Το Θέατρο Τ ανεβάζει μια ανατρεπτική μουσική κωμωδία, τις “Πηνελόπες”. Πέντε νέες ηθοποιοί, με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας – σε συνεργασία με τον Γιώργο Μιχαλάκο- αλλά και καθηγήτριάς τους στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, Γλυκερίας Καλαϊτζή, αποφασίζουν να κάνουν μια παράσταση για τις γυναίκες, έχοντας ως αφορμή την Πηνελόπη της αρχαιότητας. Στην συνέντευξη που παραχώρησαν στη Lavart, η Γλυκερία Καλαϊτζή και τα κορίτσια της, μας μιλούν για την παράσταση, για την ιδέα πίσω από αυτή, αλλά και για το νέο επαγγελματικό τους ξεκίνημα.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Πείτε μας λίγα λόγια για τις «Πηνελόπες». Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα αυτού του έργου και πώς αντιμετωπίσατε το “υλικό” – ηθοποιούς που είχατε στα χέρια σας;
Γλυκερία Καλαϊτζή – Το ενδιαφέρον για την Πηνελόπη ξεκίνησε στο πλαίσιο ενός μαθήματος υποκριτικής στο πανεπιστήμιο. Ο αρχικός στόχος ήταν να ασχοληθούμε με την Οδύσσεια, αλλά στη διαδρομή προέκυψε ένα τμήμα με κορίτσια μόνο. Αυτό μετατόπισε το ενδιαφέρον μας στις γυναίκες της Οδύσσειας και πιο συγκεκριμένα, σε εκείνες που έμειναν στην Ιθάκη. Διαβάζοντας και δουλεύοντας τις τελευταίες ραψωδίες της Οδύσσειας, διαπιστώσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα. Ένα σπίτι, στο οποίο κατοικούν σχεδόν μόνο γυναίκες, το οποίο στην ουσία πολιορκείται από άντρες, τους μνηστήρες. Εκεί άρχισαν να μας απασχολούν διάφορα θέματα που σχετίζονται με τις γυναίκες και μάλιστα με μια διάθεση λίγο ανατρεπτική, με την έννοια ότι, μέσα από συζητήσεις και αυτοσχεδιασμούς, προέκυπτε ένα υλικό, που είτε υπονόμευε είτε επιβεβαίωνε τα ποικίλα στερεότυπα γύρω από το θέμα της γυναίκας. Έτσι, θέμα της παράστασης έγινε όλη αυτή η αναζήτηση, μέσα από την προσπάθεια πέντε ηθοποιών, όλες γυναίκες, να κάνουν μια παράσταση για τη γυναίκα, ξεκινώντας από την ομηρική Πηνελόπη.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Τι θα θέλατε ιδανικά να αποκομίσει ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση; Πώς αντιμετωπίζετε τις κριτικές για τις παραστάσεις σας;
Γλυκερία Καλαϊτζή – Καταρχήν θα ήθελα αυτό που συμβαίνει μέσα στην αίθουσα να προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή, είτε επειδή πάνω στη σκηνή συμβαίνουν πράγματα που τον συγκινούν, είτε επειδή συμβαίνουν πράγματα που τον διασκεδάζουν. Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις κάνει καλά τη δουλειά σου. Ιδανικά θα ήθελα ο θεατής να φεύγει κάπως ελαφρύτερος μετά από μια παράσταση, επειδή κάπου μέσα του κάτι άλλαξε, κάτι μετατοπίστηκε, ακόμα κι αν δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να το συνειδητοποιήσει. Η κριτική φυσικά είναι και αυτή μέρος της θεατρικής διαδικασίας και δεν μπορεί να απουσιάζει. Μ’ άλλα λόγια είναι αναγκαία. Αλλά επειδή στο θέατρο, ευτυχώς ακόμα, η καλύτερη διαφήμιση μιας παράστασης είναι το «από στόμα σε στόμα», προσωπικά στέκομαι με ιδιαίτερη προσοχή σε εκείνες τις κριτικές που με βοηθούν να προχωρήσω ακόμα περισσότερο στη δουλειά μου. Που αντιλαμβάνονται το στόχο και τις καλλιτεχνικές επιλογές, επισημαίνοντας θετικά και αρνητικά, σε έναν δημιουργικό δημόσιο καλλιτεχνικό διάλογο.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Οι εποχές και τα πρόσωπα μπορεί να αλλάζουν, οι ρόλοι όμως μένουν πάντα ίδιοι. Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, εκείνα τα χαρακτηριστικά της ομηρικής Πηνελόπης που μένουν αναλλοίωτα και φέρουν εξίσου οι σημερινές γυναίκες;
