Όταν οι δαίμονες της ψυχής νικούν το ταλέντο
Στις 25 Ιανουαρίου 1882 ανοίγει τα μάτια της στο Λονδίνο ένα κοριτσάκι που έμελλε να αλλάξει την πορεία της λογοτεχνίας. Το όνομά της είναι Βιρτζίνια Γουλφ.
Ο πατέρας της, Λέσλι Στήβεν, ήταν κι ο ίδιος συγγραφέας, πράγμα που επηρέασε πολύ τη νεαρή Βιρτζίνια. Η μητέρα της, Τζούλια Πρίνσεπ, υπήρξε καλλονή της εποχής, με ταραχώδη ερωτική ζωή. Και οι δυο γονείς της είχαν κάνει ήδη από έναν αποτυχημένο γάμο και στην οικογένεια υπήρχαν αρκετά παιδιά.
Χάρη στη βιβλιοθήκη του σπιτιού η Βιρτζίνια μυείται στην κλασική αγγλική λογοτεχνία και αρχίζει να ξυπνά μέσα της η διάθεση για συγγραφή. Με το πέρασμα των χρόνων αποδεικνύεται πολυγραφότατη, καθώς ολοκληρώνει μυθιστορήματα, διάφορες συλλογές, δοκίμια και αυτοβιογραφικά έργα. Από τη λογοτεχνική της παραγωγή ξεχωρίζουν Η κυρία Ντάλογουεη (1925), Τα κύματα (1931) και Στο φάρο (1927) – το τελευταίο αυτό έργο μάλιστα αποτυπώνει την επιρροή που ασκεί στην ψυχή της ο υποβλητικός φάρος Godrevy, κοντά στο εξοχικό της οικογένειας στη Σκωτία.
Ωστόσο, η Βιρτζίνια κουβαλά από πολύ μικρή τους δαίμονές της. Η σεξουαλική κακοποίηση από τους ετεροθαλείς της αδερφούς αποτελεί το πρώτο πλήγμα στην ψυχική της ισορροπία. Ο θάνατος της μητέρας της όταν ήταν 13 ετών και αυτός της αδελφής της Στέλλα δυο χρόνια αργότερα, πυροδοτούν μια σειρά νευρικών κλονισμών. Η κατάσταση επιδεινώνεται με το χαμό του πατέρα της αργότερα, και οι κρίσεις την ακολουθούν σε όλη τη διάρκεια της ζωής της.
Παντρεύεται το συγγραφέα Λέοναρντ Γουλφ, αν και είναι γνωστές οι φήμες για την έλξη που νιώθει για άλλες γυναίκες. Μαζί του γνωρίζει τη στοργή και τη στήριξη που έλειπε από τη ζωή της.
Στις 28 Μαρτίου 1941, υποφέροντας από ακόμη μια νευρική κρίση, γεμίζει με πέτρες τις τσέπες της και πέφτει στα νερά του ποταμού Ουζ. Το σώμα της βρέθηκε πολύ αργότερα, και ο σύζυγός τη το έθαψε στην αυλή του σπιτιού τους στο Σάσσεξ.
Μια γυναίκα με λαμπερό μυαλό, δαιμονικό ταλέντο, πρωτοπόρες ιδέες και τολμηρό πνεύμα, που χάραξε νέους δρόμους στην παγκόσμια λογοτεχνία και νικήθηκε από τον ίδιο της τον εαυτό. Χαρακτηριστικό, άλλωστε, της ευαίσθητης ιδιοσυγκρασίας της είναι το τελευταίο της σημείωμα προς τον σύζυγό της.
«Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δεν μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον έναν σαν εκείνους τους φοβερούς χρόνους. Και δε θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι, κάνω εκείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου έχεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία(…) Δεν ξέρω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι, μέχρι που με χτύπησε αυτή η φοβερή αρρώστια(…) Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο».
