Σελιδοδείκτης: Το δείπνο, του Herman Koch
Κοίταξα γύρω μου, αλλά απ’όσα έβλεπα στα σκοτεινά το πάρκο ήταν έρημο. Ούτε ίχνος από την Κλερ και την Μπαμπέτ. Ο αδερφός μου είχε αφήσει το μαχαίρι και το πιρούνι του και σκούπιζε τα χείλη του με την πετσέτα του. Απο’δώ που στεκόμουν δεν έβλεπα το πιάτο του, αλλά θα’βαζα στοίχημα ότι το είχε αδειάσει: Η αίσθηση της πείνας άνηκε στο παρελθόν.
Στη σιωπή που ακολούθησε, ακούγονταν μόνο οι ήχοι του πάρκου και του δρόμου από την άλλη μεριά του νερού: κοφτά φτερουγίσματα πουλιών ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων, τα μαρσαρίσματα ενός αυτοκινήτου, η καμπάνα κάποιας εκκλησίας που χτύπησε μία και μοναδική φορά-μια σιωπή κατά τη διάρκεια της οποίας ο γιος μου κι εγώ κοιταζόμασταν.
Δε τολμούσα να το πω με σιγουριά,αλλά μου φάνηκε πως είδα κάτι υγρό στα μάτια του. Το βλέμμα του,πάντως, δεν άφηνε περιθώρια για παρεξηγήσεις. Καταλαβαίνεις, επιτέλους; έλεγε το βλέμμα του.
Φωτογραφίες: Κική Χοροζάνη (Lavart)