Γλυκερία Καλαϊτζή – Το θέμα δεν είναι νομίζω τα χαρακτηριστικά της Πηνελόπης, αλλά το τι της αναγνώρισε η ιστορία και η κοινωνία. Η Πηνελόπη έμεινε μόνο ως πρότυπο πίστης και αφοσίωσης, χωρίς να μας απασχολήσει το πώς τα κατάφερε μόνη της είκοσι χρόνια, να κρατήσει όρθιο το σπίτι της «κι ένα σμάρι μνηστήρων μακριά από το κρεβάτι της». Τα εύσημα, ωστόσο, δόθηκαν και πάλι στον Οδυσσέα για τη μνηστηροφονία. Ασφαλώς και τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά για τις γυναίκες σήμερα, ωστόσο τα στερεότυπα, σε σχέση με το τι δικαιολογούμε σήμερα στον άντρα και τι στη γυναίκα, ειδικά στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς κρατούν ακόμα γερά.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Πολλοί είναι πλέον οι νέοι που αφήνουν την Ελλάδα για το εξωτερικό, ώστε να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Πώς είναι να είσαι σήμερα μία νέα ηθοποιός στην Ελλάδα; Θεωρείς πως υπάρχουν ευκαιρίες ανέλιξης;
Άλκηστις Κυριακού – Αν και ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, παντού. Εγώ κάνω άλλες δύο δουλειές για να μπορώ να συντηρούμαι για παράδειγμα. Η επισφάλεια τρομάζει τον κάθε άνθρωπο σε κάθε τομέα, πόσο μάλλον στο θέατρο που ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ωστόσο, εκεί που μπορεί να κοιτάξει κανείς είναι στις ομάδες και στις ομαδικές πρωτοβουλίες. Το να δοκιμάσεις πράγματα με ανθρώπους που αγαπάς και εμπιστεύεσαι, ίσως να είναι μια αρχή. Τις ευκαιρίες, δηλαδή, μπορούμε και να τις δημιουργούμε, πέρα από το να τις ψάχνουμε.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Το γεγονός ότι σε αυτή την παράσταση παίζεις και συνυπογράφεις, μάλιστα, το κείμενο με την καθηγήτριά σου στη σχολή, Γλυκερία Καλαϊτζή, πώς σε κάνει να νιώθεις;
Άλκηστις Κυριακού – Δε σκέφτομαι πως νιώθω εγώ γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά πώς νιώθει το κοινό. Δηλαδή, όσο ωραία και να νιώθω εγώ γι’ αυτά που κάνω, στην τέχνη εάν δεν συμφωνήσει και μαζί σου ο θεατής δεν έχει καμία σημασία το πως μπορεί να αισθάνεσαι εσύ. Χαίρομαι τις όμορφες συνεργασίες, εννοείται, γιατί εν τέλει κυρίως αυτό μας μένει, το πόσο καλά και πολύ δουλέψαμε. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η κρίση του κοινού.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Τι σε συναρπάζει στο θέατρο ως «θεατή» και τι ως «ηθοποιό»;
Άλκηστις Κυριακού – Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφέρουν πολύ αυτές οι δύο οπτικές μου. Ως θεατή και ως ηθοποιό, με συνεπαίρνει το πάθος των ανθρώπων. Όταν βλέπω μια παράσταση που το αποτέλεσμά της είναι γεμάτο πάθος, από την υποκριτική ως τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία και τα φώτα, συγκινούμαι. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το αποτέλεσμα τώρα, ως ηθοποιοί χρειάζεται να δουλεύουμε με το ανάλογο πάθος κατά την διάρκεια τον προβών, να ανταγωνιζόμαστε στο ποιος θα δουλέψει σκληρότερα και ποιος θα βοηθήσει περισσότερο τους υπόλοιπους.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Μπήκες σε αυτόν τον χώρο πρόσφατα και σε μια περίοδο που οι ηθοποιοί βιώνουν την κρίση στον μέγιστο βαθμό. Τι είναι αυτό που σου έδωσε την ώθηση να το κάνεις;
