Συνέντευξη με τον Λευτέρη Βασιλάκη

Δηλώνει ρομαντικός, απεχθάνεται τη στασιμότητα και λατρεύει την ταξιδιωτική φωτογραφία. H περιγραφή ανήκει στον Λευτέρη Βασιλάκη, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο Σούμαν, μια νέα παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. O ηθοποιός μίλησε στη Lavart για το έργο, την υποκριτική στη ζωή του αλλά και την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Σούμαν. Το έργο αναδείχθηκε μέσω της δράσης του Εθνικού Θεάτρου «Ο συγγραφέας του μήνα». Πες μου, Λευτέρη, τι θα δούμε σε λίγες μέρες…

Λευτέρης Βασιλάκης – Η παράσταση έκανε πριν λίγες μέρες πρεμιέρα στην σκηνή “Νίκος Κούρκουλος” του Εθνικού Θεάτρου. Οι ήρωες, άλλοτε τραγικοί και άλλοτε κωμικοί, πασχίζουν να ισορροπήσουν πάνω στην ύπαρξη τους. Το κοινό, για μένα, έχει την ευκαιρία να δει ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο γραμμένο σε γλωσσικές μουσικές κλίμακες, νιότη, τόλμη και γοητεία.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Αφετηρία του έργου είναι η ζωή του σπουδαίου Γερμανού συνθέτη Ρόμπερτ Σούμαν. Ποια στοιχεία του ίδιου αναδεικνύονται;

Λευτέρης Βασιλάκης – Όλα όσα τον τροφοδοτούν με ζωή και όλα όσα τον μπολιάζουν με το θανατικό φαρμάκι. Την μεγαλοφυΐα, τον έρωτα, τον θαυμασμό του μέχρι την απώλεια, την ζήλεια, την κατάθλιψη, την τρέλα. Ένας άνθρωπος σε άρση και σε θέση, όπως στην μουσική.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Μεταξύ άλλων οι ήρωες ταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο εποχές, την Ευρώπη του 19ου αιώνα και την Αθήνα του 21ου. Πώς λειτουργεί αυτή η συνθήκη;

Λευτέρης Βασιλάκης – Πρόκειται για δύο ιστορίες παράλληλες. Η πρώτη, μια ιστορία συγχώρεσης – εκδίκησης στην Αθήνα του 21ου αιώνα, γεννά την δεύτερη στην Ευρώπη του Ρομαντισμού τον 19ο αιώνα. Συνυπάρχουν, προσεγγίζονται και στο τέλος τέμνονται. Σαν σταυρός, σαν θάνατος.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Ποιες οι ιδιομορφίες της γλώσσας του έργου; Αλήθεια, πόσο δύσκολη υπήρξε η δική σου προσαρμογή;

Λευτέρης Βασιλάκης – Το έργο είναι γραμμένο με πολύ ιδιαίτερη γλώσσα, που ενίοτε αναπτύσσεται με ομοιοκατάληκτους στίχους. Η παγίδα για μένα ως ηθοποιό ήταν ολοφάνερη: να παρασυρθώ και να αρχίσω να τραγουδάω το κείμενο. Η γλώσσα, άλλωστε, δεν αποτελείται από απλές λέξεις, αποτελείται από νοήματα εναποτεθειμένα σε λέξεις. Τα όρια των λέξεων είναι τα όρια των νοημάτων τους. Εκεί αρχίζει η αποδόμηση, το υποκριτικό στόλισμα. Θέλει επιμονή και υπομονή. Το βασικό είναι να καταλάβεις τι θες να πεις και εν τέλει να το πεις. Η ομοιοκαταληξία είναι εκεί, δεν χρειάζεται να την τονίσεις.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Υπήρξαν εμπνευστές στη δική σου προσωπική, αλλά και επαγγελματική, πορεία μέχρι τώρα;

