Σελιδοδείκτης: Το μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά, του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν
Καμιά φορά όμως ήταν απλώς εκεί: όταν κοίταζε από το ανοιχτό παράθυρο για να δει τη μικρή Τζόντι να σηκώνει το βλέμμα και να του κουνάει το χέρι με το πιο πλατύ χαμόγελο κι ένιωθε συγκλονισμένος, καθώς διαπίστωνε πως η αγάπη έπαιζε στην πίσω αυλή με το ηλιόλουστο γρασίδι, κάτω απ’ τη διαμαντένια βροχή του ποτιστικού και ένιωθε συγκλονισμένος , καθώς συνειδητοποιούσε πως στάθηκε αρκετά τυχερός που ζούσε και, το ένιωθε, αγαπούσε και αγαπιόταν και παρακολουθούσε τα παιδιά του να παίζουν έξω στον ήλιο. Και ντρεπόταν. Και ήταν κατάπληκτος. Και είχε πάντα λιακάδα.
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
