Pride του Matthew Warchus – Κριτική της Μαρίας Μιχαλάκη
Υπάρχουν κάποιες ταινίες που πρέπει να γίνονται. Γιατί έχουν πράγματα να πουν, πράγματα σημαντικά που δεν είχαν ειπωθεί παλιότερα. Υπάρχουν και κάποιες ταινίες-μανιφέστα, που παίρνουν θέση ξεκάθαρη, είτε στο άσπρο είτε στο μαύρο. Σε θέματα που δεν είναι γκρι. Στις 23 Ιουλίου περιμένουμε το άνοιγμα του «Pride» του Matthew Warchus στις ελληνικές αίθουσες, μία δραματική κομεντί που πραγματεύεται το-ας ελπίσουμε κάποτε- αυτονόητο.
Η Ιστορία
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]την Αγγλία του 1984, τα εργασιακά δικαιώματα των ανθρακωρύχων καταπατούνται από την κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ και τα σωματεία ξεσηκώνονται και απεργούν. Παράλληλα, στο Λονδίνο, ανθίζει το κίνημα των ομοφυλόφιλων που αγωνίζονται για ισότητα σε μία πολύ συντηρητική κοινωνία. Μία ομάδα γκέι ακτιβιστών αποφασίζει να ταχθεί στο πλευρό των ανθρακωρύχων της Νότιας Ουαλίας, καθώς ήταν οι μόνοι που δέχτηκαν την βοήθεια τους. Οι LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners) επισκέπτονται το μικρό χωριό για να δώσουν αυτοπροσώπως τα χρήματα που συγκέντρωσαν και να γνωρίσουν τους συναγωνιστές τους.
Το κλίμα στην Αγγλία του ’84 ήταν τεταμένο. Οι δρόμοι έβραζαν και ονειρεύονταν την κοινωνική αλλαγή. Η κυβέρνηση, η αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης τάσσονται ενάντια σε οτιδήποτε θα μπορούσε αναταράξει τη μισοκοιμισμένη χώρα. Τα εργατικά σωματεία και οι ομοφυλόφιλοι μοιράζονται κάτι πέρα από την αλληλεγγύη και το όραμα για ίσα δικαιώματα· μοιράζονται τον αγώνα για τους κοινούς «εχθρούς». Το «Pride», μία ταινία βασισμένη σε αυτά τα αληθινά γεγονότα, καταφέρνει να αποτυπώσει με ακρίβεια και ευαισθησία το κλίμα της εποχής και να πει την ιστορία μέσα από τα μάτια των αδικημένων. Στην χώρα της Θάτσερ και των Smiths, ο διχασμός ανάμεσα στον συντηρητισμό και την προοδευτικότητα σκιαγραφείται εφευρετικά, με φόντο άλλοτε την μεγάλη κοινωνία του Λονδίνου, κι άλλοτε την πυρηνική οικογένεια ή την ζωή σε μια κλειστή κοινωνία της επαρχίας. Η κρυφή ζωή, αυτή «στην ντουλάπα» , ο ρατσισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός που αντιμετώπιζαν –και αντιμετωπίζουν- οι ομοφυλόφιλοι είναι το πρόβλημα · αλλά και το μεγαλύτερο όπλο τους. Αν καταφέρεις ν’ αγκαλιάσεις το μίσος, να το μετατρέψεις σε αγάπη και κατανόηση, έχεις κερδίσει.
Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για ένα θέμα κρίσιμο όπως αυτό του ρατσισμού ή της διαφορετικότητας και της κοινωνικής αδικίας χωρίς να χαρακτηριστεί «διδακτικός», «γραφικός» ή ακόμη και να καταδικαστεί για ανειλικρινή πολιτική ορθότητα. Το «Pride» δεν πέφτει στην παγίδα. Το δράμα εναλλάσσεται με ένα οξυδερκές βρετανικό queer χιούμορ και με τις απλοϊκές αντιδράσεις χαρακτήρων – τύπου καρικατούρας, όπως οι αξιολάτρευτες γιαγιάδες με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις λεσβίες. Η ταινία δεν προσπαθεί να γίνει βαθυστόχαστη για να ακουστεί. Αντίθετα, αυτοσαρκάζεται και μας κλείνει το μάτι.
Οι ηθοποιοί, είτε πρόκειται για μεγάλα ονόματα, όπως ο Bill Nighy, είτε για άσημα διαμάντια, όπως ο George MacKay, δένουν τόσο καλά μεταξύ τους ώστε ο κάθε χαρακτήρας, ολοκληρωμένος και αληθινός, να λάμπει με τον δικό του τρόπο.
Υπάρχει -άλλωστε- το άσπρο και το μαύρο. Το «Pride» είναι πολύχρωμο, και όχι γκρι. Διαλέγει στρατόπεδο και το δηλώνει εξόφθαλμα και περήφανα. Δεν είναι τυχαίο που μία τέτοια ταινία γυρίζεται σήμερα, που το ζήτημα του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών περιλαμβάνεται στην πολιτική ατζέντα πολλών κυβερνήσεων και, παράλληλα, διανύουμε μία ρευστή οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, περίοδο στην Ευρώπη. Το «Pride» φωνάζει για τα Ανθρώπινα. Και αυτονόητα.
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