Λευτέρης Βασιλάκης – Εμπνευστές σαφώς υπάρχουν και δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Άνθρωποι του χώρου και όχι μόνο. Άνθρωποι δημιουργικοί, με ταλέντο, με αγάπη, κατανόηση και δοτικότητα. Όσοι παθιάζονται και αγωνίζονται. Αλλά επειδή πιστεύω ότι από τους ανθρώπους δεν μπορείς να έχεις πάντα απαιτήσεις, η έμπνευση θα σε βρει όπου και αν είσαι, με ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένα σύννεφο ή ένα χνούδι.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Στην προσωπική σου ζωή υπάρχεις ως ρομαντικός;

Λευτέρης Βασιλάκης – Η αλήθεια είναι ότι παραμερίζω την λογική για χάρη του συναισθήματος. Εξιδανικεύω τον έρωτα, φιλοσοφώ την ζωή και τον θάνατο, γαληνεύω στην φύση. Μου αρέσει να χαμογελώ στα αστέρια, ενώ αγαπώ την ποίηση και γνωρίζω την μοναξιά. Θα έλεγα, λοιπόν, πως ναι, είμαι μετά βεβαιότητας, ρομαντικός. Παρ’ όλα αυτά, μια δόση κυνισμού ποτέ δεν με εγκαταλείπει. Αυτή είναι που με προστατεύει και όταν χρειάζεται.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Οι ήρωες του Σούμαν διακατέχονται αν μη τι άλλο από επιμονή. Επιμονή για ζωή, για νίκη, για αγάπη. Είσαι από τους ανθρώπους που… πιάνουν τη ζωή από τα μαλλιά ή ταξιδεύεις με τον άνεμο, αφήνοντας τα πράγματα να έρθουν αβίαστα;

Λευτέρης Βασιλάκης – Στην δική μου περίπτωση το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Εννοώ, γιατί να είμαι ένα από τα δύο, όταν μπορώ να είμαι και τα δύο; Βαριέμαι τον ίδιο μου τον εαυτό όταν παγιώνομαι σε μια στάση ζωής. Τα καλούπια μου προκαλούν αγκύλωση. Πάντα μου αρέσει να με εκπλήσσω. Όλα αλλάζουν γύρω μας και εγώ μαζί τους. Όσο ταξιδεύω με τον άνεμο απολαμβάνω καταστάσεις, ενώ όταν πιάνω την ζωή απ’ τα μαλλιά δημιουργώ. Συμβαίνει, όμως, και το αντίστροφο. Πλάκα δεν έχει;

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Θυμάσαι την πρώτη σου ατάκα στη σκηνή; Τι αναμνήσεις σου φέρνουν οι παρθενικές υποκριτικές στιγμές;

Λευτέρης Βασιλάκης – Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε θέατρο ως υποκριτής ήταν πριν από 14 χρόνια, στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με την παράσταση Μισός αιώνας Αριστοφάνης με το Θέατρο Τέχνης. Τότε μόλις είχαμε ολοκληρώσει το πρώτο έτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης και συμπληρώναμε την διανομή της παράστασης ως μέλη του χορού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, στην περίφημη αυτή διαδρομή από τα καμαρίνια των ηθοποιών προς την σκηνή του θεάτρου, πριν την έναρξη της παράστασης, την στιγμή που αντίκρισα τα γεμάτα κόσμο διαζώματα. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Από εκείνη την παράσταση θυμάμαι, επίσης, την είσοδο και την επίθεση των πουλιών, από τους Όρνιθες. Ήταν ένα κομμάτι του έργου που έφερε τη μουσική υπογραφή Μάνου Χατζιδάκι και την δραματική εκμάθηση της Ζουζού Νικολούδη.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Αλήθεια, η σχέση σου με το θέατρο συνεχίζεται και εκτός προβών ή όταν κατεβαίνεις από το σανίδι προτιμάς άλλες ασχολίες;

