Τελικά τι ξεχωρίζει ένα καλό από ένα κακό remaster;
Μια τάση που επικρατεί εδώ και καιρό, στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών είναι η σύγχρονη μεταφορά παλαιότερων τίτλων, κυρίως επιτυχημένων, στις κονσόλες ή τους υπολογιστές του σήμερα. Η μέθοδος που επιτυγχάνεται αυτό ονομάζεται remake ή remaster. Η διαφορά των δύο εννοιών έγκειται στο ότι, στο πρώτο κατασκευάζουμε έναν παλαιότερο τίτλο τελείως από την αρχή (με ότι δημιουργική ελευθερία μπορεί αυτό να συνεπάγεται), ενώ στο δεύτερο απλά εκσυγχρονίζουμε κάποια αισθητικά στοιχεία και μηχανισμούς. Αυτό είναι μια εύκολη λύση για τη βιομηχανία του μέσου να μας πουλήσει, ξανά, έναν τίτλο που πιθανόν να έχουμε, αλλά ανυπομονούμε να τον δούμε πως στέκεται πλέον μέσα στο χρόνο. Αυτό, εκμεταλλευόμενοι πάντα τη νοσταλγία που νιώθουμε μέσα μας. Σήμερα, στο Mafia II: Definitive Εdition θα εξετάσουμε τι είναι που ξεχωρίζει ένα καλό από ένα κακό remaster. Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για τη διάθεση του τίτλου και την αφορμή για τη δημιουργία αυτού του άρθρου. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε!
To Mafia II: Definitive Edition αποτελεί τη remaster έκδοση του Mafia IΙ, το οποίο κυκλοφόρησε το 2010 για τις κονσόλες και τα PC της εποχής. Αποτελούσε τη συνέχεια του Mafia (2002), αλλά η ιστορία του δεν είναι άμεση συνέχεια αυτού. Οι κριτικές που απέσπασε ήταν μέτριες προς καλές, με έμφαση στη δυνατή του ιστορία (επηρεασμένη από αντίστοιχες ταινίες όπως το The Godfather και το Goodfellas), τις φοβερές του ερμηνείες και τη μουσική του ένδυση. Ο τεχνικός του τομέας ήταν επαρκής, ενώ κατά πολλούς το gameplay του ρηχό και επαναλαμβανόμενο. Παρόλα αυτά, το παιχνίδι απέκτησε και μια δεύτερη συνέχεια με τίτλο Mafia III. Οι τρεις αυτοί τίτλοι βρίσκονται διαθέσιμοι πλέον σε ένα πακέτο που ονομάζεται: Mafia Trilogy.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός, ότι η τριλογία περιέχει ένα remake, με τη μορφή του Mafia, ένα remaster, με τη μορφή του Mafia II και έναν ελάχιστα αναβαθμισμένο τίτλο, το Mafia III, το οποίο έχει μόνο 4 χρόνια κυκλοφορίας. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να αναλύσουμε, πως ένα προϊόν της εποχής του μπορεί να επανακυκλοφορήσει σήμερα και να είναι επίκαιρο.
Αρχικά, θα μιλήσουμε για το Mafia II, το οποίο αποτελεί ένα remaster. Η ιστορία του μας βάζει στη θέση του Vito Scaletta. Ο Vito είναι ένας Ιταλός, όπου η οικογένεια του μετανάστευσε από την Σικελία στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν από τα χρόνια των δύο παγκοσμίων πολέμων. Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του τον έβαλε σε μπελάδες, εφόσον ως αποτέλεσμα μιας μικροκλοπής αναγκάστηκε να δεχτεί να καταταγεί ως στρατιώτης στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όταν επέστρεψε και θέλοντας να ζήσει μια καλύτερη ζωή, αποφάσισε αυτή του οργανωμένου εγκλήματος. Η συνέχεια αποτελεί μια ωραία ιστορία για το ψέμα του αμερικάνικου ονείρου, την εκμετάλλευση σε βάρος της ηθικής και το πως μια πλούσια ζωή δεν είναι πάντα μια καλή ζωή. Το τέλος του δε είναι φόρος τιμής στις ταινίες από τις οποίες παίρνει το παιχνίδι τις ιδέες του. Στη διάθεση μας βρίσκεται ολόκληρη η πόλη της Empire Bay City (μια μικρογραφία του Manhattan), όπου με κέντρο το σπίτι μας καλούμαστε να πάμε σε οποιοδήποτε σημείο του χάρτη, υπάρχει αποστολή. Αυτές έχουν τα εξής τρία χαρακτηριστικά: Να τεστάρουν τις οδηγικές μας ικανότητες, το σημάδι μας, ή την ικανότητα μας να παραμένουμε κρυμμένοι στο περιβάλλον. Οι αποστολές έχουν πολύ καλή ροή και ποικιλία μεταξύ τους, βάζοντας μας δυνατά στο ρόλο ενός μαφιόζου.
Μειονέκτημα του τίτλου για πολλούς ήταν η απουσία άλλων πραγμάτων να κάνεις στην πόλη. Αν και ένα στιβαρό επιχείρημα, θεωρώ ότι ο τίτλος δεν χρειάζεται τη μεγάλη πληθώρα πραγμάτων που έχουμε συνηθίσει από τους σύγχρονους τίτλους. Η πόλη, η οποία σφύζει από ζωή, μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε αγορές (πχ αμάξια ή ρούχα), να ληστέψουμε, ή να μαζέψουμε περιοδικά και αφίσες κυρίως σαν συλλογή. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι πρέπει να είμαστε έντιμοι απέναντι στο νόμο, δηλαδή να σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας, τα φανάρια και να μην χρησιμοποιούμε τα όπλα μας ειδικά μπροστά στην παρουσία της αστυνομίας. Αν και περιοριστικό, εφόσον παίζουμε ένα παιχνίδι, λειτουργεί καταλυτικά για τον τίτλο προσφέροντας μας της πολυπόθητη ηρεμία, προτού ξεσπάσει η καταιγίδα της εκάστοτε αποστολής. Το να βλέπεις τον χαρακτήρα μέσα στο αμάξι να κάνει τσιγάρο, περιμένοντας το φανάρι στη διασταύρωση και ακούγοντας Frank Sinatra στο δρόμο για έναν «διακανονισμό» είναι φανταστικό.
