«Το Μεγάλο Κρεβάτι» ανέβηκε πρώτη φορά πέρυσι στο Φεστιβάλ της Πειραματικής «Ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων». Όταν μας ζητήθηκε να συμμετέχουμε σκεφτήκαμε μαζί με την Χαρά – Μάτα Γιαννάτου και τον Γιάννη Νιάρρο την ιδέα της επιθεώρησης λόγω του επίκαιρου του θέματος , ώστε να αποφύγουμε τη βίαιη μεταφορά ενός θεατρικού κειμένου. Έτσι ξεκίνησε η δημιουργία της παράστασης. Τα νούμερα γράφτηκαν με βάση την προσωπικότητα και το υλικό του καθένα μας. Υπήρχε η διάθεση ανατροπής και ανανέωσης του πλαισίου της αθηναϊκής επιθεώρησης, έτσι παίρναμε τα κλισέ και τους δίναμε καινούρια πνοή. Το χορευτικό της έναρξης, η χρήση του 15σύλλαβου, ο «λαϊκισμός» κρατήθηκαν και ντύθηκαν με το χιούμορ της γενιάς μας. Δεν είναι καθόλου εύκολο είδος πάντως. Απαιτεί άνεση και αδιάκοπη επικοινωνία με τους θεατές, χωρίς να μπορείς να κρυφτείς πίσω από ρόλους και τεχνάσματα. Σου δίνει όμως και τεράστια ικανοποίηση όταν τους ακούς να γελούν με την ψυχή τους και να χειροκροτούν σαν μικρά παιδιά στο τέλος κάθε αυτοτελούς νούμερου.
Ευτυχώς ο τρόπος που ερωτευόμαστε στα χρόνια των μνημονίων δεν άλλαξε. Ούτε πρόκειται να αλλάξει με καμία πολιτική αλλαγή. Αν γινόταν αυτό θα σήμαινε αυτομάτως ότι μπορούμε να τον ελέγξουμε, να τον επηρεάσουμε. Σίγουρα η οικονομική κατάσταση δεν δίνει τις δυνατότητες του παιχνιδιού όπως σε καιρό ευημερίας, αλλά ο ερωτευμένος βρίσκει πάντα τον τρόπο να κάνει τη στιγμή να κρατάει περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς, βιολογικά μιλώντας, ο έρωτας δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Όπως λέμε και στην παράσταση, κρατάει λιγότερο κι από ένα μνημόνιο. Η προσπάθεια λοιπόν των ερωτευμένων πρέπει να στρέφεται προς την αγάπη. Να επιτρέψουμε στους εγωιστές εαυτούς μας να δημιουργήσουν ένα δέσιμο πιο βαθύ από την καύλα, την ζήλεια. Πριν η φλόγα ασθενήσει να έχει προλάβει να ζεστάνει την καρδιά μας.
Κείμενο: Μάνος Βαβαδάκης
Το “μεγάλο κρεβάτι” του Μάνου Βαβαδάκη, Κατερίνας Παπανδρέου, Θάνου Τασσόπουλου
