«Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν».
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]οντά στο Παρίσι, στις 5 Ιουλίου του 1889, έμελλε να γεννηθεί ένας πολυσχιδής καλλιτέχνης. Ο Ζαν Κοκτώ, ξεκινώντας από τα 18 του με τη δημοσίευση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, υπήρξε στην κυριολεξία ένας άνθρωπος των τεχνών. Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, ζωγράφος, εικονογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, χορογράφος, μουσικός, δεν υπάρχει σχεδόν κανένα είδος τέχνης με το οποίο δεν είχε ασχοληθεί.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] Κοκτώ έδρασε καλλιτεχνικά μέσα στην περίοδο του Μεσοπολέμου και ανήκε στη γαλλική πρωτοπορία. Ξέφυγε από τις κλασικές συγγραφικές – και όχι μόνο – φόρμες και επιδόθηκε στον σουρεαλισμό και τον φουτουρισμό.Σε συνεργασία με τον Πάμπλο Πικάσο μετέφερε και στο θέατρο την αφηρημένη τέχνη, η οποία τον ενθουσίασε. Διασκεύασε αρχαιοελληνικούς μύθους (Ορφέας, Αντιγόνη, κ.ά.), ενώ σκηνοθέτησε πολλές ταινίες με πιο γνωστές ίσως Η πεντάμορφη και το τέρας και Τρομεροί γονείς.
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτες οι συνεργασίες που έκανε με τον Φρανσουά Κοπώ, τον Άρθουρ Χόνεγκερ, τον Μοντιλιάνι, τον Σερζ Ντιαγκιλέφ, αλλά και οι φιλίες που ανέπτυξε με τον Πικάσο, τον Μαρσέλ Προυστ, τον Αντρέ Ζιντ.
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ίναι σχεδόν αυτονόητο πως ένας άνθρωπος εθισμένος στην τέχνη δεν θα μπορούσε να απέχει από τα «πάθη» του κορμιού και του νου. Ο Κοκτώ είχε εξάρτηση από το όπιο, ενώ ταλαντεύτηκε σε σχέσεις με άτομα και των δύο φύλων. Από το 1937, ωστόσο, μέχρι τον θάνατό του είχε σχέση με τον ηθοποιό Ζαν Μαρέ.
