτι πάρα πολύ ωραίο: ότι από την αρχή του κόσμου υπάρχουν δυο εκστρατείες, η μια προς τα έξω, η άλλη προς τα μέσα. Την προς τα έξω την κάνουν οι πολέμαρχοι, οι χώρες, τα κράτη, για να αυξήσουν τις επικράτειες τους. Την εσωτερική την κάνουν οι ποιητές και οι άνθρωποι της σκέψης. Αυτοί κινούνται πολύ πιο αργά, αλλά κινούνται προς τα μέσα και όταν είναι να απελευθερώσουν κάποιους ανθρώπους, το κάνουν οριστικά. Ε, αυτό το πράγμα πιστεύω λοιπόν ότι θα συνέβαινε και αν ζούσε ο Χατζηδάκις. Θα έλεγε πολύ ωραία πράγματα ίσως στις δημόσιες παρεμβάσεις του, θα έλεγε πράγματα με τα οποία θα συμφωνούσαμε, θα έλεγε κάποια με τα οποία θα διαφωνούσαμε, αλλά το αιώνιο χνάρι το οποίο άφηνε μέσα μας από τον γκρεμισμένο αριστοκρατικό πύργο της τέχνης του θα ήτανε ίδιο, θα ήτανε πάντα ανατρεπτικό και πάντα λυτρωτικό για όλους μας.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Μου φαντάζει ως περίεργη και υπέροχη η εικόνα του να ήταν ανάμεσά μας ακόμη αυτός ο άνθρωπος, και να καταγγέλει σήμερα με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στο παρελθόν…
Φοίβος Δεληβοριάς: Κοίταξε , είχε πει μερικά πράγματα πάρα πολύ νωρίς τα οποία έλαμψαν τα χρόνια της κρίσης.Ο κόσμος τα αντιλήφθηκε -μέσω διαδικτύου κυρίως- τα χρόνια της κρίσης. Όταν το ΄88 ωστόσο, βγήκε ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι είχαν ελάχιστη επιδραστικότητα, δεν ήταν πράγματα, δηλαδή, τα οποία αφορούσαν τον πολύ κόσμο. Ο πολύς κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν σε έναν άλλο αστερισμό: της Αυριανής, της ιδιωτικής τηλεόρασης και του ΚΛΙΚ λίγο αργότερα, που ήταν φαινομενικά αντικρουόμενες δυνάμεις αλλά περιείχαν την ίδια επιπολαιότητα, την ίδια ισοπεδωτική αντίληψη. Ο Χατζιδάκις, ήξερε να στηλιτεύσει αυτή την επιπολαιότητα και πολιτικά, και στον δικό του ιδεολογικό χώρο και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. που κυβερνούσε, και έλεγε πράγματα τα οποία ήταν στέρεα. Αλλά, ξέρεις, δυστυχώς, όταν έχεις φτάσει στη δυνατότητα να μιλάς όπως ο Χατζηδάκις έχοντας το φως που σου δίνει και το έργο αλλά και η ηλικία, και να μπορείς να τα δεις αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν έχουνε δυστυχώς μαζική επιδραστικότητα στην ώρα τους, στην ώρα που εκφέρονται.