Λευτέρης Βασιλάκης – Κοίτα, το θέατρο θέλοντας και μη, δεν το ξεχνάς. Γίνεται δέρμα σου. Την περίοδο που παίζω σε κάποια παράσταση ο ρόλος ζει μαζί μου. Ήσυχα μεν, δεν ενοχλεί, αλλά περιμένει την στιγμή που κάτι θα δω, κάτι θα αγγίξω, κάτι θα ακούσω ή θα παρατηρήσω και τότε θα μου πει: «Να έτσι θέλω να γίνω, σε αυτό το σημείο έτσι είναι σωστό να με αναδείξεις». Κατά τ’ άλλα, ασχολούμαι και με διάφορα καθημερινά πράγματα, όπως για παράδειγμα, με το σπίτι μου αλλά και με έναν αδέσποτο γάτο που βρήκα. Επιπλέον, προσπαθώ να μάθω μουσικά όργανα, μου αρέσουν τα μαστορέματα και η μαγειρική, βγάζω φωτογραφίες, κάνω ρέικι, yoga, τρέξιμο, κολύμπι. Ό, τι προλάβω.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Κάπου διάβασα ότι ασχολείσαι επαγγελματικά με τη φωτογραφία, σωστά; Αλήθεια, τι γοητεύει σ’ αυτήν την τέχνη και ποιο είδος φωτογραφίας θα έλεγες ότι προτιμάς;

Λευτέρης Βασιλάκης – Εμένα η φωτογραφία με βοηθά στην μνήμη. Μου αρέσει πάρα πολύ η ενασχόληση μου με την φωτογραφία. Έχω κάνει κάποιες εκθέσεις, έχω φωτογραφήσει παράσταση, έχω αναλάβει τα backstage κινηματογραφικής ταινίας, καθώς και πορτραίτα συναδέλφων, καταλόγους και διάφορα άλλα. Πέρυσι ξεκίνησα να τυπώνω cart postal και σελιδοδείκτες με φωτογραφίες που έχω τραβήξει. Τελικά, όμως, αυτό που με ικανοποιεί περισσότερο φωτογραφικά είναι τα ταξίδια. Φωτογραφία δρόμου, αρχιτεκτονική, γεωμετρία, φως και σκιά σε τέλεια αρμονία. Με την φωτογραφική μου έχω ταξιδέψει σε αρκετές χώρες και έχω πολλές περισσότερες που θέλω να επισκεφθώ. Εικαστικό ρεπορτάζ κάποιος είχε ονοματίσει την δουλειά μου.

Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Πώς κρίνεις το φαινόμενο «κονσερβοποίησης» της ελληνικής τηλεόρασης; Θα έλεγες ότι η μείωση τηλεοπτικών παραγωγών οφείλεται καθαρά στην έλλειψη πόρων ή παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες;

Λευτέρης Βασιλάκης – Κάθε κονσέρβα είναι ανθυγιεινή. Εγώ δεν πιστεύω ότι η έλλειψη χρημάτων αποτελεί τροχοπέδη στην δημιουργία τηλεοπτικών παραγωγών. Ως πότε θα τα φορτώνουμε όλα στα καημένα τα ευροπουλάκια, που τόσο λαχταρούσαμε να μπουν στην ζωή μας; Για μένα έχει να κάνει με την δύναμη που έχει η τηλεόραση και τους σκοπούς που εξυπηρετεί. Είναι μεγάλη ιστορία. Βέβαια, ο καθένας είναι υπεύθυνος για λογαριασμό του, αν θα δει τηλεόραση και τι πρόγραμμα θα δει. Επιλογές υπάρχουν, σημασία έχει τι ζητάμε εμείς από την τηλεόραση. Όταν το μόνο που θες είναι απλά να δεις κάτι, να χαζέψεις δηλαδή, θα έρθει η στιγμή που θα έχεις όντως χαζέψει. Από τη θέση του ηθοποιού, φυσικά, είναι πολύ διαφορετικό, γιατί η βιομηχανία της τηλεόρασης είναι ένας χώρος που δουλεύω επαγγελματικά και βιοποριστικά και, παρά τις όποιες περικοπές, μπορεί να με σώσει. Αλλά μιλώντας ως τηλεθεατής «ΔΕΝ ΣΕ SONY».