Αμαλία Διακάκη – Να πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα με αυτόν τον τρόπο. Φυσικά γνωρίζω ότι υπάρχει κρίση στον χώρο του θεάτρου, αλλά δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να μην ασχοληθώ με το θέατρο λόγω αυτού. Ίσως αποδειχθεί πολύ πιο δύσκολη πορεία από ότι φαντάζομαι, αλλά νιώθω προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε κάποια ώθηση για να το κάνω, αντιθέτως όταν κατάλαβα ότι θέλω να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα, για εμένα ήταν αρκετό. Συνεργάζομαι με πολύ καλούς μου φίλους, η ομάδα είναι δεμένη και ειδικά για πρώτη δουλειά αυτό παίζει τον βασικότερο ρόλο για να μπω δυναμικά και με αισιοδοξία μέσα σε αυτό.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Η “Πηνελόπη” που υποδύεσαι θεωρεί την ομηρική Πηνελόπη σημερινό γυναικείο πρότυπο. Πως την “αντιμετώπισες”;
Αμαλία Διακάκη – Έγινε αρκετή ομαδική δουλειά πάνω σε αυτό. Κάναμε διάφορες συζητήσεις και ασκήσεις για το αν η Πηνελόπη έκανε καλά που περίμενε «καρτερικά» τον Οδυσσέα για είκοσι χρόνια ή αν τελικά αυτό που μετράει είναι η φυσική παρουσία. Άσχετα με το τι πιστεύω εγώ σαν Αμαλία, νομίζω πως βρέθηκα κάπου στη μέση γνωρίζοντας τα υπέρ και τα κατά μια τέτοιας κατάστασης για μια γυναίκα της αρχαιότητας αλλά και για μια σύγχρονη γυναίκα. Το ίδιο συμβαίνει και σε αυτές τις γυναίκες επί σκηνής. Συζητάνε, μαλώνουν, συμφωνούν, διαφωνούν, αναρωτιούνται, υπερασπίζονται την γνώμη τους αλλά και την αλλάζουν με μία ευκολία που μου δείχνει πόσο τελικά όλο αυτό είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Ποιες είναι οι προσδοκίες σου από αυτή την παράσταση;
Αμαλία Διακάκη – Να διασκεδάσει το κοινό, να περάσει όμορφα κι ευχάριστα, να μην προβληματιστεί, ούτε να ταχθεί σε μια από τις δύο απόψεις, απλά να απολαύσει αυτές τις πέντε «τρελές» γυναίκες που προσπαθούν να βγάλουν κάποια άκρη σε ένα τόσο διαχρονικό θέμα μέσα από τις συζητήσεις τους, τα μαλώματα τους, τους χορούς και τα τραγούδια τους, τις απορίες τους και τα προβλήματα τους.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Πες μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που ενσαρκώνεις στην παράσταση. Τι είναι αυτό που σε κεντρίζει στον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Θεοδώρα Μπασδάρη – Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω στην παράσταση είναι αυτός μίας γυναίκας-καρικατούρας , η οποία ανταποκρίνεται σε όλα τα «κλισέ» που θέλουν τη γυναίκα καλή νοικοκυρά, αφοσιωμένη σύζυγο και στοργική μητέρα. Είναι αυτή που σε σύγκριση με τις υπόλοιπες «Πηνελόπες», που βλέπουμε επί σκηνής, έχει τις πιο συντηρητικές και κάπως αναχρονιστικές απόψεις, όσον αφορά την θέση της γυναίκας, αλλά και την Ομηρική Πηνελόπη. Πρόκειται επίσης για μία εύφλεκτη γυναίκα, η οποία δεν διστάζει να συγκρουστεί προκειμένου να υποστηρίξει τις απόψεις της. Αυτό που με κέντρισε στην «Πηνελόπη» μου είναι ότι τα πιστεύω της σχετικά με το ρόλο της γυναίκας είναι πολύ μακριά από τα δικά μου, όπως και το γεγονός ότι φαίνεται να θεωρεί την αρχαία Πηνελόπη πρότυπο συζύγου, μητέρας και χειραφετημένης γυναίκας, με το οποίο επίσης διαφωνώ. Το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή είναι σε θέση να υποστηρίξει πολλές φορές ακόμα και με τσαμπουκά της θέσεις της, είναι ένα στοιχείο κοινό μεταξύ μας, το οποίο με κινητοποίησε ιδιαίτερα. Ωστόσο, καθώς η παράστασή μας αποτελεί μία μουσική κωμωδία, θέλησα να βρω την ελαφρότητα και το χιούμορ της «Πηνελόπης» μου, παρότι ιδεολογικά συγκρουόμαστε.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Για ποιους λόγους θα πρότεινες σε κάποιον να έρθει να δει την παράστασή σας;