Είμαι εκατό τις εκατό υπέρ του να φύγει κάποιος από το πατρικό , αλλά είμαι και εκατό τις εκατό σίγουρος ότι για να το κάνει αυτό πρέπει να έχει αποκτήσει ταυτότητα, αλλιώς πάει όπως-όπως σε ένα σπίτι χωρίς δική του αίσθηση, χωρίς μυρωδιά.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Μιας και πλέξαμε το εγκώμιο του Χατζηδάκι και επειδή δεν μασάς τα λόγια σου, θα ήθελα πάρα πολύ να δώσεις και το δικό σου φως σε ένα ερώτημα που δεν έχω καταλήξει ακόμη σε ξεκάθαρη απάντηση. Υπάρχει θα έλεγες στις τάξεις της τέχνης μια α, β ή γ, μια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς; Θέλω να πω, η ευαισθησία ενός ανθρώπου, ενός καλλιτέχνη, συνεπάγεται αυτομάτως και αριστερή κατεύθυνση; Παράλληλα υπάρχει βέβαια και η περίπτωση του Μάνου…
Φοίβος Δεληβοριάς: Όχι δεν υπήρχε ποτέ αυτό που λες. Υπήρχε πάντοτε πνεύμα και ευαισθησία και στους δύο ιδεολογικούς πόλους. Η σημαντικότατη «γενιά του ΄30». Ας πούμε, η οποία ήταν δεξιών καταβολών, από αριστοκρατικές οικογένειες. Οι συγγραφείς της είτε ήταν απολιτικοί είτε ήτανε αυτό που λέμε σήμερα ξέρω γω δεξιοί, φιλελεύθεροι. Από την άλλη υπήρχε ο Κώστας Βάρναλης, υπήρχε ο Ρίτσος, υπήρχε ο Μάρκος Αυγέρης, ο Στρατής Τσίρκας. Διανοούμενοι της αριστεράς, που έδωσαν επίσης πάρα πολύ σημαντικά πράγματα και ανέλυσαν και μια άλλη πλευρά της κοινωνίας, την ταξική ή το εμφυλιακό τραύμα το οποίο είχε αποσιωπηθεί από τους δεξιούς για χρόνια. Δεν νομίζω ότι πρέπει να μιλάμε καταγγελτηκά ούτε για τη μία πλευρά ούτε για την άλλη και μάλιστα είναι πολύ κρίμα ότι στα χρόνια του ΄70 που έγιναν όλες αυτές οι συναυλίες στα στάδια υποβιβάστηκε σε σύνθημα τόσο η γενιά του ’30 όσο και οι ανησυχίες π.χ. του Τσίρκα, του Αναγνωστάκη ή του Αλεξάνδρου. Την ίδια περίοδο, εν τω μεταξύ , η δεξιά νεολαία, άκουγε ελαφρολαϊκά και σκυλάδικα, όπως κάνει και σήμερα Αν θέλεις, η μεγάλη διακριτή διαφορά ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά είναι ότι η δεξιά πάντα φώτιζε περισσότερο το πατριωτικό στοιχείο, το στοιχείο της παράδοσης και του έθνους ενώ η αριστερά πάντοτε φώτιζε το ταξικό στοιχείο.Σε επίπεδο πνευματικό και τα δύο είναι πολύτιμα. Δυστυχώς, πολιτικά, όπως και πνευματικά, σπάνια συνδέθηκαν οι δύο αναλύσεις.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Η διαπίστωση που έχω κάνει είναι πως οι αριστεροί καλλιτέχνες έβαζαν το ταξικό ζήτημα στα τραγούδια τους και στην τέχνη τους, ενώ οι δεξιοί καλλιτέχνες δεν χρησιμοποιούσαν τίποτα ταξικό.