Τι θέλουμε όμως από ένα remaster και ποια είναι τα στοιχεία αυτά που περιμένουμε να βελτιωθούν σε έναν τίτλο που έχει κλείσει μια δεκαετία ζωής; Στα τεχνικά χαρακτηριστικά η απάντηση είναι εύκολη. Καλύτερη ποιότητα γραφικών και μια ανανέωση οθόνης της τάξεως των 60 καρέ το δευτερόλεπτο. Βελτιωμένος ήχος, πιο γεμάτος, με σύγχρονη μίξη. Όσον αφορά το gameplay δεν μπορούν να γίνουν και πολλά, παρά μόνο μικροεπεμβάσεις στον χειρισμό για μια καλύτερη εμπειρία.
Δυστυχώς, στο Mafia II: Definitive Edition δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή που θα εξύψωνε τον τίτλο στα μάτια μας. Τα γραφικά, αν και εμφανώς πιο όμορφα, χαρακτηρίζονται από λάθη στην φωτεινότητα τους, glitches (δηλαδή προβλήματα στην δομή των μοντέλων και την αλληλεπίδραση αυτών με τον κόσμο) και παγώματα στη κίνηση που δεν μας αφήνουν να ευχαριστηθούμε τον τίτλο. Η μουσική έχει παραμείνει στα δυνατά της επίπεδα, αλλά κάνει ένα βήμα πίσω στις σκηνές της ιστορίας, καθώς η μίξη δεν είναι καλή και τα κομμάτια μας αποσπούν από το να ακουστούν οι ηθοποιοί. Ο χειρισμός είναι άμεσος, αλλά δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε λόγω της παλιάς σχολής του gameplay. Μας δίνεται η εντύπωση, ότι η κυκλοφορία του τίτλου έγινε βιαστικά κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι το remake του Μafia δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Αυτό είναι μεγάλο κρίμα για έναν τίτλο, που μπορεί να μην ήταν πριν από δέκα χρόνια η δυνατότερη κυκλοφορία της εποχής του. Τη σήμερον ημέρα, με τον κορεσμό που επικρατεί στα παιχνίδια με ανοιχτούς κόσμους, το Mafia II είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει παρουσιάζοντας μας πιο απλές εποχές και ένα ρεύμα ανανέωσης. Μια δυνατότητα που την έχασε.
Εδώ ερχόμαστε και στο καίριο σημείο σχετικά με τις επανακυκλοφορίες τίτλων. Επικρατεί η ψευδαίσθηση στη βιομηχανία, η οποία ενισχύεται με τη σκέψη του πιθανού κέρδους, ότι ένας παλαιότερος τίτλος αν είναι καλός δεν χρειάζεται τόσο πολύ δουλειά για να επανακυκλοφορήσει. Δεν ακούγεται λάθος, εφόσον μιλάμε για έναν πολύ καλό τίτλο. Γιατί όμως τα περισσότερα remaster, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι κάτω του μετρίου; Η απάντηση είναι απλή. Διότι κάθε τίτλος που κυκλοφορεί, σε οποιοδήποτε μέσο, δεν παύει να είναι προϊόν της εποχής του. Αυτό σημαίνει, ότι η ενασχόληση μαζί του αφήνει ένα στίγμα, ένα χρονικό αποτύπωμα, το οποίο προκαλεί και το μετέπειτα συναίσθημα της νοσταλγίας. Όταν αυτό το προϊόν έρχεται ξανά στο πιάτο μας, όσο και να επιθυμούμε να αναβιώσουμε τις στιγμές που περάσαμε με αυτό, τόσο περισσότερο μπαίνει μπροστά η εμπειρία μας, η αυξημένη ικανότητα να κρίνουμε, η οποία λειτουργεί εξελικτικά δίχως να περιορίζεται σε χρονικές στιγμές. Άρα, το σύννεφο της νοσταλγίας φεύγει και μας φανερώνεται ο πυρήνας του τίτλου που έχουμε στα χέρια μας. Αν η μεταφορά του στο σήμερα δεν είναι καλή, τον τίτλο θα τον δούμε πολύ χειρότερο.
Εν κατακλείδι, το Mafia II είναι πραγματικά μια όμορφη εμπειρία για όλους τους λάτρεις των ταινιών με βάση το οργανωμένο έγκλημα. Η μουσική του δε, σε μεταφέρει στη δεκαετία του 40’ και του 50’, με κομμάτια από γνωστούς καλλιτέχνες της εποχής. Είναι αστείο, αλλά το ίδιο το παιχνίδι κατέχει το ρεκόρ για τη χρήση της λέξεις «fuck» που γίνεται 397 φορές. To Definitive Edition δεν δικαιολογεί δυστυχώς την αγορά του. Όχι, εφόσον βρίσκεται ακόμα στην κατάσταση αυτή. Για το μέλλον δεν ξέρουμε. Είναι όμως ένα παράδειγμα προς αποφυγή και αποτελεί την απόδειξη του τι γίνεται όταν βιάζεσαι να κυκλοφορήσεις έναν τίτλο, χωρίς να του προσδώσεις την τόσο αναγκαία προσοχή που χρειάζεται.
Κείμενο: Γιάννης Σαρρής (Lavart)