Θεοδώρα Μπασδάρη – Είναι μία παράσταση γεμάτη ενέργεια και ορμή, με ιδιαίτερο χιούμορ τόσο στο κείμενο αυτόνομα, όσο και σε αυτά που συμβαίνουν επί σκηνής. Επίσης, με έναν διασκεδαστικό τρόπο, θεωρώ ότι βάζει τον θεατή να αναρωτηθεί ή και να πάρει θέση σχετικά με το αν η αρχαία Πηνελόπη υπήρξε πρότυπο ή πρόβλημα. Όπως και να ‘χει, είναι σίγουρα μία παράσταση με πολύ γέλιο, πολλά χορευτικά, πολλή μουσική, η οποία είναι σίγουρα πολύ ευχάριστη και απολαυστική.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Τι θα έλεγες πως είναι αυτό που σε ενθουσιάζει πιο πολύ στην τέχνη του θεάτρου και τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Θεοδώρα Μπασδάρη – Αυτό που με ενθουσιάζει πιο πολύ στο θέατρο είναι η σύνταξη μίας ομάδας ανθρώπων, με κοινή αγάπη για το ίδιο αντικείμενο και έναν ισχυρό κοινό στόχο, την δημιουργία μίας θεατρικής παράστασης. Ο τρόπος με τον οποίο δένεσαι και επικοινωνείς με τα μέλη αυτής της ομάδας, μέσω της θεατρικής σύμβασης κατά τις πρόβες, όσο και μέσω της εντατικής καθημερινής επαφής είναι πράγματα που από την σχολή κιόλας άρχισα να απολαμβάνω. Η διαδικασία κατά την οποία όλα τα μέλη της ομάδας γίνονται παραγωγικά και συνδυάζουν με δημιουργικό τρόπο τα σώματα και την σκέψη τους για ένα κοινό σκοπό είναι μαγική. Επίσης, από τα πιο όμορφα συναισθήματα που έχω νιώσει, είναι το συναίσθημα ότι ο κόπος μου μεμονωμένα ή και της ομάδας μου συνολικά αναγνωρίζεται, όταν κάτι που έχω προσπαθήσει πολύ στις πρόβες και με έχει ζορίσει, εντέλει λειτουργεί ιδανικά στην παράσταση. Το να αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνεις έχει αντίκρισμα στο κοινό είναι υπέροχο. Να ακούς το κοινό να γελάει και να χειροκροτεί. Το γεγονός, ωστόσο, ότι πολλές διαφορετικές προσωπικότητες συναντιούνται προκειμένου να δημιουργήσουν κάτι, είναι στοιχείο που πολλές φορές μπορεί να επιφέρει διαφωνίες ή και συγκρούσεις. Όπως, επίσης, και το διαρκώς αυξανόμενο άγχος της ομάδας, μέχρι την επίτευξη του στόχου. Τα παραπάνω θα μπορούσα να πω ότι ορισμένες φορές, πράγματι, με δυσκολεύουν ,σε καμία περίπτωση όμως ότι με απωθούν από την τέχνη του θεάτρου, αφού κάθε φορά αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι όταν μπει η παράσταση σε προτεραιότητα από όλα τα μέλη, οι προσωπικές συγκρούσεις δεν παίζουν καμία σημασία, είναι πια πραγματικά αμελητέες.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Στην Πηνελόπη που υποδύεσαι έχεις εντοπίσει κοινά στοιχεία με τη ζωή σου;
Φανή Καλογήρου Βαλτή – Για να είμαι ειλικρινής, με τη δική μου ζωή δεν εντοπίζω κοινά στοιχεία. Παρόλα αυτά, στην διαδικασία των προβών αναρωτηθήκαμε κατά πόσο το μοτίβο μίας γυναίκας που καρτερεί για χρόνια τον αγαπημένο της είναι υπαρκτό στη σύγχρονη κοινωνία. Αυτή η σκέψη μας έκανε να ψάξουμε ιστορίες γυναικών στο κοντινό παρελθόν, αλλά και στο παρόν, που περίμεναν την επιστροφή κάποιου. Ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες βρέθηκαν στρατιώτες, απατεώνες, ναυτικοί και απαγορευμένοι έρωτες. Το κοινό σε κάθε ιστορία ήταν η αναμονή.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Πιστεύεις πως στην Ελλάδα δίνονται ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους στο θέατρο ή θα έλεγες πως υπάρχει μία μόνιμη τάση ανακύκλωσης προσώπων και χαρακτήρων;