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ναι ναι ακριβώς αυτό. Νομίζω ότι για πάρα πολλά χρόνια υπήρχε μια τέτοια πόλωση και αναπηρία, ενώ πλέον βλέπω ότι και παιδιά τα οποία δεν ανήκουν στον αριστερό χώρο ή είναι απολίτικα μιλάνε με ειρωνία για αυτο που λέμε εθνικοφροσύνη ή υπερπατριωτισμός, ενώ παλιά θα αποκλειόταν ένας δεξιός που θα έλεγε τέτοια, από την παράταξή του. Αντιστοίχως, πάρα πολλά παιδιά αριστερά μιλάνε με αρκετό σκεπτικισμό για πολλά από τα μαρξιστικά δόγματα . Αυτά τα πράγματα είναι για να εξελίσσονται και δεν μπορούμε για να γεμίσουμε το κενό του σήμερα να ανατρέχουμε σε πολώσεις του παλαιότερου κόσμου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Ακριβώς. Ξέρεις τι, ο Καβάφης είχε πει «Και τώρα, τι θ’ απογίνουμε χωρίς βαρβάρους;» . Θεωρείς ότι είμαστε μαμάκηδες; Στην ελληνική μυθολογία ο Προμηθέας θέλησε να δώσει τη φωτιά στους ανθρώπους, επίσης, ο πρώην αλυσοδεμένος στη Σπηλιά του Πλάτωνα πήγε να τους πει μια αλήθεια και για οι υπόλοιποι μόνο που δεν τον έδειραν. Ποιο είναι το πρόβλημά μας με την αυτοκριτική; Είμαστε τελικά μαμάκηδες;
Φοίβος Δεληβοριάς: Ναι, αλλά ας μη νομίζουμε πως αυτό είναι κάτι που το περνάμε μόνο εμείς. Πάρα πολλές εθνότητες το πέρασαν ή θα το περάσουν. Ειδικά εμείς είμαστε σε ένα σημείο που για πρώτη φορά πενθούμε τον συμβολικό πατέρα μας ( αισθανόμαστε π.χ. ότι ο μεγάλος ηγέτης είναι απών) και προσπαθούμε να κρατηθούμε από το φουστάνι μιας παράδοσης υπερμαμάς. Αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία, πάρα πολλοί το έχουνε περάσει και δεν είμαι πάρα πολύ σίγουρος, και ψυχαναλυτής αν ήμουν ακόμα, αν θα συνιστούσα βίαιη αποκοπή ή κάτι άλλο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Ακριβώς, δεν είπαμε άσπρο ή μαύρο, είπαμε να κοιτάμε λίγο περισσότερο το μέλλον από ότι το παρελθόν.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ωραίο θα είναι αυτό. Από την άλλη σου λέω ότι τα πράγματα δεν είναι και ποτέ το ένα αποκομμένο από το άλλο. Δηλαδή επισκέπτεσαι μια πόλη άλλου έθνους στην οποία έχει λυθεί το πρόβλημα που βιώνεις τώρα στην Ελλάδα. Κι όμως εκεί υπάρχει μια νέκρα, ένα παγωμένο, ανίκανο να αγαπήσει εσωτερικό τοπίο. Μια πόλη η οποία αδυνατεί να λειτουργήσει μετά από κάποια ώρα, δεν εμπιστεύεται πια κανενός είδους έμπνευση. Είμαι εκατό τις εκατό υπέρ του να φύγει κάποιος από το πατρικό , αλλά είμαι και εκατό τις εκατό σίγουρος ότι για να το κάνει αυτό πρέπει να έχει αποκτήσει ταυτότητα, αλλιώς πάει όπως-όπως σε ένα σπίτι χωρίς δική του αίσθηση, χωρίς μυρωδιά.
