Στιγμές οδοιπορικού μιας βραδιάς με σημείο αναφοράς τον οικουμενικό άνθρωπο, τον Αλκίνοο, Εμένα. Εσένα.

Μη λες πολλά, μη θες πολλά, μην κάνεις το δικό σου
μην πας ψηλά, μη θες πολλά, μείνε στο μερτικό σου
Μείνε στο μαύρο σου κενό, στη γκρίζα σου την πόλη
μην έχεις μνήμη, μη ρωτάς, κάνε όπως κάνουν όλοι

[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ας τραγούδησε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης το παραπάνω τετράστιχο, χωρίς μουσική, και μας έβαλε απευθείας, με έναν υπέροχο τρόπο, στο κλίμα της συναυλίας του βράδυ του Σαββάτου στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη. «Οι δημιουργοί υπάρχουν, γιατί υπάρχουν κάποιοι για να τους ακούσουν» είπε, λίγο πριν ξεκινήσει να μας συστήνει με υπερηφάνεια, το κουαρτέτο εγχόρδων, που τον συνοδεύει τα τελευταία χρόνια στα ταξίδια του.

Στην τελευταία του δισκογραφική δουλειά επικεντρώνεται στις ατομικές μας ευθύνες ασκώντας κριτική με το μαξιλάρι (σε αυτό που ξαποσταίνεις μα μπορεί συνάμα να σε πνίξει)…

…κανενός δεν σκίζεται η καρδιά ούτε η δική μου.

[dropcap size=big]Σ[/dropcap]την σκηνή μαζί του ο δεξιοτέχνης Γιώργος Καλούδης στο βιολοντσέλο και στην κρητική λύρα, ο οποίος πραγματικά ενθουσίασε το κοινό με τις δοξαριές του. Τόσο καθ όλη τη διάρκεια της συναυλίας όσο και στο σημείο που του έγινε η παράκληση από τον Αλκίνοο, να παρουσιάσει ένα σόλο του στην λύρα. Έχει προσθέσει μία τέταρτη χορδή, έτσι ώστε να αποδώσει σουίτες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ για σόλο βιολοντσέλο μέσω του αρχαίου αυτού παραδοσιακού οργάνου (όπως είπε ο Αλκίνοος). Δίπλα του, ο Μανόλης Πάππος αγκαλιά με το τρίχορδο μπουζούκι του, με εμπειρία και στοργή, να προσθέτει την απαραίτητη λαϊκή νότα, ενώ ο Δημήτρης Τσεκούρας ερμήνευε με ακρίβεια το μεγαλείο του κοντραμπάσου. Οι ήχοι που έβγαλε με το βιολί του ο Δημήτρης Χατζηζήσης, σου έδιναν την εντύπωση ότι έπαιξε με πολλά διαφορετικά όργανα (το μετέτρεψε ακόμη και σε ηλεκτρική κιθάρα).

Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου, ο Αλκίνοος, ο άνθρωπος με το ιδιαίτερο, αγνό, βαθύ βλέμμα και τη βελούδινη φωνή, μας εξιστόρησε την γέννα της Αρετούσας. Ένα τραγούδι με αφορμή τη μελωδία που του έφερε ο Γιάννης Σπάθας κάποτε σε μια κασέτα, ζητώντας του να γράψει μια ερωτική ιστορία.

«Για να αξιωθείς μια Αρετούσα, πρέπει να γίνεις πρώτα Ερωτόκριτος…»

… είπε συνεχίζοντας πως το λέει αυτό επειδή… πιάνει και αρέσει στον κόσμο (όταν η ειλικρίνεια έχει γούστο και χιούμορ… θα συνεχίσω εγώ)[dropcap size=big]Α[/dropcap]κολούθησαν τα γνωστά και απαγορευμένα στο να εξαιρεθούν: Προσκυνητής, Βυθός, Πάντα θα ξημερώνει, Ζήνωνος, Ότι δεν είναι πια εδώ, Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω, Κόσμος πάει και έρχεται, Χατζιδακιάς (νέο αγαπημένο), και πολλά ακόμη τραγούδια της δισκογραφικής του πορείας από το 1993 ως και σήμερα. Η ωραία του χωριού και η ιστορία για τον πατριάρχη του ρεμπέτικου, όπως τον αποκάλεσε ο Αλκίνοος, Γιώργο Κατσαρό ο οποίος πέθανε σε ηλικία 107 ετών, αλλά πριν πεθάνει, στα 104 του χρόνια ταξίδεψε από τη Φλόριντα των Η.Π.Α. στην Ελλάδα, ήταν μερικά από τα βιώματά του, που μας διηγήθηκε ο «Α» με το ίδιο χιούμορ που θα τα έλεγε και στους φίλους του.

Και πού να πάω και πού να `ρθώ
και πού να επιστρέψω,
που `ναι τα ξένα μακρινά
κι είν’ τα δικά μου ξένα
και πού να επιστρέψω.

…Κι οι προύχοντες τόσα τους δώσαμε αντί να πάνε διακοπές
Γερνούν μες στα γραφεία και στα παράθυρα
Και τα ποιήματα πεταμένα στα σχολεία
Και τα παιδιά, τα όνειρα ξοδεύονται στο μίσος
Κι εγώ λόγια σπουδαία κι ιδέες θαυμαστές
και θαυμάστε
Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή
Κι εσύ γυμνή ομορφιά του κόσμου
Μέσα και δίπλα μου ξυπνάς
και με ρωτάς τι στο καλό με δέρνει και νυχτώνομαι..