Φανή Καλογήρου Βαλτή – Δεν ξέρω πόσο συχνά δίνονται ευκαιρίες, έχω όμως την εντύπωση ότι όλο και περισσότερο σχηματίζονται ομάδες με νέους ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά και βρίσκουν τρόπους να κάνουν δημιουργικά πράγματα.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Η προσπάθεια των γυναικών προς την ελευθερία συνεχίζεται έως και σήμερα, καθώς ο πυρήνας των αιτημάτων για ισότητα και ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων παραμένει, για πολλούς, ανεκπλήρωτος. Ποιος πιστεύεις πως είναι ο ρόλος της τέχνης στις μέρες μας μέσα σ’ αυτή τη δυναμική διαδικασία;
Φανή Καλογήρου Βαλτή – Ο πυρήνας των αιτημάτων για ισότητα και ισοτιμία μεταξύ των φύλων παραμένει πράγματι ανεκπλήρωτος. Η τέχνη δεν ξέρω πόσο μπορεί να δώσει τη λύση, μπορεί όμως να ανοίγει τη συζήτηση.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Και οι πέντε είστε νέες ηθοποιοί που γνωρίζεστε από τα χρόνια της σχολής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Αυτό σε ώθησε να δουλεύεις μαζί τους πιο εύκολα, ή πιστεύεις πως είναι προτιμότερο να συνεργάζεσαι με άγνωστους όπου τα όρια είναι πιο σαφή;
Ευγενία Παναγιωτίδου – Τα κορίτσια τα ξέρω 3 χρόνια από την υποκριτική και από τότε είμαστε σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Με τα χρόνια και με την τριβή οι πέντε μας έχουμε γίνει ομάδα ξέρουμε πάρα πολύ καλά η μια την άλλη και στηρίζουμε πάρα πολύ η μια την άλλη. Νομίζω για πρώτη μας δουλειά εκτός σχολής ήταν το ιδανικότερο να δουλέψουμε μαζί, γιατί δεν υπήρχε καμία ντροπή και κανένα κώλυμα. Ήταν κάτι που βοήθησε την διαδικασία, το έκανε πιο εύκολο και μας έφερε και ακόμα πιο κοντά. Και ξέρω πως θα συνεχίσουμε και στην πορεία να δουλεύουμε μαζί. Από κει και πέρα και νέες συνεργασίες με νέους ανθρώπους νομίζω είναι πάντα απαραίτητες.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Τι έχεις να θυμάσαι από τα χρόνια της σχολής; Τι κρατάς από τους καθηγητές σου και ποια είναι τα βασικά πράγματα που θα άλλαζες στη διαδικασία του προγράμματος σπουδών;
Ευγενία Παναγιωτίδου – Tα χρόνια μου στη σχολή δεν τα αλλάζω με τίποτα και ας είχανε δυσκολίες, μου άρεσε πολύ , έμαθα πολλά και μου έδωσαν μια πιο σαφή κατεύθυνση για το τι θέλω να κάνω. Σίγουρα, αυτό που κρατάω από εκεί μέσα είναι οι άνθρωποι και καθηγητές μου και παιδιά που είμαστε στο ίδιο τμήμα. Ειδικά από τους καθηγητές μου, ο καθένας μου έχει αφήσει και από κάτι διαφορετικό. Αν άλλαζα κάτι θα ήταν μόνο να ντρέπομαι και να φοβάμαι να δοκιμάσω πράγματα λιγότερο. Γιατί η σχολή είναι ένας safe χώρος για να το κάνεις.
Δήμητρα Τούνα (Lavart) – Τι είναι αυτό σε μια θεατρική παράσταση που παρασύρει τον θεατή; Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο στις «Πηνελόπες» που κέντρισε το δικό σου ενδιαφέρον και ιδανικά θα ήθελες να μεταφερθεί και στο κοινό;
Ευγενία Παναγιωτίδου – Ο κάθε θεατής βιώνει την παράσταση διαφορετικά. Μια παράσταση είναι φτιαγμένη για να παρασύρει τον θεατή να τον κάνει να ξεφύγει, αλλά δεν πιστεύω ότι το στοιχείο αυτό που τον παρασύρει είναι κάτι συγκεκριμένο, σε κάθε παράσταση αλλάζει είναι κάτι ζωντανό. Για παράδειγμα, στις Πηνελοπες, εμείς θέλαμε να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει και να δει πέντε κοπέλες, οι οποίες δεν είναι και πολύ σίγουρες τι κάνουν, αλλά δεν τους καίγεται και καρφί ταυτόχρονα , είναι διαφορετικές η καθεμιά με τα θέματα της, αλλά καμία δεν ντρέπεται να πει αυτό που σκέφτεται ή να κάνει αυτό που θέλει. Εγώ αυτό που βλέπω σε αυτές τις πέντε και μ αρέσει και ελπίζω και να φαίνεται, είναι ο τρόπος προσέγγισης που έχουνε για το θέατρο. Και νομίζω πως εκεί είναι και το αστείο.