Δεν ανήκω ούτε έχω τη δυνατότητα να γεννήσω ένα μεγάλο μουσικό ρεύμα, είμαι όμως ένας άνθρωπος που αγαπά τη μουσική και τους ανθρώπους της και η πίστη μου αυτή γιατρεύει κι εξηγεί την ύπαρξή μου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Ας φύγουμε από τα «πολιτικά». Ελεύθερο χρόνο έχεις; Θέλω να πω, τον αξιοποιείς καθημερινά ή προτιμάς να φεύγεις ανά κάποιες μέρες;
Φοίβος Δεληβοριάς: Μα τα πολιτικά με απασχολούν πολύ λίγο,αυτό που είναι και η πολιτική μου στάση, θα έλεγε κανείς, είναι να διεκδικώ όσο πιο πολύ ελέυθερο χρόνο μπορώ για να τον κάνω δημιουργικό, για να μπορώ δηλαδή να μεταπλάθω τα μικρά σημεία της ζωής μου που έχουν αξία σε κάτι που να μένει έστω για λίγο διάστημα, κάτι που να θεραπεύει. Δουλεύω πάρα πολύ αλλά δουλεύω σε κάτι το οποίο πάντα καταφέρνει να γίνει ελεύθερος χρόνος, δουλέυω στη μουσική μου, στις παραστάσεις μου, στο μεγάλωμα της κόρης μου, καμιά φορά ασχολούμαι και με τα του κλάδου του μουσικού, τα πνευματικά δικαιώματα κλπ. Φαινομενικά δεν έχω ελεύθερο χρόνο.Κι όμως, με κάποιον περίεργο τρόπο, καταφέρνω να δω και 2- 3 ταινίες τη μέρα, να διαβάσω ένα βιβλίο που μ’ αρέσει, να ενημερωθώ για τις νέες μουσικές.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Ποιόν κινηματόγραφο προτιμάς, ποιό ρεύμα, ποιανού σχολή είσαι;
Φοίβος Δεληβοριάς: Χωρίς να θέλω να παρελθοντολογήσω, νομίζω ο κινηματογράφος του ’60 και του ’70 ήταν πολύ πιο ριζοσπαστικός και πολύ πιο ενδιαφέρων, λιγότερο βαρετός από τον τρέχοντα και αυτό φαίνεται από τις ερμηνείες των ηθοποιών μέχρι τη φωτογραφία και τη μουσική. Μια ταινία της Νουβέλ Βαγκ είναι πιο γρήγορη, πιο ενδιαφέρουσα, πιο πολύχρωμη, πιο φιλοσοφικά ενδιαφέρουσα από μία σύγχρονη γαλλική ταινία. Αντίστοιχα το New Hollywood της δεκαετίας του ’70, μιλούσε για το σεξ και την κοινωνική του διάσταση με έναν τρόπο πάρα πολύ ευφυή και σκληρό που δεν τον συναντάς στο σημερινό Χόλιγουντ. Είδα, βεβαίως ταινιάρες κι αυτή τη χρονιά: το Lady Bird, το The Florida Project, το Χωρίς Αγάπη… Μιλάω όμως για το συνολικό φαινόμενο του σινεμά. Η λάμψη της ελευθερίας του είναι πια ισχνή.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Αν ήσουν σκηνοθέτης, ποιος θα ήσουν;
Φοίβος Δεληβοριάς: Θα ήθελα να ήμουν ο Fellini, και σε επίπεδο ζωής και σε επίπεδο πλατώ. Ήταν απίστευτος αυτός ο τύπος, είχε ένα τεράστιο στούντιο ολόδικό του μέσα στην Τσινετσιτά. Πήγαινε στο μετρό και έβλεπε γυναίκες ή περίεργες φυσιογνωμίες και τις καλούσε στο στούντιο να συμμετάσχουν σε ό,τι φιλοτεχνούσε εκείνη την ώρα. Ο,τιδήποτε φανταζόταν το έχτιζε, δεν πήγαινε να το γυρίσει στο φυσικό κόσμο. Έκανε ταινία για τη Βία Βένετο -το Κολωνάκι της Ρώμης- και αντι να την γυρίσει εκεί, έχτιζε όλη την πλατεία στο στούντιό του. Θυμόταν από τα παιδικά του χρόνια το κρουαζιερόπλοιο Ρεξ και το ξανάχτιζε ολόκληρο για να γυρίσει μια σκηνή πέντε λεπτών.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Οι Νύχτες της Καμπίρια… αγαπημένη ταινία..
Φοίβος Δεληβοριάς: Ναι, είναι αριστούργημα. Το τέλος δε, όταν η πρωταγωνίστρια χαμογελάει μέσα από το κλάμα ακούγοντας τους μουσικούς, μετά τον ψυχικό της βιασμό…
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Αν ήσουν φιλόσοφος ποιος θα ήσουν;
Φοίβος Δεληβοριάς: Πιο πολύ θα ήμουν από τους λάτρεις της φιλοσοφίας που εφαρμόζουν όσα κρατούν απ’αυτήν στις ζωές τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Κωστής Παπαγιώργη. Έγραψε τη δική του θεώρηση του βίου, μέσα από τη λατρεία της φιλοσοφίας χωρίς όμως να παράγει ο ίδιος ένα μεγάλο ρεύμα σκέψης. Η αγάπη του για τη φιλοσοφία μπορούσε να ερμηνεύει τη μικρά γεγονότα της ζωής. Κάτι τέτοιο συνδέει και μένα με την αγάπη μου για τα τραγούδια. Δεν ανήκω ούτε έχω τη δυνατότητα να γεννήσω ένα μεγάλο μουσικό ρεύμα, είμαι όμως ένας άνθρωπος που αγαπά τη μουσική και τους ανθρώπους της και η πίστη μου αυτή γιατρεύει κι εξηγεί την ύπαρξή μου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Ποιός τραγουδοποιός θα ήσουν εάν δεν ήσουν ο Φοίβος;
Φοίβος Δεληβοριάς: Θα’θελα να’μουν ο Leonard Cohen, γιατί γέννησε και πέθανε με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο, χωρίς να υποχωρήσει ποτέ από το ποιητικό του όραμα, έχοντας ταξιδέψει και έχοντας αγαπήσει πολλές φορές, και έχοντας κλείσει όλους τους λογαριασμούς του, προσωπικούς και καλλιτεχνικούς πριν πεθάνει. Αντίστοιχα τέτοιος τύπος ήταν και ο Μπρασένς σε ένα πολύ πιο κλειστό κόσμο. Αυτός δεν μετακινήθηκε ποτέ από τον τόπο του, αλλά έφτιαξε μια μικρή επικράτεια τραγουδιών στην οποία ήταν απόλυτα ευτυχής και αυστηρά προσηλωμένος.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart): Τι ετοιμάζεις στη Θεσσαλονίκη αυτόν τον καιρό με την παράσταση «Πες μου το όνομά σου» και με την παράσταση «Flea Market», στο Αθήναιον και στον Μύλο, αντίστοιχα;
Φοίβος Δεληβοριάς: Την πρώτη βδομάδα που θα έρθω, θα απευθυνθώ ως μεγάλος στα παιδιά και τη δεύτερη ως παιδί στους μεγάλους. Στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ θα παρουσιάσω όλα τα παιδικά τραγουδια που έχω ερμηνεύσει κι όλα όσα έχω γράψει τα τρία τελευταία χρόνια έχοντας στο μυαλό μου την κόρη μου. Με τον Αντώνη τον Σουσάμογλου, την Μαρία την Ανισέγκου και τον Γρηγόρη τον Σημαδόπουλο, τρεις υπέροχους μουσικούς από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και με τη Νεφέλη Φασούλη, την ετοιμοπόλεμη συνταξιδιώτισσά μου τα τελευταία χρόνια, θα κάνουμε μια ωριαία παράσταση όπου θα μιλάω στα παιδιά και θα τους παίζω τραγούδια.
Στον ΜΥΛΟ πάλι, την δεύτερη βδομάδα, οργανώνουμε με τη Μαρίνα Σάττι, ένα Flea Market. Ένα γιουσουρούμ με τραγουδια απ’όλο τον κόσμο, που συναντουν τους μικροκόσμους μας Είναι μια παράσταση που κάναμε το χειμώνα στην Αθήνα και την αγάπησα πολύ. Θα παιχτεί για μια και μοναδικη φορά στο ΜΥΛΟ και πραγματικά ανυπομονώ.
Συνέντευξη: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Ο Φοίβος Δεληβοριάς Μαζί Με Τη Μαρίνα Σάττι Και Τις FONÉS Στο MYLOS
Άλλα… της Lavart για τον Φοίβου Δεληβοριά:
Επιστολή παραιτησης του Φοίβου Δεληβοριά από την προεδρία του «Μέτρον»!
